Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 30

'Ben ik verliefd aan het worden op haar?'  

*Hailey*

"Goede morgen klas," zegt mevrouw Véracruz, dan schakelt ze over op het Spaans. "Neem jullie boeken op bladzijde tien want we gaan de eerste taak op punten voorbereiden." 

"Mevrouw het is nog maar onze tweede les!" roept Joachim, een Afrikaanse jongen met rastahaar.

"Ja, maar soms moet je als leerkracht op tijd beginnen met taken, want anders zijn leerlingen te lui om ze nog te maken. Ik geef niet graag straf, maar toch vind ik dat je taken moet maken."

Mevrouw Véracruz begint ons te verdelen in groepjes. Op het moment dat ze mijn naam afroept komt Nathan de les binnen.

"Zo Nathan, in mijn les kom je niet te laat. Straks kom je na de les even bij mij." Nathan knikt en gaat zitten. 

"Hailey, jij gaat samen met Luna en Joachim." zegt ze en ze gaat verder. Ik zoek even naar Luna en zie haar dan zitten. Luna is een vriendelijk persoon. Ze is behulpzaam maar wordt ook gepest door Nathan en zijn groepje. Luna is van Nigeria, maar woont al 20 jaar hier. Ze is van haar 3 jaar naar België verhuist.

Joachim is ook een Afrikaanse jongen met bruin rastahaar. Hij is totaal niet op zijn mondje gevallen en laat zich niet doen door Nathan en zijn vrienden.

Als mevrouw Véracruz klaar is met de verdeling legt ze de opdracht uit: "Jullie gaan per drie een kleine voordracht doen in het Spaans. Ik heb een thema en daar moeten jullie je aan houden."

Ze gaat alle tafels één voor één af en geeft de groepen het thema. Dan komt ze bij ons staan.

"Ik zou het op prijs stellen zouden jullie wat meer willen vertellen over de oorsprong van de stierrennen." 

Ik kijk de twee ander aan en die kijken elkaar blij aan. 'Wauw, als die twee niet bij elkaar passen is mijn mensenkennis echt naar de vaantjes.' denk ik bij mezelf, maar ook ik knik. 

"Tof, mijn ouders en ik kijken daar altijd naar, ook al spreken ze op de tv in het Spaans." zegt Joachim. 

"Fijn dan kun jij ons al wat vertellen erover."  zegt Luna opgetogen. We kijken Joachim verwachtingsvol aan.

"Het spijt me ten zeerste," begint hij zeer plechtig. "Ik kijk alleen maar om de gewonden uit te lachen!" zegt hij dan lachend. Ik begin ook te lachen en Luna volgt al snel.

"Oké mensen, jullie krijgen in de les een half uur om eraan te werken. Jullie mogen de laptops gebruiken voor opzoekwerk." Snel neem ik een laptop en ga naar de twee anderen. Ze zitten naast elkaar. Ik merk op dat Luna wat probeert te flirten, ook al lijkt het dat Joachim dat niet opmerkt.

"Hier is de laptop. Zal ik al even opzoeken waar het plaatsvind?" ze knikken en snel zoek ik het op. Na een half uur gaat de bel. Snel loop ik naar buiten. Ik hoor nog dat Nathan me roept, maar ik negeer hem en ga op zoek naar Nathalie. We hebben allebei een tussenuur.

*Nathan*

"Wat is er nu echt met je aan de hand," vraagt ze aan me als ik de enige ben in de klas. Ik kijk haar aan maar zwijg. "Zo kan ik je toch niet helpen?" 

"Wie zegt dat ik geholpen wil worden?" val ik boos tegen haar uit.

"Nathan, ik mag er dan wel jong uitzien, ik heb voor Psychologe gestudeerd en weet heel goed dat je hulp nodig hebt. Je zit vast in je eigen gedacht Nathan. Laat me je toch helpen!" zegt ze kalm.

"Ik...ik..." begin ik maar ik krijg het er niet uit. Waarom kon ik wel alles tegen Hailey zeggen maar niet tegen haar?' vraag ik me af.

"Ik weet dat het moeilijk is, maar ik beloof dat alles tussen ons blijf. Vertrouw me." 'Vertrouw me.' Hoe vaak heb ik dat al niet gehoord? Hoe vaak ben ik mijn vertrouwen in mensen verloren door die woorden? Mijn verleden zal het nooit toestaan dat ik nog iemand vertrouw. Toch ben ik ergens nog het naïeve kind van vroeger. Ergens vertrouw ik toch nog mensen. 

Dan laat ik alles los en vertel voor de derde keer in mijn leven mijn verhaal. Als ik klaar ben kijkt Luana me aan. Zo noem ik haar in gedachten want luidop mogen we haar alleen aanspreken met haar achternaam.

"Nathan, het spijt me. Ik snap wel wat je zo slecht laat voelen, maar dat is nog geen reden om te laat te zijn of mensen te irriteren." zegt ze.

"Het is niet dat ik het expres doe hoor. Het is gewoon, ik weet het niet?" zeg ik beschamend. 'Je weet het wel, je durft het alleen niet te zeggen.' zegt mijn onderbewustzijn. Het klopt ook wel. Ik durf niet te zeggen dat ik het doe om niet weer vernedert te worden. Ik durf niet te zeggen dat ik niet weer wil lijden. Het is gewoon dat wanneer anderen lijden, ik niet hoef te lijden. Als ik vanboven aan de voedselkring sta wordt ik niet opgegeten.

"Kijk, ik zal je proberen te helpen. We gaan elke week samen komen om te praten over jou en je gevoelens. Over wat je dwarszit en nog andere zaken, maar ik denk dat jij nog met iemand anders ook moet praten." zeg wijst met haar hoofd naar de deur. Niet begrijpend kijk ik haar aan. 

"Hailey?!" zegt ze dan. Ik schenk haar een glimlach. Dan spurt ik de deur uit op zoek naar Hailey. Dan bedenk ik me dat ik ook nog met Simon een hartig woordje moet voeren, ook al wilt Nathalie niet dat ik in zijn buurt kom. 'Later' denk ik bij mezelf. 'Nu eerst Hailey zoeken.' Snel spurt ik verder. Net als ik naar buiten wil gaan stoot ik tegen iemand aan. 

 Ik vang een glimp op van haar grijze ogen voor ik haar vastneem en tegen me aan trek en in haar oor fluister: "Negeer me nooit mee, wil je?"