Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 41

  Gebroken blijf ik achter met mijn gedachten en woorden van mijn vader.   

*Hailey*

"Dokter, u mag Nathan niet vermoorden, zijn moeder gaat in protest!" roep ik terwijl ik de deur van de dokter zijn kantoor open. Ik word op de voet gevolgd door Skyler, Nathalie en Kyra. Gisteren vonden we na een tijd zoeken haar telefoonnummer en zo konden we haar bereiken. Ze was dolgelukkig toen ze hoorde dat haar zoon nog leefde.

"Ga eerst rustig zitten. We waren ook niet van plan om hem te doden. We hebben gisteren op de bewakingsbeelden zijn vader uit zijn kamer zien komen. Meteen zijn er twee verpleegsters naartoe gesneld. Zo zijn we erachter gekomen dat de heer Portman Nathan een verwonding heeft toegebracht op zijn linkerarm." Kyra hapt naar adem en Nathalie begint onregelmatig adem te halen.

"Is alles nu oké met hem?" vraag ik. De dokter knikt. 

"De man is ondertussen ook al opgepakt en in een psychiatrische instelling opgenomen." Ik hoor Kyra snikken.

"Dit... Dit is mijn schuld. Had ik niet met hem aangepapt lag Nathan hier nu niet. Oh Putta mierda!" roept ze uit. Ik sus haar wat maar ze wordt alleen maar kwader op zichzelf. "Snap je het niet? Was ik die dag niet gaan werken had hij Nathan nooit van me afgenomen. Dan had ik hem bij mij gehad! Mijn vervloekte werk heeft ons uit elkaar gehaald voor meer dan twintig jaar!" Kyra barst in snikken uit.

"Mevrouw, als Nathan weer bij bewustzijn is kunnen we een proces-verbaal opstellen en meneer Portman voor de rechter slepen. We kunnen er niet meer voor zorgen dat u de voogdij krijgt over uw zoon omdat hij meerderjarig is maar we kunnen wel een verbod voor u ex-man opstellen." Kyra knikt. Ik kijk schuin naar Skyler en zie dat ze tranen in haar ogen heeft.

"Kom je even mee?" vraag ik haar. Ze knikt. De andere volgen de dokter naar Nathan.

"Wat is er?"

"Kijk, ik weet dat het moeilijk voor je is, maar dat is het voor ons allemaal. We kunnen niet veel aan de situatie veranderen," Ik hap even naar adem want mijn borstkas doet weer flink pijn. "We moeten er zijn voor Kyra en Nathalie, maar bovenal voor Nathan. Zijn vrienden mogen hier niet komen vanwege een paar omstandigheden dus moeten wij hier zijn."

Skyler knikt. "Wat wil je dat ik doe?" 

"Vriendelijk, tegen iedereen. Als alles achter de rug is mag je me weer kwetsen en de rest ook, maar nu niet. Je kan weer met Nathan in bed duiken en dergelijke, maar nu niet. Nu wil ik je voor de volle honderd procent aan onze kant hebben staan."

"Ja. Het spijt me nogmaals." zegt ze met een brok in haar keel.

"Nee, het spijt mij, ik had zijn hoofd niet op hol moeten brengen. Jullie twee horen samen." zeg ik. Ondanks dat ik vanbinnen verscheurd word door mijn uitspraak voel ik dat dit het beste is. Samen lopen we naar Nathan zijn kamer en zien we Kyra en Nathalie wenen. Ik kijk hem vijf minuten aan maar dan word het mij teveel. Ik vlucht de kamer uit, bang voor de feiten. Bang voor het feit dat Nathan dood had kunnen zijn door die psychopaat, bang voor het feit dat hij na dit alles me niet meer zal zien staan. Ik vlucht weg, weg van alle miserie. Ik kan het niet meer aan mensen te verliezen. Als Nathan doodgaat zal het niet meer lukken. Dan zal ik weer iemand verliezen, net zoals papa en Babette. Net zoals oma en Mathias. Net zoals ik al mijn vrienden en mijn passie voor dans verloor. Het maakt me niets meer uit. Ik wil niet nog iets dierbaar verliezen, HET MAG NIET!

