Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 53

  Ze is een echte duivel.  

*Hailey*

Ik probeer los te komen, maar hij zet me klem. 'Waarom moest ik nu ook al weer van Nathan weg lopen?' Ik vervloek mezelf en hoop dat hij me komt helpen. 

Plots zie ik een schim in mijn ooghoek. Ik wil weg en probeer zijn aandacht te trekken, maar Mathias fluister in mijn oor: "Waag het niet. Doe alsof je dit leuk vindt." Ik voel het tegen mijn nek drukken en leg snel mijn armen in zijn hals om de druk te minderen. Ik moet wachten op het moment dat hij het mes weg haalt zodat ik kan vluchten. 

'Waarom is mijn leven zo abnormaal?' Vraag ik me af. Ik vraag het me dikwijls af, ik krijg alleen nooit een antwoord. 

Soms wens ik dat ik alles achter me kon laten. Die keer dat ik het vergif nam had ik gehoopt dat ik het eindelijk kon vergeten. Alles, de pijn, het verdriet, het gemis, alles. Nu wist ik waarom. Ik wou mijn angsten en fouten niet onder ogen komen. Misschien had ik dat beer wel gedaan, dan had ik hier nu niet gestaan. 

Ik slaak een gil want plots plaats hij zijn mond in mijn nek. Het is welletjes geweest. Ik wil hem niet. Dit voelt niet goed. Ik wil Nathan, alleen Nathan. Niet een of andere klootzak die me eerst dumpt en dan voor de ogen van hem staat te zoenen. 

Ik trap in zijn ballen en hij laat me los. 

"Ik had je gezegd uit mijn buurt te blijven, klootzak." Sis ik hem toe. Vol afschuw veeg ik zijn speeksel van mijn lippen en loop naar Nathan. Hij ziet het en draait zich om. 'Nee, dit kan niet waar zijn. Ik wil niet dat hij denkt dat ik hem niet meer wil!' 

"Nathan, het is niet wat je denkt." 

"Je klinkt net zoals ik toen je me ontdekte met die pillen!" Roept hij boos uit. Ik verstom. "Ik zei dat toch ook? Maar jij geloofde me niet. Toch maakte je het goed, maar telkens als het even goed gaat wordt het door één van ons twee verpest. Ik wil dit niet meer." De tranen komen in mijn ogen. 

"Als je wilt kunnen we na de wedstrijd weg gaan van elkaar. We kunnen elkaar nooit meer zien, maar doe het nu dan voor Nathalie. Zij gelooft in ons!" Zeg ik. Boos loopt hij van me weg. Verslagen laat ik me tegen de muur neerzakken. Dit was nooit mijn bedoeling geweest. Ik wil hem en het feit dat hij zwijgend akkoord ging met mijn woorden raakt me nog harder. Ik zou willen dat ik nooit samen was geweest met Mathias, dat ik nooit van school was veranderd. Dat ik nooit mijn vader was verloren. Dan zou hij me nu kunnen helpen en zeggen hoe trots hij op me is, ondanks alles. 

"Klote wijf. Hier ga je spijt van krijgen!" Hoor ik Mathias plots achter me zetten. Ik probeer naar achter te gaan maar zit al tegen de muur. 

"Ga weg! Beveiliging!" Roep ik, maar het maakt niets uit. Mathias sleurt me aan mijn haren mee in een kamer. 

"Ga weg, creep!" 

"Eindelijk zal jij me geven wat ik altijd al wou. Ik weet dat jij het ook wilt, maar niet met mij en dat doet verdomme veel zeer." Zegt hij. 

"Ik heb het niet uitgemaakt tussen ons!" schreeuw ik, maar hij neemt me vast en duwt me op het bed. 

"Ik had een pauze nodig. Dat jij mij meteen geblokkeerd had zodat ik niets meer kon sturen was niet mijn probleem. Ik weet dat je nog wat voor me voelt!" Roept hij. Ik probeer te zien waar ik kan ontsnappen. Plots schalt er een stem door de gangen. Een stem die ons roept naar het podium te komen. 

"Gered, maar niet voor lang meer." Zegt Mathias en loopt de kamer uit, mij wenend achterlatend. 

*Nathan*

"Namen?"

"Nathan en Hailey." 

"Ga daar maar staan, maar waar is je danspartner?" Vraagt de vrouw me. Ik kijk om me heen en zie Hailey plots aankomen. 

"Waar was je?" Sis ik. 

"Het wc." Stamelt ze. Ze heeft rode ogen van het wenen. Hoe ze daar staat breekt me, maar ik mag het niet tonen. Dan stel ik me zwak op en dat is niet de bedoeling. 

"Jullie moeten daar staan." Herhaalt de vrouw nu geïrriteerd. Snel lopen we naar onze plaatsen en er staat een man recht. Hij kijkt snel even bezorgd naar Hailey en begint dan met spreken. 

"We zijn nog niet aan het draaien, maar we moeten eerst wat dingen bespreken. Er zijn een paar regels. Je mag de mensen op het podium niet storen als je backstage staat. De kijkers en mensen stemmen mee, dus de jury zegt hun commentaar, de stemmen worden geteld en dan wordt er verteld wie er door mag. De punten die jullie krijgen van de jury telt voor het grootste deel mee."

We knikken en de man gaat zitten. Een vrouw met rood haar gaat staan en begint haar uitleg. 

"Als jullie opkomen is het de bedoeling dat jullie meteen beginnen met dansen. Daarna stellen we een paar vragen, gewoon omdat we nog niet weten wie jullie zijn." Ik schrik. Zijn de vragen een onderdeel van de show? Ik dacht altijd dat het uit interesse was. Ik kijk naar Hailey, maar zij staart voor zich uit. 

"Dan mogen jullie nu naar jullie kleedkamers gaan en jullie klaarmaken. Binnen een uur starten we." Ik voel dat Hailey plots nerveus wordt. Iedereen loopt langzaam het podium af, maar Hailey loopt naar de man toe. Het zijn mijn zaken niet dus ik ga naar de kleedkamers. Onderweg kom ik Mathias tegen, maar ik loop hem voorbij. Hij staat te praten met wat meiden. Toch vang ik enkele woorden op: naar bed en Hailey. 

Zonder erbij na te denken loop ik op hem toe en geef hem een klap in het gezicht. Voor hij iets terug kan doen loop ik weg. Nog nooit heb ik me zo boos gevoeld. Nog nooit zo vernederd. Ik de kleedkamer sluit ik me op. Dat Hailey maar bij haar vriendje zich gaat omkleden. Hier is ze niet meer welkom. 

_____________________________________________________

Omdat ik zo weinig heb geüpdatet: hier nog een hoofdstukje!!!!