Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 3

'Ik zie wel waar ik kom' denk ik bij mezelf. Misschien was dat toch niet zo'n goed idee geweest.

*Hailey*

Na een half uurtje lopen kom ik aan in een park. Het is er rustig en ik besluit even aan de vijver, die ik in de verte zie, te gaan zitten. Het volgende liedje dat op mijn iPod komt is I'm a mess. Het is een tof nummer en ik zing mee. Ik zing niet slecht, al zeg ik het zelf. Voordat ik begon met dansen zong ik. Ik volgde ook piano. Nadat ik met dansen begon stopte ik met zingen en focuste me op het dansen. Ik begon met Klassiek. Daarna deed ik hedendaagse dans en Jazz en nog iets later ook Hip Hop. Toen ik in het 1ste middelbaar zat kwamen daar ook nog eens flamenco en spitsen bij. Ik studeerde en wanneer ik maar kon danste ik. Maar dat, dat is nu voorbij. Er rolt een traan over mijn wang. Ik voel me nu echt een puinhoop. Ik laat me doen door een jongen. Ik moet hem uit mijn hoofd zetten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We waren 2 jaar samen. Gelukkig hadden we 'het' nog niet gedaan. Dan had ik het nog 10 keer erger gevonden. Hij heeft mij ook gewoon die avond gebruikt om te winnen. Had ik dat geweten dan...

"Zo zo, iemand is hier aan het wenen." hoor ik een bekende stem zeggen. Ik draai me om en zie Nathan achter me staan. Hij staat daar met een paar andere jongens die waarschijnlijk zijn vriendengroepje moeten voorstellen. De jongens zijn allemaal super knap. De meeste hebben bruin haar.

"Wat is er? Ben je je tong nu opeens verloren?" vraagt Nathan. De jongens grinniken. Ik kijk hem aan. Recht in zijn ogen zodat het opstandig lijkt. Hij ziet het en draait zich om naar de jongens. Ik hoop maar dat ik hem niet al te kwaad heb gemaakt.

*Nathan*

Ik zie Hailey aan de vijver zitten. Ik geef Francisco, een van mijn beste maten, een tik op zijn schouder en wijs naar Hailey.

"Is dat het kind dat daarstraks arrogant tegen je deed?" vraagt hij.

"Ze is wel een lekker ding. Damn." Zegt Simon. De broer van Francisco.

"Zeg dat maar niet tegen haar. Straks krijgt ze nog een te hoge dunk van zichzelf." Zeg ik lachend. De jongens lachen met me mee. Ik besluit naar Hailey te lopen en de jongens volgen me. Ze volgen me altijd. Ik ben zowat de leider, samen met Francisco en Simon natuurlijk. Ik zie dat er een traan van haar wang rolt.

"Zo zo, iemand is hier aan het wenen." zeg ik. Ik zie dat ze opschrikt en zich omdraait. Ze herkende mijn stem vast wel. Ze kijkt naar de jongens. Ik vermoed dat ze hen een voor een aan het bekijken is maar daar heb ik nu geen zin in. Het irriteert me dat ze daar maar staat. Daarstraks dacht ik nog dat het wel leuk zou zijn om haar te breken. Ik probeer het nog eens.

"Wat is er? Ben je je tong nu opeens verloren?" vraag ik. Ik hoor de jongens grinniken en nu zie ik dat ik haar aandacht heb. Ze kijkt opstandig in mijn ogen. Wat heeft ze mooie grijze, heldere ogen. Ik draai me om naar de jongens en knik bijna onopvallend. Ze gaan in een cirkel rond ons staan. Ze blijft staan waar ze staat, maar ik voel dat ze wat zenuwachtiger wordt.

"Ik hou wel van opstandige type's. Die zijn moeilijker te breken en dan is het een leuker spel, vind je ook niet?"

