Жонгүг орондоо уйлан хэвтэж байхад тэхён ч мөн уйлан хаалганы завсраар ажиглана.
Жимин гартаа зутан барьчихсан ирээд "энийг оруулаад өгчих тэрэнтэй ярилцах хэрэгтэй" гэхэд тэхён толгой сэгсрэн хажуугаар нь зөрөн тэр чигээрээ гэрээс гаран явав.
Жимин араас нь харж санаа алдчихаад жонгүгийн хажууд цутанг нь тавиад өрөө чанёолруу яарав.
Жимин аавдаа жонгүгийг захиж орхичхоод өрөө чанёолын сургуульруу хар хурдаараа гүйнэ.
Жиминийг ирэхэд яг чанёол гарж ирж таарав. Жимин ч баярлан өөдөөс нь гүйж яваад чулуунд бүдэрээд хөл гараа шалбалчихав.
Чанёол жиминрүү гүйж ирээд "зүгээр үү яагаад тэгж хурдан гүйж байгаа юм тэнэг хүүхэд" гэхэд жиминий уруул өмөлзөн уйлаад эхлэв. Гарынх нь алга шалбараад багахан цус гарчихсан өвдөг нь урагдаад хөл нь зулгарчихсан байв.
"алив ээ тооройхон минь том залуу болчихоод уйлаад байгаамуу" гээд шороог нь гөвөн хоёр гар дээрээ өргөв.
"яаялдаа зөөлхөн өвдөж байна" чанёол жиминий өвдөгийг цэвэрлээд эм түрхэж байхад жимин гонгиноно. "дуугай байж бай одоо бололоо" гээд дууссныхаа дараа хацар уруул дээр нь үнсээд "азгүй тоорой" гэв.
