He's Like Him [Part 2]

27.2

POV Indy

Shawn heeft daarnet samen met Zedd zijn remix van 'Lost In Japan' gespeeld op het podium. Het was echt zo goed, niet normaal. Ik was, en ben natuurlijk nog steeds, zo trots op hem. Hoe hij daar staat te rocken. Het is echt geweldig. De zaal is verlicht met roze en paarse lampen. Het heeft dezelfde sfeer als de zaal die we toen hadden gehuurd voor de documentaire over Shawn.

-

-

Shawn zit een paar stoelen voor mij en Tiffany. Het is enorm spannend omdat Shawn genomineerd is voor deze categorie. Ik vind het gewoon zo spannend, terwijl ik zeker weet dat hij hem gaat winnen. Tiffany pakt mijn handen vast. "Don't worry. He'll win." Ik lach en knik.

"He worked so hard for this, he just deserves it." Ook Tiffany lacht knikkend. "We'll see." Zegt Tiffany als de man en de vrouw die de winnaar gaan omroepen het podium oplopen. Shawn kijkt achterom en ik blaas hem dan een kus toe. Zijn lippen zeggen 'I love you' waardoor ik mijn wangen rood aan voel lopen.

"Shawn Mendes!" Wordt er omgeroepen. Ik spring op uit mijn stoel van geluk. "He did it! He won!" Tiffany en ik springen elkaar in de armen. "Oh my God!" De tranen rollen over mijn wangen. "You're crying!" Lacht Tiffany. "Pregnancy hormones I guess." Zeg ik lachend door mijn tranen heen.  

-

-

"Thank you guys so much. Thank you very much." Shawn bedankt iedereen met wie hij werkt, maar ik heb al niet meer door wat hij allemaal zegt omdat mijn aandacht naar een bepaalde hoek van de zaal wordt getrokken. Die jongen, dit kan gewoon niet. We kijken elkaar voor een momentje aan en dan gebaard hij dat ik hier moet blijven staan en loopt hij mijn kant op. Pure paniek stroomt door mijn lichaam, dat is het enige wat ik op dit moment voel, paniek.

"I've to leave." Zo snel als ik kan, ren ik de zaal uit. "I love you guys to death." Hoor ik Shawn nog zeggen voordat het applaus en gegil losbreekt. "Indy where are you going?!"

Ik ren door de enorme gang naar links, dan naar rechts, nog maar een keer naar rechts, de trap af en dan sta ik stil voor een moment. De gang waar ik nu in sta is bekleed met een rode loper en er hangen minimaal tien schilderijen. De uitgang, waar is die verdomde uitgang nou? Ik zoek naar borden, pijlen of noem maar op, ik zoek gewoon iets dat mij naar de uitgang leidt. Ik moet hier nu weg. Weer ren ik een willekeurige kant op, maar bots dan hard tegen iemand aan.

"Hey." Hoor ik een zachte stem zeggen. "Hey beautiful." Ik voel twee warme handen op mijn wangen wat er kalmerend werkt. "Where were you going?" Vraagt hij. Zijn stem klinkt bezorgd. Dan barst ik in tranen uit. Shawn's ogen staren die van mij nog steeds vragend aan. "Hey, everything's okay. Why are you crying?" Ik schud mijn hoofd. "No, it's not okay. We have to leave this place. He's here." Bang kijk ik om me heen. We hebben geen tijd te verliezen. Ik wil hem nooit meer zien, nooit meer spreken.

"Who? Who's here?" Ik sla mijn armen om zijn middel en leg mijn hoofd op zijn borst. "Beautiful, look at me." Ik kijk omhoog en vind dan Shawn's rustgevende, bruine ogen. Hij kalmeert me elke keer. "Who's here?" Vraagt Shawn dan nog een keer. "My ex, Max."

Ik voel alle spieren in zijn lichaam zich aanspannen. Zijn handen balt hij tot vuisten, maar als ik een keer snik, slaat hij ze meteen liefdevol om me heen. "He can't hurt you, beautiful. There's security everywhere and I'm here now." Hij drukt een kusje op mijn kruin. "He won't come near you." Overtuigd hij mij ervan. Deze jongen is zo geweldig. "Thank you."

"But I actually wanted to ask you if we could leave this place." Voegt Shawn erop aan. Als ik vraag waarheen vertelt hij dat Taylor Swift een optreden geeft en een soort afterparty organiseert en dat wij daarvoor zijn uitgenodigd. Na nog een korte woordenwisseling besluiten we dan toch om erheen te gaan. Geoff en Andrew zullen er ook zijn, dus ik hoef me nergens zorgen om te maken.

Samen lopen we over de rode loper naar buiten. Daar zie ik Max dan staan, net buiten het hek. "Shawn, I'm scared." Fluister ik terwijl ik Shawn's hand stevig vastpak. "Don't be, we just walk to that car over there." Ik knik en probeer me op de auto te concentreren.

"Indy, daar ben je. Wil je praten?" Hij rent ondertussen op ons af. Als hij vlakbij is, gaat Shawn als een beschermende muur voor me staan. "She doesn't wanna talk to you." Tot mijn verbazing is het enige wat Max doet zijn hoofd naar beneden laten zakken en de situatie accepteren. "Als je ooit met me wil praten, bel me dan." Hij geeft Shawn een briefje waarop waarschijnlijk zijn nummer staan geschreven.

"Thank you, Mendes." Ik druk een kus op zijn wang en pak het briefje van hem aan. Zonder te twijfelen, scheur ik het briefje door midden en gooi het in de dichtstbijzijnde prullenbak. Behoefte om met een verkrachter, mijn verkrachter, te praten heb ik niet.

Nu gaan we feesten.