Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 22

 Ik struikel en sla mijn voet om, maar gelukkig vangen twee sterke armen mij net op tijd op.

*Hailey*

Tranen stromen over mijn wangen. Ik weet niet eens wie me heeft opgevangen, maar ik ben blij. Ik weet dat het een jongen is maar meer wil ik niet weten. Hij trekt me in een knuffel en ik knuffel hem terug. Ik laat mijn tranen de vrije loop in zijn armen, terwijl hij sussend over mijn hoofd aait. 

"Het komt goed. Niemand heeft het gezien." Ik knik. Ik kijk niet naar zijn gezicht, bang voor wie het is, bang voor de persoon die mij hoogstwaarschijnlijk ook zal kwetsen. 

"Gaat het een beetje beter," vraagt hij bezorgt. "Of moet ik Nathan gaan halen." Nu verstijf ik opeens bij het horen van zijn naam. 'Als hij Nathan niet is, wie dan wel?' 

"Wie ben jij?" Zeg ik terwijl ik omhoog kijk. "Francisco?" Hij kijkt me aan.

"Het spijt me," zegt hij mompelend. "Ik zag je bezig en toen zag ik dat er iets gebeurde. Je gezicht vertrok helemaal. Ik ben net op tijd naar binnen gekomen, want anders lag je nu plat op de vloer."

"Maar waarom zou je Nathan gaan halen? Hoe kom je erbij?" vraag ik. Ik snap hem niet. 'Was dit iets om mij terug te pakken omdat ik dat gevecht zag vanochtend?'

"Ik dacht... Ik wou alleen maar... Kijk, voor het feest kwamen wij jou vragen of je met Nathan wou gaan. Niet om je te jennen, maar omdat wij, als Nathans vrienden, het beste voor hem willen." Ik kijk hem niet-begrijpend aan. "Kijk Skyler is veel te... ze loopt achter hem aan. Hij gebruikt haar gewoon. Maar jij, jij zou zo'n goede vriendin zijn..."

Abrupt onderbreek ik hem: " Wie zegt dat ik zijn vriendin wil zijn? Ik irriteer me juist aan hem en jullie willen ons koppelen? Liefde kan niet op commando gebeuren, knoop dat goed in je oren!" 

Daarom wou ik dus niet weten wie het was. Ik wist dat hij mij pijn zou doen en weeral had ik gelijk. Als hij nog steeds niet weg gaat wordt ik boos. 

"Gast! Rot op! Ik wil je schaamteloze kop niet meer zien," roep ik. "En als je nog meer te zeggen hebt om me te kwetsen, doe dat dan maar nu." 

Hij heeft gelukkig niets meer te zeggen want hij staat op, waardoor hij me loslaat. 'Juist,' denk ik bij mezelf. 'Hij wou me troosten en ik lag nog half op, half tegen hem.' Hij loopt weg en laat mij achter op de grond. Ik heb geen zin meer om hier te blijven dus loop ik naar de kantine, hopend dat daar wat voedsel ligt. Als ik niets heb gevonden besluit ik dat sporten misschien beter helpt dan voedsel en ik ga naar de sportruimtes. Snel start ik een loopband en begin. 

*Nathan*

"Wat heb je tegen haar gezegd?" schreeuw ik tegen Francisco. Hij mag dan wel mijn beste vriend zijn, ooit was hij ook nog zo'n sulletje. Daarbij, ik haat het als mensen mijn leven willen bepalen. Kijk maar wat daar van gekomen is.

"Nathan, het was niet mijn bedoeling om..." 

"Nee, het is nooit jou bedoeling geweest zeker," vraag ik spottend. "Jij denkt, Laat ik er maar voor zorgen dat Hailey en  Sky ruzie krijgen zodat Nathan met de gebakken peren zit, Toch?" 

"Nee, Nathan," Roept hij opeens. "Ik deed het niet met die bedoeling. Ik wou dat jij eens gelukkig was. Ik weet hoe moeilijk jij het hebt. Je hebt het me zelf eens vertelt, hoe je dagelijks wordt gekweld met die gedachten van jou. Zij kan jou helpen. Jullie hebben dezelfde passie. Ze weet niet dat ik de hele tijd keek, maar je moest haar eens bezig zien." Ik kijk hem aan. 

"Dan nog. Ik kon mijn dromen niet volgen maar zij wou niet. Wij zijn niet het perfecte plaatje." 

"Nee? Ik dacht het wel. Jullie lijken in meerdere opzichten op elkaar: Jullie hebben niet graag dat mensen jullie zien wenen; zijn gekwetst op verschillende manieren; hebben allebei depressie's gehad; zijn allebei een ouder verloren. Kijk dan toch!" zegt hij kwaad.

"Ik kijk, maar zie niets, behalve dat als jij nu niet weggaat ik ga uitbarsten en dan ken je de gevolgen." bijna ben ik weer aan het schreeuwen maar ik probeer me te beheersen. 

"Weetje wat? Ik rot al op, maar denk even na. Voor je het weet ben je weer alles en iedereen kwijt door een stommiteit en dan zullen wij er niet zijn om alles voor jou terug op het juiste pad te brengen. Ik ben je beste vriend en ik zal altijd doen wat jij wilt, maar op een dag zal zelfs ik er niet meer zijn. Let op mijn woorden!" roept hij. Dan is hij weg. 'Voor altijd? Nee, dat kan niet. Hij zou nooit uit zichzelf weggaan. Of toch?' Met die gedachten blijf ik me de hele avond kwellen. Ik kan er niet meer tegen en schreeuw al mijn frustratie's eruit. 

*Hailey*

"Skyler! Laat me binnen." Roep ik verontwaardigd. Er zijn al een paar mensen gepasseerd die me raar aankeken, maar hoe zou je ook reageren. Er staat een bezweet kind op de gang die als een bezetene probeert in de kamer te geraken.

"Ik ben je meid niet!"

"Dat zeg ik toch ook niet? Ik wil me gewoon douchen en in mijn bed zitten. Dit is ook mijn kamer." 

"Het is te veel moeite om alles wat voor de deur staat weg te halen."

"Waarom in hemelsnaam doe je dit," vraag ik. Ik begin het stilaan wel echt beu te worden. "Waar moet ik dan slapen?"

"Ik doe dit zodat jij hier niet kunt slapen en mij ook niet kunt wekken en hoe moet ik nou weten waar jij gaat slapen?" Ik weet zeker dat ze met een grijns op haar bed zit. Ik zou die er nu echt zo van af kunnen slaan. 

"Alles ligt binnen! Laat me dan toch gewoon wat spullen pakken. Dan ben ik weg!" Ik begin echt mijn geduld te verliezen.

"Hailey? Wat is er aan de hand?" vraagt Stefanie die opeens voorbij komt met Mike. 'Als die twee niets hebben, dan weet ik het ook niet meer.' denk ik bij mezelf.

"Skyler heeft de deur gebarricadeerd waardoor ik niet binnen kan." zeg ik. 'Sinds wanneer ben ik een klikspaan geworden? Oh jah, sinds er geen andere oplossing is om in mijn kamer te geraken.' 

"Sky! Open die deur!" Dan gaat de deur snel open. Ik knik naar Stefanie die al weg aan het lopen is en spurt mijn kamer in. Ik ga douchen en kruip erna met een boek in bed. Slapen doe ik nog niet maar om half elf wordt ik moe en gaat het licht uit. Morgen heb ik een zware dag.

______________________________________________________________