KALPSİZ

Bölüm 43 / "Kızım"

Bölüm ithafı : Cansux_
✨ boswerkimoldugumu
× × ×

"İntihar etmenize sebep olan herhangi bir olay, kişi ya da düşünce nedir?" Nefesimi vererek karşımdaki polis memuruna baktım.

"İntihar etmeme neden olan herhangi bir olayı, kişiyi, ya da düşüncemi söylersem ne yapacaksınız?"

"Duruma göre soruşturma açılabilir. Ya da hiçbir şey yapmamıza gerek olmaz. Ama bunları bilmemiz gerek." Gözlerimi kapatıp açtım.

"İntihar ederken kimseye açıklama yapmadım. Neden intihar ettiğimi de söyleyecek değilim. Kendimi iyi hissettiğim zaman anca söylerim belki. Şimdi çıkar mısınız odadan? Başım ağrıyor. Uyuyacağım." Polis memuru arkasındaki genç oğlana bakarak nefesini verdi.

"Peki. Daha sonra tekrar uğrayacağız. İyi günler."

"Size de." Polisler odadan çıktıktan hemen sonra odaya günde beş vakit kontrolümü yapmaya gelen hemşire geldi.

"Günaydın." Cevap vermek yerine kafamı salladım hafifçe.

"Nasıl hissediyorsun?"

"Eksik." Hemşire kafasını sallayarak elime iğneyi batırdı.

"Hastahane kıyafetlerini çıkartmamanız önerilir. Yeni kıyafetler getirdim. Giyinmene yardımcı olmamı ister misin?"

"Giymek istemiyorum."

"Pekala. Sen nasıl rahat ediyorsan öyle giyinebilirsin." Atiye hemşire serumu hallettikten sonra malzemeleri masanın üzerine bıraktığı çantaya bıraktı.

"Bunu söylemek bana düşmez belki ama yanına giren nadir insanlardan olduğum için benden söylememi istediler." 'Nadir insanlardan' derken hafifçe kıkırdamıştı.

"Baban. Konuşmak istiyor. Hatta tek baban da değil. İlk gün yanında olan herkes. Bana beklememelerini söylememi istemiştin. Söyledim ama dinlemediler. Israrla beklemeye devam ediyor baban ve delikanlı bir oğlan. En azından sen konuşursan gidebilirler." Nefesimi vererek gözlerimi kapattım bir kaç saniyeliğine. Daha sonra açarak çıkmak için benden cevap bekleyen genç kıza baktım.

"Babamla... onunla konuşmak istiyorum." Hemşire gülümseyerek kafasını salladı.

"Tamam. Ben çağırıyorum o zaman." Eşyalarını eline alarak kapıya ilerledi. Bana son kez bakıp gülümsedikten sonra çıktı odadan. Aradan bir dakika geçti geçmedi tekrar açıldı odanın kapısı.

"N- Nefes." Babamın sesini duyunca gözlerimi kapattım. Sesi... hiç duymadığım kadar iyi çıkıyordu. Sağlıklı...

Babam ise çekiniyormuş gibi yavaş yavaş yanıma geldi.

"Nasılsın?" Gözlerim kapalıyken gülümsedim.

"Yorgun." Gözlerimi açarak yanımda ayakta dikilen adama baktım.

"Sen? Sen nasılsın?"

"Üzgün... Oturayım mı?" Kafamın olumlu anlamda sallayınca babam yan taraftaki koltuğa oturdu.

"İyileşmişsin." Babam cevap vermedi.

"Hâlâ alkol falan kullanmıyorsun değil mi?"

"Hayır.... Nefes. Affedebilecek misin beni?"

"Masrafların ne kadar tuttuğunu sordun mu hiç?" Babam kaşlarını çattı. Hem konuyu değiştirmeme hem de anlamlandıramadığı cümleye.

"Ne masrafı?"