Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 39

'Hoe ga ik dit nu moeten uitleggen?'

*Hailey*

"Er is nog iets dat ik je moet vertellen." zeg ik met een krop in de keel. Ik heb totaal geen idee hoe ik dit moet uitleggen. Nathalie kijkt me nu ook bang aan.

"Daarstraks toen ik de kamer verliet bleef ik nog even treuzelen. Ik hoorde die man van deze voormiddag met een dokter praten." Nu kijkt Nathalie me met grote ogen aan.

"Bedoel je mijn vader?" zegt Nathalie. Ik knik. 

"Hij sprak erover dat als Nathan binnen een week nog niet wakker was ze zijn toestemming hadden om hem te laten inslapen." Ik weet niet of het kan maar nu verdwijnt echt alle kleur uit Nathalie's gezicht. Ik vermoed dat als er niet snel genoeg goed nieuws komt ze voor altijd lijkbleek zal zien. 

"Hoe kan hij dat doen? Ik... Hij... Ik keek altijd naar hem op. Nathan ook... Hij was... altijd zijn grote voorbeeld. Zelfs...zelfs na al die problemen. Ik snap het niet." snikt Nathalie. Ik neem haar in mijn armen. 'Waarom schiet dit nu pas bij me te binnen?'

"Zouden de dokters  wel zoiets doen. Deze ochtend werd er namelijk veel kabaal rond papa gemaakt." zegt Nathalie.

"Ik vrees van wel. Als de dokters denken dat hij het goed bedoeld zullen ze zijn advies opvolgen en hem laten inslapen. Wij kunnen er niets aan doen. Alleen de ouders." zeg ik treurig. 

"Misschien kan ik het aan Kyra vragen of ze ertegen in wil gaan." zegt Nathalie. Niet begrijpend kijk ik haar aan.

"Kyra?" Ze knikt.

"De moeder van Nathan. Hij heeft nooit contact met haar gehad, maar ik heb het kunnen achterhalen. Ze is een...hoe zal ik het zeggen. Ze is een journaliste die vooral in oorlogsgebieden actief is. Ik heb gelezen in de krant dat ze heel graag haar zoon nog eens wou zien maar ze niet wist waar hij zat. Kyra zelf is nu tijdelijk thuis, dus..." ze kijkt me aan terwijl ze de tranen van haar wangen veegt.

"Dat betekent dat we contact kunnen opnemen." zeg ik. Nathalie knikt. Ik neem haar mee naar mijn kamer, waar tot mijn grote spijt Skyler zit.

"Wat doe jij hier?" zegt ze kattig. 

"Pardon, dit is ook mijn kamer. Het is trouwens nu niet de moment om zo kattig te zijn aangezien Nathan in het ziekenhuis ligt." Kaats ik terug. Ze houdt haar mond en daar ben ik blij om. 

"Heb je het nummer van Kyra?" vraag ik Nathalie. Dan trekt ze opeens een grimas en schudt haar hoofd.

"Het is het enige wat ik niet wist. Dit is echt ramp." Dan barst ze weer in huilen uit.

"We kunnen het wel opzoeken." zeg ik om haar te troosten, al heb ik geen idee of dat wel mogelijk is. "Misschien is het beter dat jij wat gaat rusten. Je bent helemaal uitgeput." Nathalie knikt en gaat naar haar kamer. Ik kijk naar Skyler en ze kijkt vragend terug. Ik vermoed dat dit nog lang gaat duren.

*Nathan*

Ik word op een vreemde manier wakker als er iemand binnenkomt. Ik kan mijn ogen niet opendoen, dus blijft het zwart rondom mij. Ik kan ook niet bewegen om die persoon tegen te houden of iets te zeggen. Ik hoor gemompel, wil erop reageren maar het gaat niet. Ik haat dit echt. 

"Rustig maar, ik kom je verzorgen." zegt de stem. Ik hoor dat het een vrouwelijke stem is. Je hoort het aan de zachte kleur ervan en de toonhoogte waarop ze spreekt. Dan pakt ze plots het deken vast en trekt het weg, want ik voel de kou rond mijn lichaam slaan. Was dit Hailey nou maar, dan had ik het misschien niet zo erg gevonden. 

"Vind je het goed dat ik je ga wassen? Ik zal niets verkeerds doen. Blijf maar rustig. Het is namelijk niet zo fijn denk ik dat je de hele dag in bed ligt en niet gewassen wordt." zegt ze rustig. De stem kalmeert me. Hij doet me denken aan de stem van... Ik weet het niet meer. Ik graaf in mijn gedachten, maar kom nergens uit. 

Ik laat het maar begaan. De vrouw is vriendelijk en doet aardig. Als ze klaar is met me te wassen kijkt ze nog even alle apparatuur na en laat ze me weer alleen.

Het zijn die momenten alleen die me irriteren. De momenten waarop ik alleen ben met mijn gedachten. Dan komt alles terug, dan haal ik me alles scherp voor de geest. Ik vind het vreselijk. Ik weet niet hoelang ik hier al lig, maar ik weet zeker dat ik al een paar keer alleen ben achtergebleven in deze duisternis. 

Mijn geest gaat weer door al mijn gedachten en stopt bij het dansfeest. "Je zou je schuldig moeten voelen over wat je Hailey aangedaan hebt. De hele tijd, vanaf het moment dat ze hier naartoe is gekomen heb je alles voor haar verziekt. Je beseft toch dat je niet in een goed daglicht komt te staan?" zegt mijn onderbewustzijn. Hij heeft helemaal gelijk. Ik heb het verpest bij Hailey. Hoe zal ik haar ooit kunnen vragen om me te vergeven? Hoe zal ik haar ooit kunnen vragen om vrienden te worden? Of misschien wel meer. Ik weet het niet. 

Daarstraks toen Hailey wegging voelde ik me leeg vanbinnen. Zeg ik in mijn gedachten tegen De Stem.

"Dat komt doordat je haar leuk begint te vinden, maar het aan niemand wilt toegeven. Dat zijn de werkelijke watjes. De personen die hun gevoelens niet tonen." zegt hij terug.

Ik weet het en toch blijf ik me gedragen als een eikel.

"Dan moet je veranderen." Plots is hij weg en laat me weer alleen achter met mijn gedachten. Ik probeer hem nog terug te roepen om het feit dat ik niet alleen wil blijven, maar het baat niet. Voor de rest van de tijd blijf ik alleen, hopend dat er snel een verpleegster even een babbeltje met me komt doen. Zelfs al kan ik niet antwoorden.

____________________________________

Normaal publiceer ik de vrijdagen, maar omdat ik morgen met mijn oma naar het ballet Gizelle ga kijken heb ik geen tijd. Daarom een iets vroegere update.