Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 45

  "Samen zullen wij Mathias een lesje leren."  

*Hailey*

Het voelt heerlijk weer zijn sterke armen rond mij te voelen. Dat de anderen in deze kamer het zien maakt me niet uit. Ik heb geen zin om nog langer pijn te lijden. Mijn ribben zijn al genezen en ik wil niet langer een slaaf zijn, ik wil mee een strijder zijn. 

Ik bevrijdt me uit zijn greep.

"We moeten eerst nog een dansje vinden." mompel ik. 

"Geen probleem, ik weet zeker dat jij een choreografie in elkaar kunt steken." Glimlacht Nathan.

"Nathalie, wanneer is de wedstrijd?" vraag ik ongerust. Dat is namelijk het enige waar ze het niet over wou hebben.

"Nou, de eerste ronde van de wedstrijd is volgende maand al." mompelt ze.

"WAT?!" roep ik uit? Op een maand tijd moeten we alles af hebben. Dit is quasi onmogelijk!

"Het goede nieuws is dat het in de stadsschouwburg van Antwerpen" ik mompel boos wat en ik zie Francisco en Simon naar me kijken.

"Weetje, je kunt toffe choreografieën verzinnen voor moderne dans, waarom doe je dat niet?" stelt Francisco voor. 

"Weet jij vele van dans af?" vraag ik. Hij knikt met zijn hoofd.

"Mijn vader is coach. Als je wilt kan ik hem vragen jullie te helpen." ik knik en ik voel Nathan naast mij zich wat ontspannen.

"Wat gebeurd er dan met school eigenlijk?" vraag ik aan Nathalie. 

"Die gaat door, maar voor sommige lessen hebben jullie vrij en ze zullen het door de vingers zien als jullie eens een taak niet kunnen maken. Het is een grote eer voor de school  dat twee leerlingen meedoen aan die show." Ik knik. 

"We kunnen dit, als we maar een team zijn." zegt Nathan. Dat woord heb ik hem nog nooit horen gebruiken, maar ik vind het wel schattig.

"Shit, ik heb morgen die test over de tekst van Shakespeare." zeg ik en ik sta recht, maar Nathan houdt me tegen.

"Ik help je wel." Ik knik en iedereen gaat plots de kamer uit alsof ze voelen dat ze ons alleen moeten laten. 

Als iedereen weg is gaat Nathan op zijn bed zitten en ik aan zijn bureau.

"Wat moet je kennen?" 

"Je kunt beter we zeggen. We hebben die les samen." zeg ik.

"Ik ken het al. Gewoon eens door gelezen." zegt hij schouderophalend. Verbaasd kijk ik heb aan. 

"Zeg maar wat je al hebt." Ik begin van alles op te dreunen en af en toe onderbreekt hij me omdat ik iets fout zeg. Tegen de avond ken ik het helemaal van buiten. 

"Bedankt, maar ik moet weer naar mijn kamer." 

"Waarom blijf je niet bij mij slapen?" vraagt hij met een grijns op zijn gezicht.

"Nee, ik ga naar mijn kamer. Slaap wel straks, en bedankt voor het helpen." Nathan knikt en ik sta recht.

"Hailey,..." ik draai me om. 

"Ja, wat is er?" 

"Het spijt me over alles wat ik gezegd heb. Ik bedoelde het niet gemeen. Ik dacht gewoon dat jij ruimte nodig had." zegt hij treurig. Ik knik.

"Weetje, het is voorbij. Wat er tussen ons is geweest, of wat er juist niet is geweest, is over. Ik denk niet dat we samen iets kunnen opbouwen. Ik wil me vertrouwd bij iemand voelen en ik vrees dat ik daar dus nog even me zal moeten wachten." ik draai me om en loop de kamer uit richtig de mijne om daar onder de douche nog eens goed uit te huilen.

*Nathan*

Gebroken laat ze me alleen achter. Wat ze tegen me zei brak mijn hart. Nog nooit heb ik zulke gevoelens voor mij gehad, maar zij voelt niets voor mij. Zo moet Nathalie zich gevoelt hebben toen haar vriend haar bedroog. Alleen. Ik neem het doosje uit mijn bureau lade en haal het eruit. Lang geleden gebruikte ik het regelmatig, maar ik had het beloofd aan Nathalie.

"Hey dude, kom je mee gamen?" hoor ik Simon zeggen. Snel stop ik het doosje weg en loop ik naar buiten.

"Is goed." mompel ik. Zo kan ik mijn gedachten verzetten en kan ik de drang weerstaan. Het probleem is, voor hoelang nog? Een verslaafde zal nooit helemaal van zijn verslaving af geraken. Neem mijn vader nu als voorbeeld. Mijn litteken begint te jeuken en ik krab er.

"Is dat de plek waar je vader je gesneden heeft?" Vraagt Simon. Ik knik. Hij kijkt er naar.

"Vreemd, ik zie geen extra litteken," dan verstomd zijn gezicht. "Heeft... heeft je vader op dezelfde plek als je andere litteken gesneden?!" roept hij uit. Ik knik maar, de pijn op mijn gezicht verbergend. Soms zit de pijn niet vanbuiten, maar wel vanbinnen. 

"Zeg niets tegen de rest. Ik wil gewoon gamen." mompel ik. Simon knikt begrijpend en samen lopen we de ontspanningsruimte in. Alleen mijn vrienden zitten er en ik zwier mezelf overdreven vrolijk op een zetel. 

"Hoe was het met..." Ik werp Francisco een bedreigende blik dat hij moet ophouden, maar het kwaad is al geschiedt.

"Wie?" Vraagt Dylan opgewonden als een kleine kleuter.

"Als je het mij vraagt bedriegt Skyler Francisco met Nathan." zegt Sam. Francisco wordt bleek.

"Nee," roep ik uit. Iedereen kijkt me verbaasd aan. "Nee. Het was Skyler niet... het was Hailey." Iedereen kijkt me verbaasd aan en dan stromen de vragen.

"Wat is er gebeurd?"

"Hebben jullie gekust?"

"Wat hebben jullie gedaan?"

"Heb je gezegd dat je verliefd op haar bent?"

"Nee. Ik ben niet verliefd op haar." Antwoord ik ergens tussen in.

"Heb je haar genomen?"

"Gatverdomme. Wat denk je wel niet van mij? Wie vroeg dat?" 

"Wat heeft Hailey gezegd?"

"Vond zij je leuk?"

"Kan ze goed zoenen?"

"Als jij haar niet kan krijgen, mag ik haar dan?" 

(...)

Ik weet niet van waar de vragen bleven komen hoe ze erop kwamen, maar na een tijd konden we gelukkig gewoon gamen. Naar mijn weten heb ik maar drie vragen beantwoord, maar het zullen er wel meer zijn geweest. Joost mag het weten.

"Hoe kan jij hier zo goed in zijn?" hoor ik iemand zeggen.

"In wat?" 

"In dit spel!" 

"Maar... ik speel helemaal niet."