(S.P.U. Series #1) Racing Hearts (COMPLETED)

Chapter 39

Chapter 39

#RacingHearts

The whole world was telling me to stop. They all told me that it's not worth it. They told me to love Callian instead. They told me things that I needed to do.

Bakit nga ba hindi ako nakinig?

Bakit ba kasi ang tigas ng ulo ko at tinuloy ko pa ito?

Ang tanga tanga lang, Nariah.

Kaya kahit isang araw pa lang akong nasa Hong Kong ay pinili ko nang umuwi. I can't spend the remaining two days there. Hong Kong felt suffocating. Lalo na dahil alam kong nandoon silang dalawa at masaya!

Kaya uuwi na lang ako sa bansa ko. Sa pamilya ko. Sa mga kaibigan ko. Dahil sila naman ang totoong nagmamahal sa akin.

"Welcome home," Papa said upon seeing me. He spread his arms wide and gave me a tight hug.

I hugged him back. This is what I need. Their never ending love for me.

"We'll eat before we go home, okay?" Mama said and I nodded.

Susunod na lang ako sa lahat ng gusto nila. I felt tired. Well, I'm actually tired kasi 'di pa ako nakakapag-pahinga nang maayos dahil bumalik na ulit ako dito. 

Habang nasa restaurant, tahimik lang kami. I love this silence. I'm thanking my parents deep within me because they're not asking questions.

They knew what happened kasi in Hong Kong. Nagtaka kasi sila kung bakit hindi ko man lang sinagad 'yung bakasyon ko doon. And of course, they are my parents and I love them so I told them the truth.

Hindi ko nga lang alam kung galit ba sila kay Andrei or what.

Pero bakit naman magagalit? When in the first place, it was clearly my fault?

Kasalanan ko kung bakit ako nasasaktan ngayon. Kasalanan ko talaga lahat.

"Nariah..." Mama called.

I raised my vision at her. Si George naman ay tahimik lang din na kumakain sa tabi niya.

Mabuti nga nakabili na ako ng ibibigay sa kanya kung hindi badtrip sa akin iyan ngayon.

"Po?" I answered.

"Give me your camera and I'll make a hard copy of your photos."

"Okay po," I quietly answered.

I'm really not in the mood! Kung pwede nga lang na sa inuman kaagad ako dumiretso pagtapak ko pa lang dito sa Pilipinas e... pero hindi ko ginawa. Syempre, I respect both of my parents.

When we arrived home, I quickly went to my room. I miss my bed! I immediately cleaned myself because I want to sleep.

But my thoughts didn't let me to sleep.

It was still vivid in my mind. Fresh pa iyong sakit.

Kasi para akong naghintay sa wala. Pero sabagay, kasalanan ko rin naman. Kasi sino ba naman iyong tanga na iniwan na e kumapit at umasa pa rin?

Sayang lang kasi. Sobrang sayang ang lahat.

Kaya wala akong naging choice kundi ang manatiling gising dahil naaalala ko lang 'yung nangyari last time. Iniyak ko na lang buong gabi ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.

**********

I woke up because of the noise in my room. Bakit ang ingay?!

Then suddenly, may humampas sa tagiliran ko. Dahan-dahan kong ibinaba ang comforter at nakita si Rein na nakatayo at naka-arko ang kilay.