Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 34

Snel been ik weer terug want nog steeds zijn de jongens me nog wat andere antwoorden verschuldigd  

*Nathan*

"Waarom sloegen jullie haar in het begin?" vraag ik verbaasd. 

"Het was omdat we te horen kregen dat ze jouw hoofd op hol zette en ze je irriteerde. We wouden alleen maar helpen." zegt Dylan. 'Helpen? Serieus? Door hen had Hailey dus een hekel aan me.'

"Nathan, We zijn je vrienden en als ze jou iets aan willen doen gaan wij meteen in de tegenaanval. Zo nu ook." zegt Francisco. Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht dat Francisco Hailey pijn zou willen doen, anders had hij haar nooit opgevangen toen ze bij het dansen viel. 

"Het spijt ons oké? Wisten wij veel dat Skyler ervoor wou zorgen dat Hailey zichzelf om kant wou laten maken..." mompelt Simon. 

"Skyler wat?" roep ik uit. Dit kan niet waar zijn. Ik heb hier helemaal zelf voor gezorgd. Ze heeft mijn idool zelfmoord willen laten plegen. Waarschijnlijk heeft iemand van haar vriendinnen het tegen haar gezegd zoals Hailey al zei. Ik kan mezelf wel voor kop slaan. Had ik in het begin niet zo tegen Hailey gedaan was er misschien niets gebeurd. 

"Ga niet naar Skyler please. Die klap van daarjuist zal haar imago wel al geschaad hebben." zegt Sam. Ik knik ook al denk ik dat ze nog meer verdiend. 

"Kom we gaan iets eten." zegt Dylan Ik kijk op zijn klok en zie dat het al elf uur is. Normaal slaap ik in het weekend tot de middag maar nu gaat dat niet vanwege Hailey. Dan bedenk ik me dat ook zij moet eten. 

"Is goed, al moet ik wel sneller terug komen, want ik heb iemand waarvoor ik moet zorgen." zeg ik.

"Zorg jij voor Hailey?!" roept Francisco bijna uit. De rest gaapt me evenals aan. Ik knik en sta op.

"Gaan we nu nog?" vraag ik verveeld. Ze knikken en we vertrekken naar het stad. we gaan een broodje eten en ik neem er één mee voor Hailey. Als ik terug wil gaan gaat Francisco met me mee. De rest gaat naar het park. 

"Ik dacht dat jij Hailey niet mocht." onderbreekt Francisco de stilte. Ik kijk hem bedachtzaam aan, niet wetende wat te moeten antwoorden.

"Ik denk niet dat 'niet mogen' het juiste woord is." antwoord ik dan maar.

"Vind je haar leuk?" 

"Als in leuk leuk, als in wil je mijn vriendinnetje zijn?" zeg ik kinderachtig. Opgewonden knikt hij. Dan schudt ik misschien iets te vastberaden mijn hoofd want hij barst ik lachen uit.

"Dat geloof ik niet. Ik ken je al jaren en je zou nooit zomaar een meisje in jou kamer laten slapen. Als helemaal als ze hulp nodig heeft. Dit is het bewijs dat ik u beter ken dan jijzelf." zegt hij lachend. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Na nog een tijdje wandelen komen we aan in het studentenhuis en neem ik afscheid van Francisco. Ik spurt naar boven. Net als ik aan mijn kamerdeur kom zie ik dat die openstaat. Toch was ik er zeker van dat ik die gesloten had. In één wip ben ik binnen, maar meteen ga ik terug naar buiten en besef de fout die ik heb gemaakt.

*Hailey*

Beiden gillen we, maar elk om een andere reden. Nathan was binnen gesprongen toen Nathalie me aan het helpen was me om te kleden. Toen Nathan binnen liep gilde ze van afschuw. Ze wou hem slaan waardoor ze mijn arm losliet die ze vast had om me te helpen mijn T-shirt uit te doen. Daardoor is mijn arm naar beneden tegen mijn ribben gesmakt wat mijn gil opleverde. 

"Sorry, het was niet mijn bedoeling," zegt Nathalie bezorgd tegen mij. Daarna tegen Nathan: "Wie zei in hemelsnaam dat jij binnen mocht komen? Heb je mijn berichtje niet gehad?" 

"Welk bericht." Klinkt er aan de andere kant van de deur. "Ik heb er geen gekregen hoor. Trouwens ik heb al wel vaker een naakte vrouw gezien en Hailey is niet eens naakt." 

"Bedankt om dat voor heel de gang te roepen." zeg ik. Na een tiental minuutjes mag hij binnenkomen. Ik zit op een bureaustoel die ik de zijne acht. 

"Ik heb een broodje voor je meegebracht." mompelt hij. Ik neem het broodje met een glimlach aan. Als we klaar zijn blijft hij in de kamer. Nathalie ook. Voor de rest praten we nog wat en voor we het weten is de dag om. Nathan was ook nog zo vriendelijk eten te gaan halen. 

"Zeker dat je het niet erg vind om hier te blijven? Je kan ook bij mij slapen." zegt Nathalie. Ik schudt mijn hoofd. 'In geen honderd jaar.' denk ik bij mezelf. 'Hij heeft me dan toch in zijn bed gekregen, ook al doet hij niets.' Nathalie helpt me me terug om te kleden terwijl Nathan zich in de badkamer gaat omkleden. 

"Ik snap echt niet wat je in mijn broer ziet." zegt ze bedenkelijk tijdens het omkleden.

"Ik zie ook niets in hem maar in het lekker warme en zachte bed dat hij heeft."zeg ik lachend, wat me een paar steken oplevert. Ze lacht mee. Als we al een tijdje samen op het bed zitten te babbelen komt Nathan naar buiten. 

"Klaar?" vraagt hij. Hij heeft ene zwarte slaapshort aan maar geen T-shirt. Ik zie zijn spieren, terwijl ik hoop dat hij nooit meer zal veranderen. 

"Ik ga al. Blijven jullie maar hier, maar als hij ook maar iets doet bel je me, oké?" ik knik en ga liggen. Als hij naast me komt liggen zakt het bed wat in langs zijn kant waardoor ik tegen hem aan rol. Zo blijven we een tijdje liggen. Als ik bijna in het slaap val voel ik dat hij zijn armen rond mij slaat. Dan bedenkt hij zich en haalt ze weg, maar ik leg ze terug. Ik kijk naar hem en hij kijkt terug naar mij. Dan val ik in zijn warme armen in het slaap, de rest van de wereld negerend.