KALPSİZ

Bölüm 44 / Ameliyat

Bölüm ithafı : burcu1sosyolog 🍂❣️

× × ×

1 Hafta Sonra...

"Bu ameliyatı gerçekleştirmezsek üzgünüm ama hastahaneden çıkmanıza izin veremem. Hastalığınız, iyice ilerledi. Şimdi ben dayanırım falan diye düşünüyor olabilirsiniz ama sadece birkaç dakikalık yürüyüş bile sizi soluk soluğa bırakmaya yetecek. Üstelik ameliyat olmayarak ne olacağını düşünüyorsunuz? İntihar etmeye çalıştım ama beceremedim. Belki bu şekilde ölürüm mü?" Nefesimi verirken kapattım gözlerimi.

"Bakın, ben öyle düzgün bir şekilde konuşmayı pek beceremem. Yani bir doktor gibi konuşmayabilirim. Sizin gibi hastalığı olup da organ bekleyen binlerce insan var. Kimileri organ buluyor. Ne güzel. Kimileri ise sürünüyor. Neden, çünkü organ bulamadı. Elinden bir şey gelmiyor. Sen şimdi ameliyat olmazsan ölmezsin. Sürünürsün. Daha yaşın kaç hem senin? Ne bu hayattan bıktım tavırları? Her şeyin, hatta senin düzelmez dediğin şeylerin bile bir çaresi vardır. Düzelir. Ancak ilk olarak senin kendini düzeltmen gerekli ki, diğer şeyler yolunu bulsun."

"Her şey düzelir. Öyle mi?"

"Aynen öyle. Şimdi bir kez daha soruyorum. Ameliyat olacak mısın? Hem hani dedim ya. Sadece birkaç dakikalık yürüyüş bile seni soluk soluğa bırakmaya yetecek diye. Böyle giderse sen yakında ayağa bile kalkamayacaksın. Şu görünüşüne baksana. Kendini kaldırmaya gücün yetmeyecek. Hem hedeflerin vardır senin, amaçların, hayallerin... Bütün bunları elinin tersiyle iterek ben ömrümün sonuna kadar yatağa bağlı yatmak istiyorum mu diyeceksin?" Kaşlarımı çatarak elimi karnıma koydum.

"Yaşamak mı istiyorsun, sürünmek mi? Üstelik eğer ameliyat olmazsan senin ısrarla gitmek istemediğin psikiyatristi buralara kadar getirip konuşmanı zorlamak zorundayım. Yani bir de üzerine deli ilaçları içeceksin." Gözlerimi kapatarak nefesimi verdim dışarı, sakince. Daha sonra açmadan salladım kafamı. Aşağı yukarı onaylar bir şekilde.

"Olacak mısın ameliyat?"

"Evet..." Doktor gülümsedi bana bakarak.

"O halde yaklaşık iki saat sonra seni ameliyathaneye alacağım." Ardından arkasını dönerek çıktı odadan. Ben yine baktım karşımdaki duvara. Haklıydı. Hayallerim vardı benim, ne kadar gerçekleşmeyeceğini bilsem de vardı işte. Üstelik bir insan yüzünden kendimi harap etmeme gerek yoktu, değil mi? Bir insan yüzünden hayatımı mahvetmeme gerek yoktu. Bir insan yüzünden yaşantımdan vazgeçmeme gerek yoktu. Bu hayat benimdi, sonuna kadar yaşamak için savaşacaktım...

"Ya ameliyat olacağına çok sevindim!" Feyza odaya dalarak hızla yanıma geldi ve sarıldı bana.

"Doğru kararı vereceğini biliyordum." Uygar kollarını göğsünde birleştirerek gülümsedi. Etrafımdaki herkes bir şeyler söylerken gülümseyerek ayağa kalktım.

"Ben biraz hava almak istiyorum."

"Ben de geleyim mi?"

"Yok, gerek yok. Biraz yalnız kalmak istiyorum sadece. O kadar." Uygar kafasını sallarken Canan Teyze gülümseyerek karşıma geçti.

"Ya Kardelen seni görmeyi o kadar çok istiyor ki! Ama ne yaptıysam bir türlü yukarı aldıramadım. Sen şimdi aşağıya iniyorsun ya, ben evden Kardelen'i alıp gelsem, aşağıda seni bir görse." Gülümseyerek kafamı salladım.

"Tamam. O zaman aşağıya beraber inelim, sen eve geçersin." Canan Teyze gülümseyerek eliyle kapıyı gösterdi. Ben önden ilerlerken o da peşimden gelerek asansöre yerleştik.