"Jij dacht zeker, die griet, dat seutje, die krijg ik zo in mijn bed. Ik dacht het niet hoor," zegt ze op een verwaand toontje. "Kies iemand anders."

"Jongens, horen jullie dat? Mevrouw hier heeft toch haar tong nog. Ik had gehoopt dat je verstandiger was geweest en je tong voor andere middelen had gebruikt." zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Ik verwacht dat ze nu wel anders zou klappen maar nee.

"Dat durf je wel hé? Één tegen, ik weet niet hoeveel, jongens. Jij durft het niet op te nemen tegen iemand van jou formaat. Denk maar niet dat ik mij ga laten doen door jou." Ze probeert zich door de cirkel te wurmen, maar de boys duwen haar terug.

"Vanaf nu doe je wat wij je zeggen, begrepen?"

"Dacht het niet."

"Nathan, dit kan nog wel eens leuk worden! Guys, wat doen we met opstandige grietjes? Die geven we meestal straf, toch?" zegt Simon. Hij is dan wel jonger, hij heeft ook zo zijn zegje in onze groep.

"Leeg je zakken." zeg ik. ik ben nu ook weer niet zo slecht dat ze haar spullen niet meer zal kunnen gebruiken. Misschien komt het vriendelijk over maar ze zal zich nog betreuren dat ze niet thuis was gebleven.

"Waarom?" Ik voel dat Hailey nu wel wat banger wordt. We wekken argwaan bij haar.

"Doe wat ik je zeg want anders zal je die spullen niet meer kunnen gebruiken." Ik kijk naar de boys en ze kijken met een grijns terug. Ze snappen wat ik van plan ben. Hailey leegt haar zakken dan toch voor de zekerheid. Ze doet haar hoodie ook uit en legt haar spullen erin. Ze wrijft over haar armen door het frisse windje dat komt opzetten. 

Het feit dat ze daar zo staat wind me wel op. Ze is niet zoals Skyler, ze loopt niet zomaar achter me aan. Ze is zichzelf, maar toch vind ik dat ze een toontje lager moet zingen. 

Een knikje naar de jongens en de pret begint.

*Hailey*

Ik zie Nathan naar de jongens knikken. Wat zijn ze met me van plan? Ze komen nu in een rechte lijn voor me staan. Ze versperren me de weg en komen alsmaar dichter naar me toe. Ik zet een paar stappen achter me. Ik kijk ook even achter me om te zien wat ze willen doen.

"Oh nee." kreun ik en terwijl ik naar achter kijk duwen ze me. Ik wankel, maar een jongen houd me vast. Ik kreun opgelucht, maar net dan laat hij me los en val in het koude water. De jongens lopen lachend weg. Smachtend naar lucht probeer ik de kant te bereiken.  Terwijl ik uit het water probeer te klimmen zie ik iemand op me aflopen. Ik heb schrik dat ze me er terug in willen duwen en probeer sneller uit het water te komen waardoor ik mijn grip verlies en terug val. Dan voel ik een hand. Iemand die me helpt. Als ik zie wie het is ben ik opgelucht. Het is Nathalie, ze helpt me uit het water en geeft me mijn hoodie aan. Wat een geluk dat ik die uit gedaan heb. Nu heb ik tenminste nog iets warms. Ik doe mijn kletsnatte T-Shirt uit en mijn hoodie aan. Terwijl we naar ons studentenhuis lopen praten we wat.

"Daarstraks hoorde ik Nathan zeggen dat hij jou kapot wil maken."

"Laat hem maar. Als hij dat wilt denken. Hij zei dat daarstraks ook tegen mij. Ik heb hem gezegd dat hij een ander moest zoeken. Toen duwden zijn vrienden me in de vijver."

"Pas toch maar op." zegt Nathalie bezorgd. Met die woorden in mijn achterhoofd liep ik het studentenhuis binnen, recht naar mijn kamer.

_________________________________________________________

Comment.

&

Vote, als je het de moeite waard vond...