One hundred days contract [[COMPLETED]]

OHDC: CHAPTER TWO

IKAW NA NAMAN?

Naglinis na ako sa paaralan at pumunta na sa restaurant na tinatrabahuan ko, pina tulong ako ng manager na mag serve ng pagkain kaya ginawa ko para doble yung pera na matatanggap ko.

"Serve this to table 4" "okay po" kaya agad ko itong sinerve ng table 4 at hindi inaakala nakita ko ang BTS? Bakit sila nandito? Puta naman Oh!! Ba't sila ba ang nasa table 4.

"Sir, theres Your order. Enjoy *sana mabilaukan ang isa dyan* "bulong ko " may sinasabi ka?" tanong ni sungit. "Meron ba akong sinabi?" sabi ko at umalis.

Agad akong pumasok sa stuff room"Kakainis ba't siya pa!! Pambihira!!" Sigaw ko. "Y/n!! Serve this to table 3 and table 4." "Okay po!!" Nagmadali akong umalis at kinuha ang mga pagkain.

I Serve to table 3, paalis na sana ako pero hinawakan niya ang elbow ko kaya tumingin ako, infairness pogi s'ya pero mukhang adik. "What is it, sir?" tanong ko "are you free tonight?" "Hindi pero free ang kumao ko manapak ng katulad mo, can you get off OF me!" sabi ko at paalis na sana pero bigla nitong itinumba ang upuan na kaharap ko kaya na out OF balance ako at ang hawak kung tray para sa BTS na desserts ay nabitiwan ko, at ako naman natumba. Nung tiningnan ko na kung saan ang desserts, patay na naman ako nito. Natapon naman ito sa muk-mukha ni yoongi at sa New suit niya.

Dali-dali akong pumunta sa harap ng BTS at humingi ng tawad sa nangyari at lumingon ako sa table 3 nakita ko na tawa ng tawa sila, hindi ko napigilan ang galit kaya pumunta agad ako sa harap ng lalaking yun at hinawakan ang tie niya pataas sa mukha ko at. "Wala ka talagang respeto!walang babae ang nagkakagusto pag ganyan ugali mo!! At wag ako ang kakalabanin mo!" At inayos ko ang neck tie n'ya at bigla ko lang itong hinigpitan at umalis na ako.

Pero nakalimutan ko si yoongi kaya ang ginawa ko ay bumalik ako at binigyan ko s'ya ng panyo para linisin n'ya ang sarili niya. "Ito, gamitin mo para-" "akala mo ba malilinis niyan ang damit ko?!" Pinutol niya ako sa pagsasalita at natakot ako kase sa sobrang mahal ng halaga nito. "Sorry, hindi ko naman sinasad-" " sobrang hirap mo na nga nagmamarun-" pinigilan siya ni Jin sabihin dahil nakita niya na naiiyak na ako sa sinabi niya, totoo naman yun. "Oo, tama ka. Oo, mahirap pa ako sa daga! Oo, kahit anong trabaho na ginawa ko, pero wag kang manghusga kung hindi mo alam ang storya ng tao. Swerte ka kase ipinanganak kang mayaman o may kaya pero ang tunay na kayamanan ay hindi ang pera kundi ang pagmamahal galing sa pamilya, at mga kaibigan." dahil sa ginawa ko ay hindi ko na iwasan na umiiyak na sa harap nila. "Babayaran ko yang suit mo, wag kang mag-alala dahil hindi ako katulad ng iba." sabi ko and continue working.