Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 42

  Laat ze het nu maar vieren, veel meer zal er niet volgen vrees ik.  

*Hailey* 

Toen Nathalie ons erop wees dat Nathan zijn pink had bewogen werden we allemaal de kamer uitgestuurd en gingen er verschillende dokters binnen.  Nu staan we allemaal buiten te wachten op resultaten. 

"Had je het gezien?" vraag Nathalie met tranen in haar ogen. Het moet vast als opluchting voelen. Toen papa ik het ziekenhuis lag is mijn wens nooit verhoord en nu ligt hij dus al lang diep onder de grond.

"Hey, het komt goed." zegt Skyler. Verbaasd kijk ik op. Ik had nooit gedacht dat juist zij Nathalie ging troosten. Zo blijven we met zijn allen een tijde zitten. Afwachtend en elkaar troostend. Niemand weet wat er gaat volgen. Allemaal zijn we gespannen en hebben we onze vragen. 

Na een half uur hebben we de moed opgegeven, behalve Nathalie. 

"Hij zal het redden. We moeten hier zijn niet ergens anders!" zegt ze koppig. Net alsof het lot mee parten speelde kwamen de dokters naar buiten. Sommige met een glimlach rond hun mond, andere wat humeuriger. 

"Hij is weer wakker." zegt de hoofddokter tegen ons. Nathalie spurt naar zijn kamer maar wordt daar tegengehouden door een andere dokter.

"Kijk, hij mag dan wel wakker zijn, hij heeft veel rust nodig. Coma is een raar fenomeen. Het kan zijn dat zijn lichaam op volle toeren bleef werken en ondanks dat het maar een paar dagen waren is het best veel als je lichaam non-stop werkt." Ik knik.

"Zouden we wel even binnen mogen gaan?" vraag ik dan toch. 

"Per twee maximum en niet te veel lawaai maken. Er is bij hem sprake van hyperglycemie of "hyper" wat betekent dat je bloedsuikerwaarde te sterk oploopt." We knikken en zo gaan we telkens per twee binnen. Omdat we met vijf zijn besluit ik als laatste te gaan. Ik laat me in de zaal rustig neerzakken op een stoel en let op mijn ademhaling. Ik merk hoe onrustig ik ben en hoeveel pijn dat doet aan mijn ribben. 

Twee per twee verdwijnen ze in de kamer en blijven daar ongeveer een kwartier zitten. Skyler en Babette leren elkaar beter kennen en zo kom ik veel meer te weten over beide. Als Nathalie en Kyra naar buitenkomen besluiten ze samen iets te gaan eten, maar omdat ik nog naar Nathan wil kan ik niet mee. Eindelijk kan ik na nog eens twintig minuten wachten binnen.

Binnen zie ik een bleke Nathan met doffe groene ogen me aankijken. Op slag verschijnt er een glimlach rond zijn lippen. Niet wetende of dit goed of slecht is ga ik op een stoel dichterbij zitten. Er heerst een moment van stilte tussen ons wat wel aangenaam is. Dan is hij degene die hem onderbreekt.

"Dank je dat je er voor me was, en voor Nathalie natuurlijk." zegt hij.

"Ik zou een slechte vriendin geweest zijn als ik dat niet was." antwoord ik hem. Hij glimlacht nog een tikkie breder.

"Bedoel je mijn vriendin of die van Nathalie." Nu komt eindelijk de spanning los en kan ik ook
lachen.

"Beide." antwoord ik glimlachend.

"Dan is het goed." Antwoord hij met pretogen. Ondanks zijn doffe ogen zie ik iets van de oude kleur erin. Dan komt het, iets wat ik nooit had verwacht. Hij vraagt me het gene wat ik dacht dat hij niet gehoord had.

*Nathan*

"Die keer, dat je huilde en me toesprak. Zijn die woorden echt, of was dat maar voor de schijn?" Vraag ik. Ik ben doodop, maar moet het weten. Als de woorden niet uit haar hart komen zal alles terug als vanouds zijn, maar anders.

"Ja, ja ze waren echt. Ik wil je niet kwijt. Ik ben al teveel mensen verloren in mijn hele leven. Mijn vader, Mathias, Babette.  Ik wou jou niet ook verliezen. Als dat zou gebeuren zou het me teveel worden." tranen verschijnen in haar ogen en ik neem haar hand vast. Ik zet me recht en ondanks alle energie die ik verloren ben lukt het me. Ik neem haar gezicht in mijn handen.

"Van mijn ben je nog lang niet vanaf, weet je." fluister ik haar hees toe. Of ik het wil of niet, het komt er hees uit. Mijn keel is droog en ik denk dat het komt omdat er in de afgelopen dagen geen water langs binnen gegaan is. 

"Dat wil ik ook niet." zegt ze met haar prachtige stem die ik zo graag wil smoren. Ik kijk in haar heldere grijze ogen en dan gebeurt het.

Ze sluit haar kijkers en buigt zich naar me toe, wat ik als gevolg  ook dus doe. Toch irriteert ze me dat moment zelf nog want net wanneer onze lippen elkaar zullen raken blijft ze er even boven hangen.

"Nathan Portman, ik kan je verzekeren, van mij ben je ook van belangen nog niet af." fluistert ze tegen mijn lippen. Dan raken onze lippen elkaar. Zachtjes en als fluweel gaan haar lippen over de mijne. Ik weet niet wat er gebeurd maar het voelt alsof alles uit elkaar spat. Alsof de hele wereld donker en grijs is en wij het enige lichtpuntje. 

Dan ben ik op. Hailey voelt het ook en legt me zachtjes neer op het bed. Ik krijg nog een kus op mijn voorhoofd.

"Ik zal er altijd voor je zijn, zelfs na wat je me over jou en jouw vader vertelde, zelfs na wat er tussen Skyler en jou gebeurde. Voor altijd, zelfs als jij dat niet wil zal ik er zijn, omwille van jou en Nathalie. Hoor je me Nathan? Ik laat jou niet in de steek." fluistert ze. Een traan valt op mijn hand die ze vast heeft genomen. Ik wil antwoorden, maar het gaat niet. 

Als Hailey opstaat weet ik dat haar tijd op is. Ze sluit de kamerdeur achter zich en laat mij alleen achter. Lang blijf ik niet meer wakker en na vijf minuten slaap ik al, dromend over de kus tussen mij en Hailey.