"Ve siyahtan daha karanlık renkle tanıştım o an. Yenilmişlik rengi."
Bir bebek doğar, ağlar. Karnı acıkır, ağlar. Altına yapar, ağlar. Annesini özler, babasını özler ağlar. Korkar, canı yanar, ağlar.
Ben de çok ağladım. Bu gece ben de çok ağladım...
Biliyorum bölüm bekliyorsunuz. Hatta bana kızıyorsunuz. Koskocaman bayram geldi geçti ve ben daha part2 ye bile başlamadım. Bilmiyorum ne zaman bitirip atarım ama başlangıç tarihim şöyle.
18. 06. 2018
23.57
Yukarıdaki müziği açın.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...
Bol gifli bir bölüm oldu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25. Bölüm: Küvezde Ki Katil- Part2
Çok saçma gelecek ama ben odamdan ayrılmak istemiyorum. Ya benim burada hatıralarım var. Az da olsa güldüğüm günler bu küçücük odanın içinde saklı. Biraz daha kalsam burada. Birazcık daha...
Oysa eşyamı topladım. Eşya dediğime bakmayın küçük hatıralar. Her kızın vardır bi hatıra kutusu benim gibi. Ya da bilmiyorum Defne ile benim vardı. İkimizde çok bakmazdık o kutunun içine. Evlendiğimiz de yeni evimize giderken götürecektik ve kocamız ile birlikte bakacaktık. O bize gülecekti falan. Hiç bir zaman Defne'ye sevilmeyeceğimi söylemezdim. Hiç bir adamın beni sevmeyeceğini. Oysa Tahir vardı. O beni seviyordu. Kimse sevmese de o beni seviyordu. İşte bu yüzden ben ona tutunacaktım. Annem babam olmayacaktı ama kocam olacaktı. Belki de hayatı zorlaştıran bendim. Hayat gülmek için vardı belki de. Yeterdi artık. Çok ağlamıştım. Artık gülecektim. Gülme vakti gelmişti.
Hiçbir şey demeden çıktım yanlarından. Tek kelime bile etmedim. Aşağıda Tahir bekliyordu. Bekleyeceğim demişti. Eminim o sözünü tutmuştur.
Asansör ile aşağı indim. Sırt çantam ile birlikte arabaya bindim. İstemsizce gözümden bir damla yaş süzüldü. Her şeyi atlatmak kolay olmayacaktı. Olamazdı zaten.
Tahir hiç bir şey demeden arabayı sürdü. Nereye gittiğimizi biliyordum. Dağ evine gidiyorduk. Orası bizimdi artık. Her başımız sıkıştığında oraya gidiyorduk. İlk orada öpüşmüştük. İlk orada aşkımı ititaf etmiştim. İlk orada sevişmiştik.
Oturuyoruz şimdi kamelyada. Yanımda çantam ve biz yine oturuyoruz. Belki de konuşmak istiyorum. Bilmiyorum ki.
"Ben katilmişim. Anlattılar. Ben doğum için hastanedeyken abim, anneannem ve dedem trafik kazası geçirmişler. Sırf hastaneye, bana gelebilmek için. Sonra annemin kadınlığı alınmış sırf ben ölmeyeyim diye. Sonra babam başka kadınlara gitmeye başlamış. Sırf ben ölmeyeyim diye. Ölmemek için verdiğim savaşlardan çok yoruldum. Uğraşmaktan çok yoruldum." durdum ve çantama bakaram konuştum. "Ama bugün burada bir şeyler değişecek. Biz tekrardan başlayacağız. Bu çantanın içindeki çocukluğuma bakarak tekrardan başlayacağız. Var mısın?"
"Varım Nefes'im. Hep varım." Hemen ona sarıldım. Kollarımı boynuna doladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
