One hundred days contract [[COMPLETED]]

OHDC: CHAPTER 33

im always here

Y/n's POV
Hindi ko naabutan ang kotse niya, kainis naman yo ih!

Bumalik na ako sa bahay, at nung nakita ko ang oras malapit na pala mag 8:30, five minutes na lang.

"Tita!"—me at patakbo habang lumalapit sa kanya. "Ano yun?"—siya. "Ah~ tita, magpapaalam sana ako na aalis na ako."—me. "Huh? Ba't ang aga? Di ba bukas pa?"—siya. "Ahm. Ano kasi tita, may iimeet ako ngayon, at baka magabihan ako kaya di na lang po, pasensya na."—me at ulit humingi nang tawad. "Okay, naiintindihan naman kita, malapit ba yan sa condo mo?"—siya. "Ne."—me. "Okay. Ingat ka."—tita. "Bye po, kayo rin."—me.

Pumunta na ako sa sinasabi kung tagpuan. Yung tagpuan na may masaya kaming alaala. 🙁

FLASHBACK<<<

"Adrian, Wait lang! Saan mo ba ako dadalhin?"—sabi ko, ito yung araw b4 siya aalis. "Basta, wag kang mag-aalala di kita bibitiwan."—siya.

Nung huminto na kami, agad niya kinuha ang blindfold sa akin, pero bago ko inimulat ang mata ko, kinusot ko muna, medyo Makati ih!

Nung namulat ko na, hindi ako makapaniwala kung ano nasaharap ko. Isang bandira nang picture namin, with smiles. Today is our monthsary. Naluha at napangiti ako sa nakita ko.

"Shhh~ wag ka nang umiyak."—biro niyang sabi, kaya medyo natawa ako. Kahit hindi ako gusto nang parents niya sakin, still nandito siya at tinutulungan ako sa lahat, laging nandito sa tabi para damayan ako sa problema at pasiyahin pag akoy malungkot.

"Thanks."— sambit ko sa kanya. "Saan?"—tanong niya. "Sa lahat lahat, sa pagmamAhal, sa pag stay kahit ayaw ng Mom mo sakin, sa pagiging sweet bf sakin."—siya. "Ginagawa ko ito kasi mahal kita."— siyA at hinug ako. "Lab u Adrian. "Lab u,too."—siya at hinalikan ang noo ko.

END OF FLSHBACK>>>

Nandito na ako, na Miss ko na ang lugar nato. Matagal na rin nung huli akong pumunta dito. Agad ko namang nilibotanv paningin ko sa paligid. Ang ganda, walang pinagbago.

"Y/n."—siya, kaya napalingon ako likod niya. "Na Miss kita."—banggit niya, kahit sinaktan niya ako di ko magawang magalit sa kanya. Siya parin yung taong naging kaibigan at ex ko. Lumapit ako sa kanya, at ganun rin siya. "Adrian."—mahinahong sambit ko. "Miss na Miss kita."—siya at niyakap ako, kung may nararamdaman man siya sakin— pero alam ko naman na wala. Naka move on natong isang to.

Niyakap niya ako kaya I hug back. Wala rin namang mawawala. Its just a hug, pero parang may tubig na nasa pisngi ko. Kumalas siya at sinabing. "Oh! Ba't ka umiiyak?"—siya. At dun ko lang na pagtamo na umiiyak na pala ako. "Ah~ wala to."—me.

"Umupo muna tayo."—siya. Kaya umupo muna kami. Tulad niya Miss ko na siya, Miss ko yung Adrian na lageh akong dinadamayan. Yung nandun pag umiiyak ako, pero lahat nagbago dahil kay yoongi. Pero ngayon, okay na. Sana nga.

"Kamusta na pala kayo nang boyfriend mo? Kasi nung pumunta ako sa School mo wala ka dun, kaya sinubukan kung tanungin si Nicole at  may gusto rin akong sabihin sayo."—siya. Pero napahinto na lang ako sa sinabi niya na boyfriend. "Walang kami."—sabi ko. "Huh?"—siya. "Walang kami."—ako kaya napakunot ang noo niya. "Pero nung—". "Walang kami, kasi lahat nang yun ay pagpapanggap lang. All was just a lie."—me.

"Lahat nang yun hindi totoo, walang kami."—ako at naiiyak sa pagsabi, agad naman niya akong niyakap. "Cge iiyak mo lang yan, dont worry im here."—siya.

Kaya kinuwento ko sa kanya. Sa sinabi ko kitang kita sa mata niya na in shock siya.

[sworry guyseu, taas kasi... tsaka tamad ngayon otor ngayon.]

"Ba't di mo sinabi sakin?"— siya. "Ayaw ko kasing, galing sayo ang pera mo at gusto ko sa araw na yun na akin mismo ang pera galing."—pagpaliwanag ko. "Pero y/n sana inisip mo na buhay nang mommy mo ang tinutukoy rito!"—pasigaw na sabi niya kaya lalong kinakabahan ako. "Sorry, sorry kung mas pinaig ko ang takot At pride ko, at gusto ko patunayan sa mommy mo sa araw na yun na kahit hindi ako mayaman kaya ko, na di lang pera ang hanap ko sa mommy nun."—me at umiiyak na. "Ssh... wag ka nang umiyak, sorry."—siya.

"Simula sa araw na ito, dito lang ako sa tabi mo."—siya.