He's Like Him [Part 2]

49. Goodbye mom

POV Indy

Ik ren met Shawn achter me aan door de gangen van het ziekenhuis. Ik ren huilend naar de deur van haar kamer. Een aantal artsen staat om haar bed heen en kijkt mij met medelijden aan als ik mijn moeder zie.

Ik begin te huilen en Shawn slaat meteen zijn armen om me heen. Zijn hand aait over mijn haar terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht heb geslagen. "Babygirl, I'm here for you."

Ik kijk nogmaals naar mijn moeder, het is nog erger dan vanmorgen. Er zijn nog meer slangetjes en nog meer rare stickers op haar lichaam geplakt. Ik denk dat het piepje van haar hartmonitor om de zes seconden een geluidje maakt. Je hoeft arts te zijn om te begrijpen dat dat geen goed teken is.

"Het gaat erg slecht met je moeder." Vertelt de arts mij. "We denken dat het verstandig is dat ja afscheid komt nemen." Nogmaals rollen er tranen over mijn wangen.

De artsen verlaten de kamer en ik loop, terwijl ik Shawn voor geen seconden loslaat, richting het bed waar mijn moeder in ligt. Shawn heeft geen Engelse woorden nodig om te begrijpen hoe het met mijn moeder gaat. "Do you want me to leave?" Vraagt Shawn als hij een kus op de rug van mijn hand drukt.

Ik schud mijn hoofd en trek Shawn dichter naar me toe. "Don't, please." Hij knikt en hurkt naast me neer. "I'll stay." We zijn voor een tijdje stil, ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat moet ik tegen haar zeggen? Ze liet me in de steek, blokkeerde me op alles, ze wou me uit haar leven verwijderen. Zelfs Jack heeft nog niets van zich laten horen.

"I don't know what to say to her." Fluister ik tegen Shawn. Hij wrijft over mijn handpalm en glimlacht naar me. "Just say what you feel. She's still your mom."

Shawn weet altijd wat hij moet zeggen om me beter te laten voelen. Zijn glimlach kalmeert me en laat me me veilig voelen.

"Mom, I'm so sorry." Zeg ik in het Engels zonder dat ik het zelf doorheb. Het gaat bijna vanzelf. "I love you mom. You are the only one who has been there all my life for me and now," ik stop even om te bedenken wat ik wil gaan zeggen, "now you are here." Er rollen allerlei tranen over mijn wangen en als ik naar Shawn kijk, geeft ook hij tranen in zijn ogen. "I can't believe that this is happening." Fluister ik. Weer zijn we stil, maar eigenlijk is deze stilte juist heel fijn.

"I remember that day I came to sleep with you for the first time." Lacht Shawn terwijl hij zijn tranen probeert in te houden. "We ate spaghetti and then your mother made a photo of us, well of me, but your arm was cute on it." Lacht hij naar me.

"Thank you for your wonderful daughter. Really I'm so grateful to you. And I will take good care of her and your grandchildren, they are safe with me. They're my whole world and I love them incredibly much." Zegt hij terwijl hij mijn moeder's hand vastpakt. "I really love her."

Kort daarna trekt Shawn me tegen hem aan. "I live you so much beautiful." Fluistert hij nogmaals. "I love you too."

"Mam, ik vergeef je. Ik snap nog steeds niet waarom je me geblokkeerd had, maar ik vergeef je." Huil ik weer. Ik druk haar een kus op haar voorhoofd en dan klinkt er een lange piep. "Mam?"

Een aantal artsen komen binnen gerent en beginnen met het reanimeren van mijn stervende moeder. Shawn en ik worden de kamer uitgestuurd en moeten buiten wachten. Shawn kijkt me aan en weet duidelijk niet wat hij moet zeggen. "It's okay. I forgive her, she can die peacefully now." Probeer ik te zeggen zonder te huilen, maar het is lastiger dan ik dacht.

"Oh baby." Hij opent zijn armen en ik ga ertussen staan. "It's okay to cry." Zo staan we minuten lang, totdat we gekraak van de deur horen.

"Mevrouw? Sorry, we hebben alles gedaan wat we konden." Zegt de arts met een dikke snor en een kaal hoofd. "Ik weet het."

"She passed away." Zeg ik zachtjes tegen Shawn. "You okay?" Vraagt hij me dan. "I think so, but can we go home? I don't wanna be here anymore." Zeg ik met een kleine glimlach. Ik ben niet blij omdat mijn moeder is overleden, maar meer omdat het nu voorbij is. Haar pijn, mijn pijn, het is klaar nu.

"Of course babygirl." We lopen naar de uitgang en tot mijn verbazing ontmoeten mijn ogen die van Jack.

"Indy? Wat doe jij hier?" Ik verbreek ons oogcontact en stop met lopen. "Ze is dood." Is alles wat ik tegen hem zeg. Mijn woede naar hem is ongelofelijk groot en ik weet niet eens goed waarom. Ik denk dat hij 'e'en van de redenen is waarom mijn moeder niet meer met me wou spreken.

"Indy, kunnen we even praten?"

"We're going home." Zegt Shawn vastberaden. Zoals ik al zei, weet hij altijd precies wat hij moet zeggen. "Sorry for your loss."

Dan lopen we echt weg. Weg uit het ziekenhuis. Weg bij mijn moeder.