Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 48

  "Het is niet wat het lijkt, oké?"

'Of is het dat toch wel?'

*Hailey*

"Wat is het dan wel?" hoor ik mezelf zeggen. Nathan kijkt me bijna smekend aan, alsof hij niet wil dat ik erachter vraag, maar wat wil je dan? Als ik hem dat zie doen? Toch, ik zou hem zo graag in mijn armen nemen, maar ik niet vergeten hoe hij echt is. 

"Hailey, het spijt me! Het is echt al lang geleden dat ik het gebruikt heb, maar..."

"Nathan, je hebt zojuist een of andere drug gebruikt! Zo wil ik jouw danspartner niet zijn." Nathan laat zijn hoofd hagen.

"Ik...ik beloof je dat ik het nooit meer zal gebruiken, toch niet meer! Je mag het weghalen, me straf op leggen, maar je moet dansen!" Een traan verschijnt in zijn ooghoek. Zonder dat ik het kan tegen houden gaat mijn hand omhoog en voor ik het weet ligt mijn hand op zijn wang. 

Hij kijkt me aan en ik voel me ongemakkelijk. Snel laat ik hem los, maar hij houdt me tegen en laat mijn hand niet los. Mijn hele lichaam verteld me dat ik verder met hem moet, dat ik hem kan vertrouwen, maar mijn hoofd zegt van niet. Mijn hoofd verteld me dat ik mijn gevoelens moet negeren, dat hij nooit van me zal houden als ik van hem. 

Toch, ik wil zo graag zijn lippen op de mijn e voelen, zijn arm rond mijn schouders, zijn warmte in mijn bed. Ik wil dat hij me in de lucht vasthoudt bij een lift, maar ik weet dat het allemaal maar een vervlogen droom is. Mijn moeder zou nooit toestaan dat ik ooit met een drugsverslaafde zou gaan aanpappen. Mijn vader zou zich omkeren in zijn graf als hij het zou weten. 

Nathan leunt naar me toe om met te zoenen en even kan ik de drang niet weerstaan zijn lippen op de mijne te voelen. Deze keer wijs ik hem echter af door mijn rug naar hem te keren Blijkbaar heeft mijn hoofd het dus van mijn hart gewonnen. 

In mijn kamer op mijn bed vallen en laat mijn tranen de vrije loop. Ik snap het niet, waarom doet hij dit zichzelf aan? Ik wil niet dat alles hem fataal wordt. Dan is alles voor niets geweest, dan heeft zijn vader gelijk gehad. Ik kan het niet geloven. Na een tijd ga ik naar beneden om wat te eten en nog wat te sporten. Ik moet iets om handen hebben om alles rondom Nathan te vergeten. 

*Nathan*

Bijna had ik haar gekust. Bijna had ik haar voor me kunnen winnen. Verslagen draai ik me om. In mijn kamer ruim ik alles op en ga verslagen op mijn bed zitten. De pillen hebben totaal niet geholpen. In plaats van me beter te gaan voelen voel ik me alleen nog maar beroerder. 

"Nathan, daarstraks waren jullie twee..." Nathalie komt binnen maar zit me zitten en kapt dan haar zin af. "Nathan, wat is er met je?" Dan ziet ze het doosje op mijn bureau staan en betrekt haar gezicht helemaal.

"Nathan, zeg me dat het niet waar is. Zeg me alsjeblieft dat je het niet opnieuw hebt gebruikt!" Nathalie roept bijna tegen me. Ik weet dat ze ertegen is en dat de meeste het zijn, maar ik kon er niets aan. 

"Ik had je toch gezegd dat je ermee moest stoppen!" Ik laat mijn hoofd zakken en ik weet dat ze zo wel zal weten dat ik me er totaal niet goed over voel. 

"Morgen moet je erover met Nathalie praten. Anders heb je je kansen verkeken, begrepen?" Ik knik. Nathalie gaat weg en ik laat me achterover op mijn bed vallen. Ik neem een boek vast en begin wat te lezen, maar het helpt niet. Mijn hoofd staat er niet toe. De hele tijd denk ik aan Hailey en hoe ik het terug goed kan maken. Niet wetende wat ik moet doen zet ik wat muziek op, maar zelfs dat helpt niet. Het enige waar de muziek me aan doet denken zijn de zwevende passen van Hailey op het ritme van de muziek. Je zou dus kunnen stellen dat ik voor het eerst in mijn leven verliefd ben. 

"Wauw, dit klinkt echt zo dramatisch." mompel ik tegen mezelf. Ik haat dit echt. Het gevoel is verschrikkelijk. Het verliefd zijn zelf niet echt, maar het niet geaccepteerd worden is zeer kwetsend. Ik sluit mijn ogen en probeer er niet aan te denken. Eindelijk lukt het me mijn gedachten opzij te zetten en aan niets te denken. 

"Hey." Hailey staat plots voor me. Ze drukt een zoen op mijn wang. Ik vind het maar raar.

"Zeg, moet je mij nu niet een kus terug geven?" vraagt ze me. Onzeker druk ik een kus op haar wang. Ik kijk rondom mij en zie dat we in een huis zijn. 

"Zeg lieverd, wil jij de kids te eten geven? Ik ben weg." Verbaasd kijk ik Hailey aan. 'Kinderen? We hebben zelfs nog nooit seks gehad!' Plots komen er twee identieke meisjes aan.

"Dag papa..." zegt de ene.

"...ga jij nu voor ons zorgen nu mama weg is?" vult de andere aan.

"Of ga jij ons in de steek laten net zoals je met tante Nathalie hebt gedaan?" 

"Ja papa, mama heeft alles gezegd hoor."

"Wij weten alles." hun grijns wordt breder. Ik snap niet vanwaar dit komt. 

"Pas maar op papa,..."

"Als je mama ook in de steek laat dan zullen wij jou vinden."

"Wees daar maar zeker van." zeggen ze tegelijk. Ze draaien zich om, maar hun hoofd blijft staan. Verschrikt loop ik achteruit en bots tegen iets of iemand aan. Als ik me omdraai zie ik dat het mijn vader was.

"Ja jongen, zoals je ziet is het leven niet makkelijk, en doordat jij zo'n slecht kind was zijn die van jouw dubbel zo erg. Mijn vader duikt plots op me af en begint me te wurgen.

Badend in het weet word ik wakker. 

"Morgen moet ik alles aan Hailey en Nathalie gaan uitleggen."

_______________________________________

Speciaal voor jou lieve @@TiteRiri Omdat jij dit zo graag wou. Ik hoop dat jouw verhaal ook snel online komt ;)