Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 55

  En nu maar hopen dat ze het goed vinden!  

*Hailey*

De dans gaat goed in het begin. De passen waar we zo hard op geoefend hadden lukken eindelijk. Ik hoop dat ons dit gaat lukken. Nog nooit heb ik me zo gespannen gevoeld. Mathias was geweldig en Nathan zal hard zijn best moeten doen. 

De passen vloeien en ik voel me geweldig. Dat ik dansen had proberen te verbannen was niet slim. De muziek valt plots stil terwijl we nog niet klaar zijn met dansen. Hoogstwaarschijnlijk een streek van Mathias. 

"Blijven dansen." Fluister ik en we gaan gewoon verder. Ik heb geleerd dat als de muziek stilvalt je nooit mocht laten zien dat je verward was. Gewoon verder doen alsof er niets aan de hand was. Dat was wat mijn coach vroeger altijd zei. 

Een draai. Ik weet dat de lift er bijna aankomt. Die moet perfect gaan. Hij kan ons veel extra punten opleveren als hij perfect is. Als er echter één foutje is kan ons dat heel wat kosten. Het kan ons zelfs zoveel kosten dat we de eerste zijn die uit de wedstrijd geschopt worden. 

'Nog acht tellen. vier, Nu.' Ik spring en voel even helemaal niets, alsof ik in de hemel wordt getild. Dan vangt hij me op en draait me rond. Ik lijk weer een klein kind, ik voel me weer vijf, de leeftijd waarop mijn vader me ook zo rondzwierde. 

Het geklap is luid als onze dans ten einde komt. Nog nagenietend van de adrenaline en van de stress die er allemaal uit is. De gedachten aan mijn vader verdwijnen weer. 

"Je was geweldig." Fluistert Nathan in mijn oor. Ik geef hem een glimlach. Dit heeft veel van me gevergd en mijn ademhaling gaat nog steeds redelijk snel. 

"Hailey, Nathan, kom hier bij mij." Zegt de presentatrice. Dan babbelt ze nog wat in de camera, stelt ons wat vragen en probeert dan subtiel een gesprek met de jury aan te knopen. 'Alsof het totaal niet is afgesproken...'

"Sam, als danser onder ons, wat vond jij?"

"Ondanks dat de muziek uitviel zijn jullie echt geweldig. De uitstraling was geweldig. De passie zat erin. Ik zag bij bepaalde passen die wel ingewikkeld zijn dat jullie die zonder moeite deden en ik vond dat geweldig. Als danser is het niet altijd even eenvoudig om alles met precisie af te werken en op elk detail te letten. Dat was bij jullie wel het geval."

"Dank u." Zeg ik door de microfoon. 

"Sam, welk punt krijgen ze van jou?"

"Van mij krijgen jullie een acht en half." half blij kijk ik hem aan. Het is wel een goed punt, maar ik had op iets beters gehoopt. 

"Fiona?" De vrouw heeft ogen die glinsteren van de pret maar een uitstraling die het tegenovergestelde verteld. 

"Ik vond het een schitterende voorstelling. Zoals Sam vond ik de passie geweldig. Je ziet dat jullie het graag doen. Ik ben dan wel geen danser, ik zie dat jullie beiden talent hebben en het zou me niet verbazen dat jullie kans maken om deze wedstrijd te winnen." 

"Dank u wel. Echt." Zeg ik. Ik probeer niet te overdreven te reageren, maar deze commentaar is wel echt geweldig. 

"Van mij krijg je daarom een negen." Ik glimlach haar vriendelijk toe, maar binnenin ben ik zo hard aan het stressen. Ik moet, al is het voor mezelf, een beter gemiddelde hebben dan Mathias.

"Jan, jij als laatste."

"Als choreograaf let je meestal hoe alles in elkaar zit en hoe alles in elkaar overvloeit. Als je dan een hapering hebt zie je dat meteen, maar jullie hadden een geweldige overgang. De overgang van traag naar snel en weer naar traag op het einde was geweldig. Er was niets op aan te merken. Daarom krijgen jullie van mij ook een negen."

Ik spring in Nathan zijn armen. Zwaaiend lopen we het podium af terwijl de presentatrice nog wat spreekt.

"Door deze punten staan Hailey en Nathan op kop met een totaal van 26, en een gemiddelde van 8.83."

*Nathan*

Onze score is geweldig. Ik had gehoopt dat we er gewoon al door zouden zijn, maar dit is echt fantastisch. Het feit dat dit ook over heel Vlaanderen, en weet ik waar nog, is gewoon geweldig. 

"Een gemiddelde van een 8.3, niet slecht voor een beginner." Glimlacht Hailey me toe. 

"Is het dan niet goed?" 

"Het is wel goed. Ik had een 7.6 verwacht, maar een acht?"

"Heb je ooit al een negen gehaald," vraag ik haar. Ze antwoord niet. Ik weet dat ze aan Mathias moet denken nu, maar ik ben er toch? Waarom zou ze nog met hem in zijn hoofd zitten als ze mij heeft? "Het spijt me. Laat ook maar."

"Nee, het was gewoon...de eerste keer dat ik een negen haalde op een wedstrijd, was in de maand waarin mijn vader stierf." Zegt ze stil. Ik zie een traan in haar ooghoek verschijnen. Ik trek haar naar me toe en sluit haar in mijn armen. 

"Het spijt me. Ik hoop dat ik je hier mee kan troosten, maar je vader zou echt trots zijn op jou en daarbij, je staat er niet alleen voor." Ik til haar kin op en kijk haar recht in de ogen aan. 

"Bedankt." Zegt ze. Samen lopen we naar onze kleedkamer om te wachten op wat er zal komen. Wat het ook is, we zullen het aankunnen; samen. 

*Mathias*

Daar lopen ze. Zijn arm rond haar schouder. Alsof ze elkaar al heel hun leven kennen en onafscheidelijk zijn. Dat ze betere punten hebben maakt me niet uit. Het feit dat ze niet opgaven toen de muziek uitviel is wat me irriteert. 

"Kop op. Ze zal echt niet winnen." Zegt Lisbeth terwijl ze vleiend tegen me aan leunt. Dat ze het nu nog niet snapt bewijst het feit dat ze dom is of gewoon zich dom houdt. 

"Ik weet het."

"Wat is je probleem dan?" Fluister ze. Ze begint met kusjes te plaatsen in mijn nek. Het windt me totaal niet op. Het is niet zoals bij Hailey, zij was perfect, in alles. Ze wou alleen niet meer. 

"Ik wil haar tonen dat ze zonder mij niets of niemand is."