"Ve siyahtan daha karanlık renkle tanıştım o an. Yenilmişlik rengi."
Bir bebek doğar, ağlar. Karnı acıkır, ağlar. Altına yapar, ağlar. Annesini özler, babasını özler ağlar. Korkar, canı yanar, ağlar.
Ben de çok ağladım. Bu gece ben de çok ağladım...
“Sen zaten hiçbir yapama! Hepsi senin yüzünden oldu!”
“Ne?”
“Sen olamasan ben burada olmazdım. Böyle kıvranmazdım.”
“aşkım?”
“Aşkım deme bana! Senin yüzünden.”
“Tamam, aşkım, tamam!”
“Hala aşkım diyor.”
Daha fazla dayanamayacağım. Anne olmak bu muydu ya? Bu kadar zor muydu? Cidden mi ya! Tahir arada kafasını uzatıp doktorun yaptığı şeye bakarken ben sadece acıyla kıvrandım. Doktorun “Ikın, hadi son bir gayret!” demesi ile ıkınmaya başladım. Ikınmamla birlikte Tahir’in tuttuğum elini daha da sıktım. “Par- parmaklarım.”
Parmak diyor ya! Allah’ım. Ben burada içimden bir parça çıkarıyorum o bana parmak diyor. Ben ona tam çıkışacakken bir ses geldi. Bir ağlama sesi. Bir bebek, bir bebeğin ağlama sesi. Benim, bizim bebeğimiz. Gerçekten doktorun bir beze sardığı bebek bizim mi? İkimizin? Tahir gülümserken benim bütün sinirim tuzla buz oldu. Hep böyle mi olacaktı? Yani ben onu her gördüğümde sinirim tuzla buz mu olacaktı?
Olacaktı ya!
Hep böyle olacaktı.
&&&
Bir yudum su içtikten sonra su bardağını aldığım yere bıraktım. O sırada Tahir gelmişti. Oğlumuzun yanımıza gelmesi için bir şeyler yapıyordu. Doktorlar birkaç test yapacaklardı. “Sevgilim…”
Ben onun bana hitap etmesi ile birlikte gözlerimi ona çevirdim. Ve o konuşmadan konuştum. “İyiyim.”
“İyi misin?” diyeceğinden o kadar emindim ki o sormadan söylemiştim. Çünkü biz birbirimize iyi misin sorularını sormak yerine daha iyi şeyler konuşacaktık. Biliyorsunuz yeni bir hayat. Eğer hayatınıza biri girerse sizin hayatınız yeniden başlar ve bizim de hayatımız yeniden başladı. Biz Tahir’le kavuştuk. Gerçekten kavuştuk.
