Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 7

'Opzet geslaagd' Denk ik bij mezelf en ik eet verder.  

*Hailey*

Zijn woorden deden pijn. Ik ga echt niet met hem naar bed! Amen en nooit niet. Ik ga er mee akkoord als hij in mijn kamer samen met Skyler zit, maar niet met mij. Dat zou ik gewoon niet kunnen bedenken. Ja, ik ben nog maagd. Ik heb het met Mathias nooit gedaan omdat ik er nog niet voor klaar was. Ik weet zeker dat Nathan een echte fuckboy is. Wat wil je ook. Hij bevestigde zelf mijn woorden. Ik wou hem alleen maar kwetsen, maar dat is niet echt goed geluk. Ik loop samen met Nathalie de eetzaal uit. Als we aan de danszaal naderen stopt Nathalie.

"Kom, we gaan onze gedachten uitzetten. Ik weet de beste remedie." Dan gaat ze de danszaal in en doet die op slot. 

"Ik kan niet dansen" zeg ik. Ze kijkt me stom aan.

"Je hebt een danswedstrijd gewonnen. Je kan wel dansen."

"Nee, ik kan het niet. Je mag doen met me wat je wilt maar ik kan niet dansen." Ik voel dat ze er niet op door zal gaan dus zegt ze dat ik moet zingen als zij danst. 

"Kan je Chandelier zingen?" Ik knik. Ik heb het nog gezongen. Ze zet een muziekje op en ik begin te zingen. Op het liedje improviseert ze wat. Ze is echt goed! Ik wil meedoen maar dan besef ik dat ik het niet meer wil. Ik voel tranen opzwellen. Het doet pijn. De herinneringen. Het had 1 van de mooiste dagen van mijn leven moeten worden, maar het werd een dag waaraan ik niet meer wil denken. 

Ik zing en zij danst. Misschien moet ik gewoon terug beginnen met zingen. Als het liedje stopt voel ik tranen in mijn ogen opzwellen. Nathalie ziet het en komt naar me toe. 

"Gaat het? Het moet moeilijk voor je zijn." Ik knik.

"Weet iedereen het hier?" Ze knikt. 

"Daarom keek iedereen me aan toen ik de eetzaal binnenkwam, toch?" Nathalie kijkt weer en ik voel me misselijk worden. Ik wil weg, weg uit deze danszaal. Weg uit deze gedachten, weg van dit bestaan. Iedereen weet hoe hij mij gebruikte, hoe hij me alleen wou voor het geld.

"Het komt wel goed. Weet je trouwens dat Nathan ook danste?" Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet dat ze door blijft praten over dansen, dan komt alles terug. Hoe hij me vasthield toen we wonnen, hoe hij een kus op mijn mond plantte. Dat is nu allemaal verleden tijd.

"Nathan danste op hoog niveau. Niet zo goed als jou natuurlijk, maar toch echt, hij was fantastisch. Hij deed het graag. Als hij niet naar hier zou gekomen zijn zat hij nu op een dansschool."Ik kijk haar verbaasd aan.

"Hoe weet jij zoveel over hem?" 

"Dat is omdat..." begint Nathalie. 

"Meiden, jullie mogen de danszaal niet op slot doen als daar geen toestemming voor is." Er staat een leerkracht voor de deur. Snel haasten we de zaal uit naar onze slaapkamer. Daar aangekomen vallen we op mijn bed. Als we stilzitten begin ik weer te piekeren. Zou Nathan echt zo ver gaan om iemand pijn te doen?

"Ben je weer aan het nadenken," vraagt Nathalie. Ik knik. "Ik zal proberen hem op andere gedachten te brengen. Je moet me alleen beloven dat jij niet te snel voor hem valt."

"Ik ga echt niet voor hem vallen hoor." Nathalie kijkt me aan en barst dan in lachen uit. Verongelijkt kijk ik haar aan.

"Wat, geloof je me niet?" vraag ik haar en dan moet ze nog harder lachen. Waarschijnlijk heeft ze die zin al heel vaak gehoord. Als ik dat besef moet ik ook lachen.

"Waarom lachen jullie?" vraagt een kakstem en dan is de leuke sfeer weer helemaal verdorven. Waarom moest ik nu weeral met haar op de kamer?

"Een binnenpretje." zeg ik tegen haar. Dan loopt Skyler naar ons toe.

"Ik hoop maar dat je beseft dat ik hier overal oren en ogen heb dus ik zie en hoor alles. Ik hoop maar dat het niet over mij was." Dan loopt ze de badkamer in. Ik kijk naar Nathalie en zie dat zij net zo veel zin heeft om hier in de kamer te blijven als ik.

"Gaan we naar het park?" vraag ik. Nathalie knikt. We staan op en ik neem een vestje. 

Als we in het park zijn gaan we naar de vijver. Deze keer ga ik er alleen niet te dicht bij zitten voor het geval dat Nathan en zijn clubje hier ook zijn. 

"Heb je zin in school?" vraagt Nathalie opeens.

"We hebben toch nog 4 dagen?" vraag ik. Nathalie knikt en ik ben opgelucht. Ik zou er namelijk eerst graag aan wennen dat ik nu niet op een dansschool meer zit. Dan begint Nathalie weer over dansen.

"Hoelang heb je eigenlijk gedanst?"

"Vanaf dat ik kon. Ik dans sinds het 1ste leerjaar klassiek. Daarvoor deed ik kleuterinitiatie. In het derde kwam daar ook Jazz bij. Een jaar later kwam daar ook Hedendaags bij. Vanaf het eerste middelbaar doe ik ook flamenco, hiphop en sta ik op spitsen."

"Wow, jij doet echt veel."

"Deed," verbeter ik haar. "Ik dans niet meer, weet je nog?" ze knikt.

"Is het echt allemaal door Mathias of..."

"Kunnen we het daar niet meer over hebben? Het ligt nogal gevoelig." onderbreek ik haar. Ik weet dat ze het niet expres doet maar erover praten is alsof dat je een litteken terug openrijt. 

"Het spijt me." 

"Het is oké. Na een tijd zal het wel overgaan. Het doet nu gewoon nog teveel pijn." Dan moet zo nodig het noodlot weer toeslaan.

"Wat doet nu teveel pijn?" Achter mij staat Nathan.

"Niets wat jou kan schelen."

"Niet zo brutaal. We kunnen je nog steeds in de vijver gooien hoor."

"Denk maar niet dat ik dat ga toelaten." Hoor ik Nathalie naast mij zeggen. Ze kijkt Nathan boos in de ogen.

"Ik kan jou er ook in smijten."

"Ga gewoon weg." Roep ik nu boos. Omstaanders draaien hun hoofden om om te zien wat er aan de hand is. Dan komt er een man naar ons toe lopen.

"Jongens, als deze meisjes zeggen dat jullie moeten gaan dan vertrekken jullie ook, verstaan?" De  man kijkt hen aan. Eerst zie ik dat ze nog aan het denken zijn of ze de man iets moeten aan doen, maar dan toont hij zijn politie batch en dan druipen ze af.

"Dank u wel." Zeggen we en dan gaan wij ook weg. 

_______________________________________________________

Comment.

&

Vote, als je het de moeite waard vond...