Wróciłeś? [ Charlie Lenehan, Leondre Devries]

8

Charlie mnie pocałował, a ja oddałam pieszczote. Nie wiem czemu to zrobiłam, w końcu jestem z Kevinem. Najgorsze jest to, że mi się to podoba i chce tego. Będe tego żałować.

Pov Charlie

Całowałem ją powoli i bardzo namiętnie. Kiedy oddała pocałunek, uśmiechnąłem się. Jak odpowiedziała pytaniem na moje pytanie wiedziałem, że była zmieszana. A to oznaczało jedno - nie kochała go.

Nie był to nandłuższy pocałunek, ale na pewno najlepszy. Jej usta takie miękkie, soczyste. Mażenie. Hope to jest dziewczyna mażenie. Tak bardzo jej pragne.

- Co to miało być?- spytała zszokowana

- Nie kłam, że ci sie nie podobało.- przejechałem wytatułowana dłonią po jej policzku i spóściła wzrok, by nie okazać słabości

- Charlie, nie mówie, że mi się nie podobało i to błąd, ale żałuje. Ja mam chłopaka.

- Którego nie kochasz. - wtrąciłem się

- Kocham.

- Hope. Księżniczko nie okłamuj mnie.

Na słowo ''księżniczko'' spieła się. Zawsze tak reagowała. Uśmiech na twarzy i stado motyli w brzuchu. To była moja malutka Hope.

- Nic się nie zmieniłaś. - zaśmiałem się

- A ty za to bardzo. Przepraszam, ale lepiej jak już pójde. - troche się zdenerwowała

- Hope.

- Nie Charlie, nie chodzi o ciebie, ale o mnie.- dodała ciszej - Dowidzenia Karen. Pa Brooke.

- Pa kochanie. - odpowiedziała kobieta, a brunetka podeszła do drzwi

- Pa. - odkrzyknęła Brooke

- Hope.- stałem przed nią z błagaln wzrokiem

- Pa Charlie.

- Pa Hope...

Przez kilka minut stałem i patrzyłem na zamknięte drzwi. W końcu podeszła do mnie mama.

- Charlie, Hope wyszła 15 minut temu, a ty dalej tutaj stoisz.

- Zraniłem ją. Prawda?

- Myśle, że dałeś jej to czego potrzebowała. Daj jej chwile może nie była na to gotowa. Dopiero się spotkaliście po 10 latach. Poczekaj do jutra.

- Dzięki. Pójde jutro ją zaprosić do naszej cukierni, będzie zachwycona.

- Dobry pomysł, a teraz chodź. Zrobie ci cacao.

- Dziękuje mamo. - ona wie czego potrzebuje