"Hey!" roept een meisje in een rolstoel waar ik tegenaan bots. Ik herken de stem uit een ver verleden. Het is een stem die ik liever niet meer wou horen. 

"Sorry, gaat het?" vraagt de stem waardoor ze me uit mijn gedachten haalt. Ik kijk haar aan en ze verstijft.

"Het spijt me." komt er moeilijk uit.

"H-Hailey?" stottert ze.

"Babette." zeg ik.

"Wat is er met je gebeurd? Gaat het wel? Je lijkt wel overstuur." 

"Het spijt me zo," ik begin te huilen en snik verder. "Ik wou je nooit van de trap duwen! Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Het was mijn schuld! door mij zit je in die rolstoel!"

"Hey, kom we gaan naar een rustige plek." ik knik en ze beweegt haar hand en neemt een hendeltje vast waarmee ze kan sturen. Op een rustige plek leg ik haar alles uit en luistert ze aandachtig zonder me te onderbreken. Het voelt alsof we herenigd worden door alles wat ik zeg.

"Wat er met je vader is gebeurd zal niet met Nathan gebeuren, hij komt er wel weer bovenop." zegt ze.

"Hoe weet je dat zo zeker?" vraag ik verbaasd. 

"In het middelbaar waren we bevriend we woonden naast elkaar gedurende een korte tijd. Toen moest ik verhuizen en zagen we elkaar niet meer." zegt ze. Het verbaasd me hoe sterk ze is. Ze moet vast veel meegemaakt hebben. Ik geef haar een knuffel en samen gaan we naar het ziekenhuis, richting Nathan.

*Nathan* 

Te veel volk. Er is te veel volk in mijn kamer. Het geluid overstijgt mijn angst maar brengt er nieuwe met zich mee. Ik haat dit gevoel. Ik wil alleen Hailey. Er zit een vrouw naast me die ik niet ken maar me haar zoon noemt. Ik hoor Nathalie en Skyler ook. Hailey hoor ik ook vaag en dan is er nog de stem van Babette, mijn oud buurmeisje. Ik wil dat ze allemaal weggaan behalve Hailey.. Als zij er is voel ik me veilig en goed. Nu wil ik niet meer dat er zo veel volk rond me hangt. De dokters hoeven van mij ook niet meer te komen, alleen die vriendelijke verpleegster. 

"Kijk, hij beweegt zijn vinger!" roept Nathalie plots uit. Ik wist niet eens dat ik iets deed, maar ik voel wel een tinteling door mijn pink heengaan. Voor de rest niets. Laat ze het nu maar vieren, veel meer zal er niet volgen vrees ik.

________________________________

Hoi hoi lieve lezers. 

Ik heb een nieuw boek online staan waar ik ondertussen al een paar delen van online heb staan. Het boek heet Uda. Het is een Thriller (of dat probeer ik toch). Als je zin hebt: hier heb je de achterflap:

Al honderden jaren zwerft ze over akkers. Al honderden jaren zit haar geest gevangen op deze wereld. Als honderden jaren voorspelt haar komst dood, chaos, lijden en verdriet. Niemand heeft haar ooit gezien, iedereen verteld over haar alsof ze een legende is. Alleen De Dood spreekt met haar. Toch voelt ze zich alleen. Niemand wil met haar praten en ze word als verderf beschouwd. Mensen verafschuwen haar.

Johanna, een doodnormale tiener aan het begin van de middeleeuwen wordt gedood in een helse strijd van gruwel. Ze was een wees. Haar ziel vond echter geen rust waardoor ze voor eeuwig op de aardse bodem vastzat.