Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 32

  Hailey danst nog één pirouette en valt dan neer op de grond.   

*Nathan*

Na twee weken blijf ze me negeren, ook al ben ik degene die haar gered heeft van een dood. Ik snap nog steeds niet waarom ze het gedaan heeft. Ben ik echt te ver gegaan, of was het nog iets anders? Ik blijf twijfelen. Tussen mij en Nathalie blijft ook nog steeds spanning hangen. Wat heb ik toch misdaan dat het zo gelopen is? 

Nathalie en Simon zijn ondertussen ook al samen en al zie je het niet, er blijft spanning tussen mij en Simon hangen. Ik heb het hem al gezegd dat als hij mijn zus ook maar iets aandoet hij problemen krijgt. 

"Nathan, wat ligt er op je hart?" vraagt Luana. Ze kijkt me bezorgd aan. Het is het laatste uur, maar ik heb vrij. Dit is het moment dat we samenkomen om te praten, over mij. 

"Het is gewoon, Hailey," zeg ik. "Nadat ze zichzelf heeft vergiftigd heb ik haar geholpen en nu negeert ze mij." 

"Hoe wist je eigenlijk dat er gif in zat?" vraagt ze mij. Ik kijk haar verbaast aan. Kon het zijn dat ik me vergist had en ze gewoon gevallen was? De dokters hadden wel gif in haar bloed gevonden, maar ik was er eigenlijk ook niet echt zeker van.

"Ik weet het niet... Het was het feit dat ze op het stukje van de sterfscène van Juliet aan het dansen was en toen ik haar dat flesje zag nemen. Ik wist het echt niet. Het gevoel dat ze zou sterven kwam in me op. Nathalie zou razend op me geweest zijn dat ik niets gedaan had en..." Ratel ik. Luana kijkt me bezorgd aan.

"Kijk het zit zo. Ik ben ook met Hailey aan het praten over wat er gebeurd is en ik ben het een en het ander te weten gekomen." zegt ze plots meet een tikkeltje kwaad in haar stem. Verbaasd kijk ik haar aan.

"Wat dan?" vraag ik haar.

"Weet jij ervan dat ze meermaals wordt geslagen en pijn gedaan? Meermaals op plaatsen die niet heel erg zichtbaar zijn." ze kijkt me aan. Ik pijnig mijn gedachten. 'Heb ik iemand bevolen haar te slaan?' 

"Ik weet nergens van." zeg ik verbaasd. Dan zegt ze iets wat mij doet opspringen: 

"Nochtans waren het jou vrienden."

Woedend loop ik door de gangen opzoek naar mijn vrienden. Dan zie ik ze staan. Ze staan met zen allen voorover gebogen. Ik vang ook een glimp op van Scarlett, Britt en natuurlijk Skyler. Ik snel naar mijn vrienden toe. Dan zie ik iets wat ik niet voor mogelijk had kunnen houden: Met zijn allen staan ze over Hailey gebogen en slaan en trappen haar.

*Hailey*

Hoe ik me ook wring of keer, ene Sam zit zo op me dat ik geen kant op kan. Mijn hoofd zit tegen de grond gedrukt en mijn handen houdt hij op mijn rug. Ergens hoor ik Skyler roepen en tieren, maar ik voel voornamelijk pijn. Pijn van de slagen en schoppen die ik al tegen heel mijn lichaam gekregen heb. Mijn slapen bonken en mijn rug doet zeer. Ik bid dat het snel voorbij is, maar er lijkt geen einde aan te komen. Dan neemt iemand me vast en duwt me tegen de muur. Hij neemt mijn  hoofd vast en laat me recht in zij ogen kijken. Vluchtig probeer ik te zien wie allemaal meedeed. Ik zie Simon staan die Nathalie vasthoudt en niets doet. 

"Dit gebeurd er als je onze vriend zijn gedachten op hol laat brengen." zegt de jongen voor me. Dan begint Skyler te roepen en te tieren. 

"Die troela wou mijn vriend inpikken. Ze had hem bijna gekust! Gelukkig kwam Dylan op tijd. Wie weet had Nathan mij anders verafschuwd! Ze heeft hem betoverd!" Een klap in mijn gezicht volgt waarna nog eentje in mijn zij. Ik glij weer terug op de grond.

Plots gaat het allemaal snel. Het laatste wat ik hoor en zie is dat Nathan op ons afkomt. Hij baant zich een weg door zijn vrienden en schreeuwt tegen hun. Dan wordt het zwart.

Als ik weer wakker wordt lig ik op een bed. Naast mij zit iemand, al kan ik niet goed zien wie het is. Ik vraag me af waar ik ben en wat ik doe. Dan komt alles terug. Hoe ik rustig met Nathalie aan het wandelen was en hoe Simon opeens op ons afkwam. Hij knuffelde Nathalie en toen waren ze er opeens allemaal. Ze begonnen me te stampen, te duwen en te slaan. Ik werd op de grond gelegd en ze bleven verder doen. Nathalie kon alleen maar toekijken hoe het gebeurde. Eerst riep ze nog wel dat ze moesten ophouden maar Simon zei tegen haar dat ze dat beter niet kon doen. Anders zouden ze haar misschien ook pijn doen. 

Plots voel ik iets nats op mijn hoofd. Een washandje.

"Gaat het een beetje?" vraagt een stem. Mijn beeld blijft vaag maar dan zie ik zijn contouren. Ik lig In Nathans bed. Ik dreig weer flauw te vallen, maar gelukkig lig ik in zijn bed. Als ik probeer te bewegen om hem beter te zien doet mijn lichaam overal pijn.

"Rustig maar, het komt goed. Vanavond blijf jij hier. Gelukkig is het vrijdag." zegt hij. Dan besef ik plots iets. Hoe ben ik hier in het studentenhuis terechtgekomen als ik op school was? 'Heeft hij me gedragen?' Het lijkt wel alsof hij mijn gedachten kan lezen als hij zegt: "Ik heb je hierheen gebracht met mijn auto." 

Ik wist niet dat hij een auto had, maar ik knik dankbaar. 

"Ik ben je pyjama al gaan halen zodat dat niet hoeft te gebeuren. Het leek me het best als je werd omgekleed terwijl je nog niet bij bewustzijn was." 

"Heb jij mij omgekleed?" komt er geschokt, maar krakerig uit. Dan schudt hij zijn hoofd. 

"Nee Nathalie. Ze stond erop dat ik niet keek. Ze was woest op Simon en de rest, al is ze wel blij dat Simon je geen pijn heeft gehad," zegt hij het laatste kwaad. "Het spijt me zo, ik had dit nooit mogen laten gebeuren." mompelt hij er nog achter. Ik kijk hem aan en er verschijnt een flauwe glimlach op mijn gezicht. Voorzichtig leg ik mijn hand op de zijne terwijl ik fluister: "Het is niet jouw schuld. Ik ben je juist dankbaar voor wat je voor me hebt gedaan."