Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 52

Diep vanbinnen hoop ik dat dat niet ons lot zal zijn, al weet ik dat ik meestal wel juiste voorgevoelens heb. Als ik ze dan toch al heb.  

*Hailey*

Het is de dag van de wedstrijd. Ik verga van de zenuwen. Nathan en ik hebben veel geoefend, maar toch is er die ene schrik dat je iets fout doet. 

"Het lukt je wel, oké?" Zegt hij me. Ik knik. We hebben beide een losse broek aan. Ik een topje en hij een hemd. Ook dragen we dezelfde pet. Ik kijk rond en zie verschillende mensen waar ik al eens tegen heb moeten dansen. 

"Ken je die mensen?" Vraagt hij. 

"Sommige." Zeg ik. Ik weet hoe sterk ze zijn en ik weet dat zij weten hoe sterk ik ben, maar dat ik hier niet met Mathias ben zal hen wel blijven verbazen.

"Hailey?" Vraagt een meisje plots aan mij. Ik kijk in haar amberkleurige kijkers. Verbaasd sta ik op en trek haar in een knuffel. 

"Samantha, doe jij ook mee?" Vraag ik haar verbaasd. Ze schudt met haar hoofd.

"Nee, papa zit in de jury, als choreograaf, maar omdat hij onze danscrew helpt mag ze niet meedoen."Ik knik. Samantha's vader is een redelijk bekende choreograaf, niet moeilijk dat hij in de jury zit. 

"Maar... wie is die knapperd naast jou?" Vraagt ze half lachend en half blozend. 

"Mijn danspartner." Zeg ik zonder blikken of blozen. Ik hoor Nathan grinniken. 

"Niet meer?" Vraagt hij uitdagend. Ik schud mijn hoofd en gebaar hem stil te zijn.

"Sorry hoor. Ik wist niet dat het een schande was om je mijn vriendin te noemen nadat we gekust hadden." Zegt hij. Plots is het muisstil in de kleedkamer. Ik hoor Samantha naar adem happen en besef dat Nathan zojuist een grote fout heeft gemaakt. Nog voor ik me omdraai hoor ik de stem waarvan ik vroeger weg smolt en die me beschermde. Maar ook de stem die me gekwetst heeft. 

"Zo zo. Ik had dan toch gelijk dat je nu liever met playboys omgaat." Met een ruk draai ik me om en zie ik dat Samantha Mathias aanstaart. Ik kijk hem recht in de ogen en geef hem een dodelijke blik. 

"Rot toch op jij. Had ik het je nog niet duidelijk gemaakt?" Zeg ik luid en duidelijk.

"Nee, niet echt. Ik had gehoopt jou hier niet te zien, maar zo te zien gaat er hier iemand opnieuw gebruikt worden." Hij zegt zijn woorden met minachting en hoe langer, hoe bozer ik word. Hij moet verdomme uit mijn buurt blijven. 

"Luister eens goed, asshole. Jij bent hier de klootzak verdomme. En ik zal niet stoppen met dansen, zeker niet door onze relatiebreuk. Want weet je? Jij bent een fucking klootzak, die als hij me niet alleen laat, een trap tussen zijn benen krijgt." Het maakt me niet meer uit of ik scheld of niet. Hij moet weten dat ik hem nooit zal vergeven en dat hij me niets meer kan doen. 

"Kijk kijk. Ons lieve ballerinaatje wordt kwaad. Je moest eens weten. Een keer, toen ze kwaad was..."

"Hoe je bek, Mathias." Sis ik. Iedereen blijft naar ons staren, en ik zet dreigend een paar passen vooruit. "Voor de laatste keer. Laat Me Met Rust. Anders zul je het flink bekopen." Ik blijf kalm en zo klinken mijn woorden ook. Kalm en zelfzeker. 

Als ik bijna dicht genoeg ben word ik achteruit getrokken en meegesleurd door iemand.

*Nathan*

Als we ver genoeg zijn zodat niemand ons kan horen draai ik me om en neem haar gezicht tussen mijn handen. 

"Hailey, doe nu eens rustig. Het is niet abnormaal dat je boos bent op hem, maar bedreig hem niet. Hij ziet je gewoon als concurrentie die hij moet uitschakelen." Zeg ik. Ik zie nu pas de tranen in haar ogen. Mentaal moet ze het zwaar gehad hebben. Ik leef met haar mee. Ik weet hoe het is om gekwetst te worden. Ik weet het als niemand anders. 

"Hij was nooit zo toen ik met hem..."

"Wie zegt dat? Wie weet wat hij allemaal achter je rug deed. Hij is geen goede jongen voor jou." 

"Moet jij zo nodig zeggen." 

"Ga jij hem nu nog verdedigen ook? Mooi hoor. Ik help jou en jij gaat hem verdedigen. Hij is degene die jou gekwetst heeft hoor." Roep ik uit. 

"Jij ook." 

"Ja en dan?"

"Jij bent ook geen heilig boontje hoor." 

"Heb ik dat dan ooit gezegd?" Ik ben echt kwaad. Zo kunnen we echter niet dansen, maar voor ik het kan goed maken is ze al weg. Ik roep haar nog na, maar er komt geen antwoord van haar. 

"Ze is koppig. Veel succes." Hoor ik plots en stem achter me. 

"Och rot toch op." Zeg ik boos en loop weg, maar hij houdt me tegen. 

"Ik wil je alleen waarschuwen, ze lijken altijd engeltjes te zijn, maar diep vanbinnen zijn ze de duivel zelve. Niemand kan hen in bedwang houden. Eenmaal ze boos zijn komt het er allemaal uit en wil je niet in hun buurt zijn. Zeg dus niet dat ik je niet gewaarschuwd heb." Hij haalt zijn schouders op en loopt weg. Verbaasd laat hij mij achter. 

Wie weet heeft hij wel gelijk. Met geen enkel meisje heb ik al zoveel ruzie gehad. Telkens we bij elkaar zijn gaat het goed, tot iemand iets fout zegt en de miserie begint. 

Bij haar voel ik me fantastisch en toch zo miserabel slecht. Zo perfect en zo imperfect. Ze haalt het beste in me naar boven, maar tegelijkertijd het slechtste. 

Misschien heeft hij gelijk. Misschien is ze wel duivels en is het haar eigen schuld dat hij het uit gemaakt heeft. Of, hij probeert mij te laten twijfelen zodat ik haar niet meer vertrouw, en dat is nou net wat er zo nodig is bij dansen: vertrouwen. 

Ik snel door de gangen om haar te zoeken. Hij mag haar niet eerst vinden. Ik moet haar vertellen wat hij van plan is, waarom hij zo deed. Ze mag niet in zijn val lopen, ze is te onschuldig, te naïef. 

Ik duw verschillende mensen opzij, loop en loop, ik weet niet meer waar ik ben. Dan sla ik een hoek om en mijn mond valt open van verbazing. Daar, recht voor mij staat ze dan, met haar armen rond zijn hals en haar lippen op de zijne. 

Dan pas besef ik dat ze nooit van me zal houden, ik was maar tijdelijk. Ze is een echte duivel.

______________________________________________

Eindelijk weer een nieuw deel. Het heeft lang geduurd, maar eindelijk is het vakantie. Ik heb deze week al vrij gehad, maar was weg dus ik had totaal geen tijd. Sorry daarvoor! Ik zal zoveel mogelijk proberen te uploaden nu het vakantie is. Hopelijk vinden jullie het een leuk deel!