Dancing with the Badboy ✔

hoofdstuk 36

"Jij was de grootste fout die hier op aarde werd gemaakt. Erger dan alle aanslagen, moordenaars en misdadigers bij elkaar."

*Hailey*

Gekwetst. Zo voel ik me. Mijn borstkas doet zeer, elke keer dat ik ademhaal. Dat blijft me eraan herinneren aan de woorden die hij in het begin zei. Hij wou me kapot maken. Elke keer lukte dat weer. Door me te redden van de dood, door me in elkaar te laten stampen door zijn vrienden. Zelfs door me de valse hoop te geven dat hij me wou helpen maar dan met Skyler ging aanpappen. Ik loop naar mijn eigen kamer. Als ik binnenga zie ik Skyler op het bed liggen. Ze heeft een glimlach op haar lippen. Ik ga op bed liggen en denk na over hoe ik het best kan reageren. Als ik Nathan negeer zal hij beseffen dat hij me gekwetst heeft en dat wil ik helemaal niet. Ik weet nog niet wat te doen maar doe mijn oortjes in en luister naar wat muziek. 

Ik voel een stekende pijn. Ik kom met een ruk recht waardoor er een stekende pijn in mijn borstkas verschijnt. 'Als mijn borstkas nu pas pijn doet, wat was die andere pijn?' Ik kijk en zie dat het bed rood ziet. 'Ben ik weer aan het doodgaan? Heeft iemand me vermoord? Of ben ik al dood?' allemaal vragen schieten door mijn hoofd. Ik snap het niet echt. 

Dan hoor ik iemand snikken en zie ik een lichaam naast me liggen. Haar handen zitten onder het bloed en haar ogen zijn rood doorlopend. Haar elleboog heeft waarschijnlijk een gekneusde plek aangeraakt die de stekende pijn veroorzaakte.

"Nathalie? Wat is er gebeurd?" vraag ik ongerust. 

"Nathan,... Hij is daarstraks met zijn hoofd op de hoek van zijn bureau gevallen. Toen ik wou kijken of hij zijn verontschuldigingen had aangeboden lag hij bewusteloos op de grond." Nathalie barst in tranen uit en ondanks de pijn die ik heb neem ik haar in mijn armen. 

"Ik weet hoe verontrustend het is om iemand bewusteloos op de grond te zien liggen." Fluister ik tegen haar. Ik blijf sussende woordjes zeggen. Als ze wat gekalmeerd is vraag ik: "Waar is hij nu?" 

"Hij is meegenomen naar het ziekenhuis. Ik was er niet gerust op." zegt ze huilend. 

"Het is oké. Het komt allemaal wel in orde. Trust me..." fluister ik. Ik weet niet of het in orde komt. Of het überhaupt ooit nog in orde komt, maar dat ga ik nu niet tegen haar zeggen. Allemaal herinneringen aan mijn vader komen naar boven. Hoe hij in het ziekenhuis lag, al de chemo die hij kreeg. Hoe ik hem eens bewusteloos vond toen ik thuis kwam. Toch blijf ik sterk. Het draait nu niet om mij maar om Nathalie en Nathan. Daarom moet ik sterk blijven.

"We gaan straks samen naar het ziekenhuis." zeg ik. Ze knikt. Ik neem haar me naar de badkamer en help haar zich te fatsoeneren. Zo lijkt het niet meer of ze iemand gedood heeft.

*Nathan*

Ik zie niets. Het is donker en stil. Geen plek waar je graag zou zitten. Het is een plek die niemand verdient. Zelfs ik niet, of toch wel? Ik weet het niet. Het zit te ver weg. Ik probeer rondt me te kijken om te zien of er een uitgang is, maar het lukt niet. Mijn hoofd zit vast. Dan hoor ik toch iets: stemmen. Vage stemmen die ver weg zijn. Ik  probeer te horen wat de stemmen zeggen maar ik versta er maar flarden van. Dan vang ik een woord op dat mij doet schrikken: Bart Portman. Mijn vader. ik wil dit niet. Plots, alsof het lot het zo wou worden alle stemmen duidelijk met de zware stem van mijn vader. Ik probeer hun gesprek af te luisteren.

"Bent u de vader?" vraagt een stem. Ik vermoedt die van een vrouw. 

"Ja, spijtig genoeg wel." zegt hij.

"Meneer. Zou ik mogen vragen waarom u dat spijtig vindt?" vraagt de vrouw. 

"Mijn...zoon... Ben ik lang geleden al verloren. Hij was een mislukkeling, een misbaksel. Hij was verslaafd aan de drank en drugs en sloeg zijn stiefmoeder." Ik schrik. Hij kwetst me. Ik heb één keer drugs gebruikt en was maar een tijdje verslaafd aan alcohol. Hij was degene die aan al die dingen voldoet niet ik.

"Meneer. Als u hem niet wilt zien, waarom bent u dan nog hier?" vraagt de vrouw. Ik wil niet horen wat hij zegt, maar ik kan mijn oren niet bedekken. 

"Als hij het niet overleefde wou ik hem toch nog zien. Ik wou zien hoe hij zijn leven verpest had. Als hij teveel pijn zou lijden zou ik de beslissing moeten maken of we hem zouden inslapen of niet." Ik hoor hem zelfs grijnzen. Het is te pijnlijk.

"En zijn moeder?" vraagt de vrouw. Ik voel dat ze haar geduld begint te verliezen.

"Dat wicht heeft geen beslissing daarover. Ze heeft mij verlaten vangwegen hem, ik vermoed dat zij niet zou willen dat hij nog bleef leven." zegt hij. Dan barst de hel los. Verschillende mensen komen binnen en mijn vader wordt meegenomen. Ik ben blij dat hij zichzelf in de problemen heeft geholpen. 

Dan begint alles weer vaag te worden. Ik wordt terug gezogen naar de donkere kamer waar ik me niet kan bewegen, niets hoor of zie en waar geen uitweg mogelijk is.

*Hailey*

Als we het ziekenhuis binnengaan is er veel tumult. Een man die verdacht veel op Nathan lijkt wordt naar buiten gesleurd. Nathalie kijkt beschamend weg en ik vermoedt al wie deze man is. 

"Waar ligt Nathan Portman?" vraagt Nathalie aan de vrouw achter de balie. 

"Kamer 13." zegt ze zonder op te kijken. Snel lopen we naar kamer 13 en ik zie Nathan liggen. Hij ligt op een wit bed aan het infuus. Hij ziet lijkbleek en ik vind het vreselijk hem hier zo te zien liggen. Het lijkt wel of ik terug ga naar de tijd waar mijn vader in het ziekenhuis lag. 

"Nathan? Nathan, kun je me horen? zegt Nathalie wenend. Ze is naar zijn bed toe gelopen en houdt zijn hand vast. 

"Hij is nog steeds bewusteloos." zegt de verpleegster. Ik leg mijn hand op Nathalies schouder ik kijk Nathan aan. Wat zou ik graag bij hem liggen om hem wat gezelschap te houden, om hem te tonen dat ik er voor hem ben wat hij ook heeft gedaan. 

"Het spijt me meisjes, het bezoekuur is voorbij." zegt de verpleegster. Nathalie houdt zijn hand wenend vast maar ik fluister tegen haar dat we moeten gaan. Ze knikt.

"Het is mijn schuld. Ik moet je wat vertellen."zegt ze als we buiten zijn. Ik kijk haar geschrokken aan.