Dancing with the Badboy ✔

Hoofdstuk 40

*Hailey* 

"OMG. Het spijt me zo," zucht Skyler nadat ik mijn verhaal heb gedaan. Voor de eerste keer in de tijd dat ik hier al ben heeft ze naar me geluisterd zonder me te onderbreken. "Ik vind het zo zielig voor Nathalie." ik zie dat ze me met schuldige ogen aankijkt. Ergens zit ook medeleven. 

"Kijk, wat er tussen ons is gebeurd moeten we laten rusten. Dit gaat niet om ons vijandschap, maar om een broer en zus." ze knikt. Ik ben blij dat er zo dan al iemand is waarmee ik geen ruzie mee moet maken. Ik besef ook wel dat als alles weer terug als vanouds is, dat het weer begint, maar voor nu is dit het best.

"Wat gaan jullie dan nu doen? Jullie kunnen zijn moeder niet bereiken." zegt Skyler.

"Ik weet het. Morgen zullen we het wel opzoeken en hopelijk vinden, maar mijn ribben doen echt zeer en ik zou ze nu heel graag laten rusten." zeg ik. Ze knikt.  

"Als je nog iets nodig hebt, vraag me dan maar." ik knik dankbaar en ga liggen. Ik val bijna meteen in een zeer onrustige en lichte slaap.

"Goede morgen." hoor ik Skyler zeggen als ik wakker word. Het is raar, maar waar. Ik heb het gevoel dat ze veel vriendelijker is dan normaal. Waarschijnlijk heeft het allemaal met Nathan te maken. 

"Nathalie komt zo naar hier dus je kan gerust nog even in bed blijven liggen." zegt Skyler vriendelijk.

"Oké, is goed. Wanneer heb jij Nathalie eigenlijk al gezien?" vraag ik haar verbaasd. 

"Toen jij nog aan het slapen was is ze even langsgekomen, maar ik zei dat ze je beter liet slapen aangezien je dat vannacht niet echt goed hebt gedaan. Toen hebben we samen al wat naar het nummer van Nathans moeder gezocht." zegt Skyler. 

"Super." zeg ik opgetogen, maar dan krijg ik weer een pijnscheut in  mijn ribbenkast. 

"Rustig aan. Je moet het niet forceren." 

"Skyler, waarom ben je plots zo vriendelijk?" 

"Kijk, Ik wist dat jij bij Nathan lag, maar toen hij erachter kwam dat ik alles op poten had gebracht om jou te kwetsen werd hij razend." Skyler slikt even. "Hij kwam hier naartoe en gaf me zonder één woord uitleg een klap in mijn gezicht. Toen hij gisterenavond kwam zeggen dat hij je toch slechter vond als mij, had ik weer wat hoop. Nu heb ik ingezien dat we beide fout zaten. Ik sta ervan versteld hoeveel moeite je voor hem doet." 

"Skyler, ik en Nathan hebben niets. Trouwens, zou ik geen slechte vriendin zijn als ik geen moeite deed voor de broer van mijn beste vriendin?" vraag ik haar. Skyler knikt. Op dat moment komt Nathalie binnen. Ze heeft wallen onder haar ogen die nog rood staan van het wenen.

"Zullen we dan maar verdergaan?" vraagt Skyler aan Nathalie. Ze knikt. Met zen drieën beginnen we te zoeken. We spreken ook af om in de namiddag naar het ziekenhuis te gaan. De hele tijd blijf ik aan Skylers woorden denken. 'Ik vraag me af waarom ik altijd iedereen zijn leven verpest.'

*Nathan*

Veel te lang ben ik alleen geweest met mijn vervelende gedachten. Veel te lang ben ik geconfronteerd geraakt met momenten die ik liever was vergeten. Gelukkig heb ik ook wat geslapen. Of mijn lichaam dan toch. 

Eindelijk na lang wachten gaat de deur open. Het enige verschil, deze voetstappen zijn niet zoals die van een dokter of verpleegster. 

"Weetje zoon, ik heb altijd gehoopt dat alles wat jij gedaan hebt of doet, je op een dag fataal zou worden. Soms is er dan niet meer nodig dan een gestoorde gek. Want, misschien weet je het niet maar ik werd in een instelling geplaatst. Mensen vonden mij gestoord" Bang luister ik naar de woorden. Mijn vader kan ver gaan, maar ik hoop toch dat hij zich ooit zou bedenken.

"Het grappige is dat ik voel dat jij mij kan horen, want desondanks alles hadden wij toch een band. Waarschijnlijk omdat je jouw moeder niet kende, maar zal ik je wat vertellen? Zij heeft mij nooit bedrogen. Alles wat ik je ooit over haar vertelde is gelogen. Ze is een journaliste in oorlogsgebieden. Snap je nu waarom ik je bij me hield?" Mijn vader zijn stem slaat over. Ik snap het niet. Houdt mijn vader dan toch van mij?

"Je moeder zou niet voor je gezorgd hebben. Ik deed dat wel. Ik voedde je alleen strenger op dan elk ander persoon en kijk waar je bent beland. Drank en drugsproblemen gehad, een player, je kwetst meiden, badboy van de school. Je ligt zelfs in het ziekenhuis!" Ergens in mijn vaders stem hoor ik verdriet, maar dat is snel weer over. "Kijk, ik wil geen medelijden hoeven te hebben met mijn zoon. Had nou een voorbeeld genomen aan Nathalie, die was nooit zoals jij."

Plots neemt hij mijn arm vast en draait hem zo waardoor mijn litteken zichtbaar is. Ik wil dit niet, ik wil niet meer herinnerd worden aan die vreselijke man die ik ooit mijn vader noemde. "Ik was al bang dat je die dag zou vergeten, maar zo te zien zal je er voor altijd aan herinnert worden, als je overleeft toch." Dan voel ik een koud lemmet over het litteken op mijn arm gaan. Bloed druppelt langs mijn arm op het bed, dat vermoedt ik toch. Een stekende pijn komt in me op, maar ik kan me er niet tegen verzetten.

"Vanaf nu zul je er altijd aan herinnert worden dat je niets waard bent. Vanaf vandaag zal je jezelf nooit meer in de spiegel willen bekijken omdat je dan alleen dat monster ziet." Mijn vader wacht even zodat zijn woorden tot me door dringen. Het pijnlijkste is niet wat hij zegt, of waarom, maar dat het waar is. 

"Vanaf nu beschouw ik je ook niet meer als mijn zoon." roept hij plots uit. De deur gaat open en weg is hij. In mijn hoofd verdrink ik in mijn tranen, want ze geraken er maar niet uit. Gebroken blijf ik achter met mijn gedachten en woorden aan mijn vader.