Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 37

  "Het is mijn schuld. Ik moet je wat vertellen."zegt ze als we buiten zijn. Ik kijk haar geschrokken aan.   

*Hailey*

"Het is jouw schuld niet." zeg ik haar. 

"Toch wel. Toen ik hem in de badkamer ben gaan aanspreken heb ik vreselijke dingen naar boven gehaald. Dingen van vroeger, over zijn vader. Toen we klein waren en hij op het internaat zat hoorde ik mijn ouders altijd spreken over hem." zegt ze. 

"Wat zeiden ze dan?" vraag ik. Nathalie begint nog harder te snikken en legt haar handen in haar gezicht. 

"Ze wouden dat hij verongelukte. Dat hij van de aarde verdween. Mijn moeder sprak mijn vader nooit tegen waardoor ze allebei mij als hun lieveling zagen. Ik werd nooit geslagen, maar ik mocht Nathan nooit helpen. Ik zei daarstraks dat...dat..." Nathalie begint nog harder te wenen. Ik neem haar in een knuffel.

"Ik weet zeker dat Nathan weet dat wat je ook zei niet zo bedoeld had." sus ik haar.

"Dat is het juist," ze kijkt me met betraande ogen aan. "Ik zei tegen hem dat hij misschien niet zo was geweest als zijn vader hem nog wat harder had geslagen. Dat hij misschien niet zo dom zou zijn geweest om dan hetzelfde te doen. Ik zei... Ik zei dat hij op onze vader leek en dat heeft hij nooit gewild. Besef je nu wat ik heb aangericht?" Nathalie verbergt haar gezicht weer in haar handen. Ik heb zoveel medelijden. Het is nooit fijn om iemand geliefd in het ziekenhuis te zien liggen.Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen. Ze hebben allebei een zwaar verleden. 

"Toen Nathan bij jou was zag ik dat hij anders was geworden. Hij was veranderd. Toen hij me vertelde dat hij naar Skyler was geweest vond ik dat onterecht. Hij had gezegd dat hij jou ging helpen en jou bijstaan, maar hij had jouw in de steek gelaten. Ook al hebben jullie niets, hij was degene die voor je wou zorgen! Nu ben ik degene die hem in het ziekenhuis heeft geholpen!" Ik neem Nathalie in mijn armen en wrijf sussend over haar rug. 

"Het is jouw schuld echt niet. Het is niemand zijn schuld. Het is gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden." zeg ik dan maar. Ik blijf haar geruststellen en als ze wat gekalmeerd is lopen we zwijgend naar de bus. Mijn ribben doen zeer en ik zou zo graag in bed gaan liggen, maar ik vrees dat dat zal niet gaan.

Als we op de bus zitten komt er plots iemand over ons zitten. Ik besteed er geen aandacht aan tot ik plots een hand op mijn knie voel. Dan kijk ik recht in zijn ogen. Mijn adem stokt en ik verstijf. 

"M-Mathias, wat doe jij hier?" Ik kijk hem aan en hij grijnst. 

"Ik hoorde dat je weer danste, dus dit was een mooie gelegenheid. Ik had ook gehoord dat het hier niet allemaal even soepel verliep. Zo te zien was dat ook nog eens juist." Zegt hij. Nu pas kijkt Nathalie op. 

"Bij deze, het gaat wel goed." zeg ik. Nathalie kijkt me aan waardoor ze me een duw geeft en ik in elkaar krimp van de pijn. 

"Ik zie het," grijnst hij duivels. "Je komt juist uit het ziekenhuis met een wenende vriendin, bij het kleinste stootje krimp je quasi in elkaar en ik moet denken dat het goed gaat?" 

Ik kijk hem met een dodelijke blik aan: "Moet jij trouwens niet bij jouw vriendin zitten?"

Hij kijkt me lachend aan. " Serieus? Na de breuk hadden we alleen nog maar plezier aan elkaar. Zelf tijdens onze relatie. Met jou ging dat niet en ik had zo mijn behoeften." zegt hij schouderophalend. Ik kijk hem met een vlammende blik aan. 'Bekent hij nu dat hij me bedroog?' Nathalie kijkt me aan en ik kijk haar geruststellend aan terwijl ik nu helemaal niet in de moed ben om zo te kijken.

Net op dat moment stopt de bus. We stappen uit en ik denk: 'Gered door de busstop.' 

"We kunnen nog eens afspreken. Misschien ben je van gedachten veranderd. Ik heb namelijk gehoord dat je wel van het ruige type houdt." hoor ik hem nog roepen. Ik stap uit zonder om te kijken.

Na een tijdje stappen komen we aan bij het studentenhuis. We gaan meteen naar Stefanie haar kamer. Als we er aankomen zien we Max bij haar. Stefanie neemt Nathalie in haar armen. Ik kijk toe ze weten dat ik nu geen knuffels verdraag. We praten wat, maar Nathalie weent voornamelijk. Stefanie doet haar best haar te troosten, maar het lukt niet goed. Nathalie lucht haar hele hart op en blijft zich schuldig voelen over haar broer.

Na een kwartiertje word ik plots opgebeld. Ik zie dat het het ziekenhuis is en om Nathalie niet te verontrusten ga ik naar de badkamer en neem daar pas op. 

"Spreek ik met Hailey Verhoeven?" Hoor ik een vrouwenstem aan de andere kant.

"Ja." zeg ik. Ik slik, wetende dat ik geen goed nieuws zal ontvangen. Het is net zoals bij papa. Toen hij in het ziekenhuis was werd mama ook opgebeld. Ze moest zo snel mogelijk gaan want er waren problemen gekomen. Ik haat het idee dat Nathalie haar broer zou moeten missen. Beide hebben het al zo moeilijk! "Is er iets aan de haan, mevrouw?" 

Ik hoor de vrouw slikken. Als dokter is het natuurlijk nooit een pretje om iemand slecht nieuws te melden.

"Het spijt me, maar zou u zo snel mogelijk naar het ziekenhuis willen komen?" 

____________________________________

Zo spijtig dat de vakantie snel voorbij is gegaan. Hier heb je nog een klein hoofdstukje om de vakantie af te sluiten.