Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 18

  "Binnen." roep ik. Het was een beslissing die heel anders zou uitpakken dan ik ooit zou kunnen dromen. In de deuropening stond Nathan.  

*Hailey*

Ik kijk hem verbaasd aan. Ik vermoedt dat hij net zo verbaasd is als ik dat hij hier in mijn kamer staat terwijl hij weet dat Skyler beneden is.

"Wat moet je Nathan." Zegt Nathalie. Ze kijkt hem verafschuwend aan. Ik ben blij dat ik het niet zeg. 

"Ik... Ik wou sorry komen zeggen." Hij slaagt zijn ogen neer. Ik zie dat hij verder de kamer in wilt lopen maar hij twijfelt.

"Kom binnen als je wilt." zeg ik. Ik schrik van mijn eigen stem. 'Vroeg ik hem nou net binnen in mijn kamer?' denk ik bij mezelf. Ik zie dat Nathalie me ook raar aankijkt maar ze zegt niets. Als hij binnenkomt zie ik dat hij nog steeds aarzelt.

"Wat wou je nu ook al weer zeggen?" Zegt Nathalie.

"Het spijt me, oké? Ik had het niet mogen doen. Ik was gewoon bos op jou omdat jij alles kan doen wat je hartje maar bezielt, maar alles opgeeft voor een jongen. Ik zie niet dat jij stopt met bevriend zijn met Nathalie omdat ze men zus is." Hij kijkt me aan. Nu valt mijn frank.

"Jij,... bent jaloers? Op mij?" Weet ik er met moeite uit te brengen. Ik kijk hem aan.

"Weetje, ik hield van jou danspassen. De manier waarop je alles perfect uitvoerde. Ik heb de hele wedstrijd gevolgd en minstens een paar keer opnieuw bekeken. Ik kon er maar een genoeg van krijgen van jou te zien dansen," Hij kijkt me aan en zwijgt even. Dan ratelt hij door.

 "Jij hebt alles gehad waar ik ooit van kon dromen en doordat hij het uitmaakte stopte jij. Ik was er kapot van dat ik je niet meer kon zien dansen. Ik hoopte je ooit in het live te zien. Dat ik misschien ooit naar een optreden kon gaan kijken, maar is nu verleden tijd. Nu haten we elkaar."

Als hij stopt met praten kijk ik hem aan. Ik had nooit gedacht dat ik door te stoppen mensen zou kwetsen of dat ik fans had die mij zouden missen..

"Ik wist niet..." verder kom ik niet.

"Nee, jij weet niet dat je fans hebt die Mathias hebben gevraagd, nee gesmeekt, om verder met jou te dansen. Die hem hebben uitgescholden en geïrriteerd tot hij zou toegeven. Ik heb filmpjes gezien van hoe mensen jou steunden, maar jij hebt gewoon opgegeven..." 

"Het is goed Nathan." Onderbreekt Nathalie hem.

"Weetje, je hebt gelijk. Ik heb alles opgegeven, maar weet je waarom? Elke keer dat ik danste voelde het weer zoals de week voor het optreden. Hij heeft mij gebruikt voor het geld, was tegelijk met mijn vriendin samen. We waren ik weet niet hoelang al samen en waren van plan om samen te gaan wonen. Iedereen heeft mij toen verraden. Weet jij hoe dat voelt?" Ik kijk hem recht in de ogen aan en zie woede. Dan valt hij tegen mij uit.

"Jij denkt dat jij de enige bent op deze wereld hé? Maar weet je wat ik ben als kind verraden door mijn vader en stiefmoeder. Jij had tenminste nog een moeder, maar ik heb de mijne nooit gekend. Het grootste deel van mijn leven heb ik voor mezelf gezorgd. Ik heb meer doorgemaakt dan jij en jij durft tegen mij te zeggen dat ik niet weet hoe het voelt om verraden te worden?" Ik kijk hem verschrikt aan. Hij zit witheet van woede en ik voel dat Nathalie zich zich onwennig voelt.

"Ik ben geworden wie ik ben door mijn vader, maar als je het waagt om maar iets te vertellen tegen iemand over wat ik tegen jou gezegd heb, dan ga je je nog veel slechter voelen dan nu. Dan ga je zelfs nooit meer in het openbaar willen vertoeven." 

Nathan kijkt me aan. Dan zie ik dat hij op huilen staat. Ik sta op en neem hem in mijn armen. In een knuffel. Nathalie zit ondertussen naar ons te staren met open mond maar Nathan laat het gebeuren. Dan voel ik hem snikken. Hij zakt door zijn knieën en ik help hem rustig op de grond te gaan zitten. Ik aai hem sussend door zijn haren en ik voel dat hij rustiger wordt. 

Plots staat hij abrupt op en loopt de kamer uit. 'Wat was dat?' denk ik bij mezelf. Dan kijk ik naar Nathalie. Ze kijkt me raar aan.

"Je beseft toch wel dat wat hij nu heeft toegelaten, hij al in jaren aan niemand heeft toegelaten. Zelfs zijn vrienden hebben hem zelden zien huilen. Alleen nog maar van het lachen!"

"Ik... het was... Hij... Het ging vanzelf." stamel ik. 

"Het zal wel." Ze kijkt me aan. Ik kijk beschaamd naar de grond. 

"Er is echt niets. Soms wil ik gewoon vriendelijk doen en dan krijg je dit." zeg ik. Nu kijk ik haar weer recht aan.

"Je beseft toch wel dat hij net zijn 'levensverhaal' aan jou heeft verteld? Ik vermoedt dat zelfs zijn vrienden er niets van af weten." Ik kijk Nathalie aan. Waarom zou hij in hemelsnaam zijn verhaal aan mij vertellen? 

"Ik... Het spijt me."

"Het geeft niet. Kom laten we Netflix kijken. Ik heb namelijk zo het idee dat jij niet terug naar het feest wilt." Ze kijkt me grijnzend aan. 

"Weetje, ik heb zo'n flauw vermoeden dat jij het wel eens juist zou kunnen hebben." Dan schieten we in de lach. Ik start Netflix op en we kijken een paar films tot Skyler binnenkomt, de sfeer verpest en Nathalie wegstuurt. Ik duidelijk niets meer te zeggen. 

"Waarom stuur je haar weg? Dit is ook mijn kamer!" roep ik verontwaardigd. 

"Jij bent een vieze vuile slet! Ik haat je!" Schreeuwt ze me toe. Dan loopt ze huilend de badkamer binnen. Ik schrik van haar uitbarsting. Ja, we hebben al ruzie gemaakt in de paar dagen dat ik hier ben, veel ruzie eigenlijk, maar nu schreeuwde ze wel echt hard. Gelukkig zit iedereen op het feest, anders stonden er nu waarschijnlijk wel al mensen aan mijn kamerdeur te roepen of alles in orde is. Ik leg mij neer in bed en val in het slaap.