Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 46

"Maar... ik speel helemaal niet." 

*Hailey*

"Oké klas. Vandaag gaan we de spreekoefening doen." Ik kijk om me heen en zie dat er maar weinig mensen in de klas zitten. De meesten zullen de les daarna wel online bekijken, vermoed ik. 

"Hailey, Wil jij beginnen?" ik knik en loop naar voren, blij dat ik me niet voor schut zal zetten voor de gehele klas. Echter lijkt het lot me te willen tarten, want net op het moment dat ik wil starten zwaait de deur open. Met een grijns lopen Nathan en co. binnen en ploffen op een stoel. Bemoedigend knikt Nathan me toe.

"Oké, start maar." ik begin met het afratelen van mijn tekst. Als ik klaar ben wordt er enthousiast geklapt. 

"Nathan, nu jij." Nathan loopt naar voren en begint met het opzeggen van zijn tekst. Het lijkt wel of het hem daadwerkelijk raakt. Als ook hij klaar is zit iedereen stomverbaasd op zijn stoel.

"Goed gedaan Nathan, goede keuze ook. Ik had niet gedacht ooit nog zo'n leerling in mijn klas te hebben. Nathan knikt en loopt naar zijn stoel. Net als de laatste gedaan heeft gaat de bel. Iedereen gaat de klas uit en ik loop rechtstreeks naar Wiskunde. Ik zie Ethan voor de deur al staan wachten op mij en samen gaan we binnen. We kiezen een leuk plaatsje aan het raam en hij haalt een koffie voor me boven. 

"Had je niet hoeven doen." mompel ik.

"Het was niet te veel moeite hoor." zegt hij terug. Daarmee doe ik het en ik drink mijn koffie. Meneer Verlinden komt binnen en begint met de les. Ik weet dat Nathan ergens achter mij zit, maar ik schenk hem geen aandacht, dat zou alleen nadelig zijn voor mij. 

"Heb je zin om eens wat te gaan eten, samen." 

"Vraag je me nu uit tijdens wiskunde?" Hij knikt. 

"Is dat goed voor jou?" 

"Ja is goed, wanneer?"

"Vrijdag?" Ik knik.

"Ik haal je dan wel op." zegt hij nog snel en dan volgen we beide de les verder.

Na de saaie les van Meneer Verlinden zoek ik Joachim en Luna op. Vandaag krijgen we commentaar op dat ene groepswerk van Spaans. Ik zie ze zitten in de cafetaria waar we samen met Nathalie meestal zitten. In de laatste weken zijn we goede vrienden geworden. Luna en Joachim hebben wat. Ik wist wel dat ik het juist had. 

Ik loop naar ze toe en plof op een stoel naast hen. Binnen een paar minuten begint ons blokuur Spaans, maar gelukkig zitten we niet ver van het lokaal. 

"Denken jullie dat het goed was?" vraag ik als ik ga zitten. 

"We hebben ons best gedaan. Meer konden we niet doen en daarbij, we zijn een super toffe klik geworden. We zijn beste vrienden en zelfs meer dan dat," Joachim drapeert zijn arm rond Luna. "We kunnen dus stellen dat het goed ging." 

"Ik heb juist stellingen gehad dus zwijg daarover." Zeg ik op een toon die hopeloos klinkt. Lachend lopen we naar het lokaal. Mevrouw Véracruz is er nog niet. We gaan ergens in het midden zitten en babbelen nog wat. Stilletjes aan stroomt de klas binnen met volk. De mensen willen deze les niet missen omdat hun beoordeling wordt vrijgegeven. Als iedereen er is komt de leerkracht binnen. Ze begint met het uitdelen van bladeren.

"Mevrouw, mogen we onze beoordeling van het proefwerk weten?" vraagt Joachim ongeduldig. 

"Joachim, ik moet eerst deze bladeren uitdelen. Als ik daar klaar me ben zal ik de beoordeling met jullie bespreken." hij knikt en ze gaat verder met uitdelen. Na een kwartier gaan we eindelijk de presentatie bespreken. 

"De meeste presentatie's waren goed tot zeer goed. Een tot twee waren minder, maar die personen weten dat ondertussen al." Mevrouw Véracruz begint onze namen af te roepen zodat we de bladeren kunnen gaan halen. Als we onze bladeren zitten bekijken we de commentaar eens.

"Een vijfentachtig procent! Dat is fantastisch!" Roept Luna uit. Bevestigend knik ik. Ik heb nog nooit voor een taal een vijfentachtig procent gehaald.

*Nathan*

"Mijn god! Een negentig procent!" roept het meisje in onze groep uit. Ik ben de namen van mijn groepsgenoten al weer vergeten. Kan het mij wat schelen hoe ze heen? Ze zijn toch even irritant. Even kijk ik richting Hailey en door de glimlach op haar gezicht spat mij hoofd uit elkaar. De vlinders in mijn buik beginnen venijnig te vliegen om eruit te komen.

"Goed gedaan jongens. Allereerst wil ik zeggen dat ik van de meerderheid van de presentatie's genoten heb. Meestal zijn de presentatie's maar gemiddeld, maar jullie waren echt zeer goed." Ze kijkt mijn richting uit en gaat dan verder.

"Over het algemeen geef ik niet veel projecten of proefwerken en bij jullie zal dat al helemaal niet hoeven," Heel de klas begint te juichen en Mevrouw Véracruz gebaart hen tot stilte. "Maar bereid jullie al voor dat jullie nog één project zullen moeten doen. Het onderwerp en de groep mag je uiteraard zelf kiezen." De klas klapt, maar minder hard dan daarjuist. Ik ga lekker languit op mijn stoel zitten en volg de rest van de les lui mee. Het maakt me niet uit dat ze straks met me zal willen praten, ik kijk er zelfs naar uit! Toch is het niet fijn om niet met Hailey te kunnen samen werken. Ze heeft duidelijk genoeg gezegd dat het niets zal worden tussen ons.

'Soms moet een roofdier eerst kunnen roven voor het iets vangt, dat is nu het geval. Vecht voor haar, alsof je leven er van af hangt!' hoor ik in gedachten. Ik snap niet waarom dat in me op komt. 'Is dit zo'n omgekeerde theorie? Waarbij een meisje iets zegt, maar het tegenovergestelde wilt?' vraag ik me af. Ik weet nu al dat ik nooit iets van vrouwen zal begrijpen, maar één ding weet ik zeker. Een ding zal ik doen, al is het het laatste wat ik doe en al klinkt het dramatisch, ik zal niet opgeven. Ik moet en zal Hailey voor me winnen.

__________________________

Ik wou alleen even zeggen dat ik niet ben verder gegaan op het vorige hoofdstuk omdat het niet echt van belang was. Het enige wat er achter zou komen was de discussie, daarbij: die heb ik je bespaard.

Een overdreven einde, I know, maar ik vond het leuk. Hopelijk vind je het een tof verhaal, vergeet dan zeker niet te voten!!!

Laatste is een grapje, maar wel leuk... ;)