He's Like Him [Part 2]

62.4

POV Indy

Ik zie Shawn in zijn mouwloze Jack zitten achter de piano. Hij heeft zich verkleed want hij draagt nu een blauwe broek met een gele streep aan de zijkant. Die broek staat hem echt goed, hij had hem gisteravond ook aan tijdens ons optreden voor Dolly Parton.

"Help me, it's like the walls are caving in. Sometimes I feel like giving up. But I just can't. It isn't in my blood." Zijn zachte stem klinkt door de zaal en soms zingt hij de toon van zijn zin iets anders Dan het origineel van het liedje, waardoor een bijzondere touch heeft gekregen.

"Laying on the bathroom floor, feeling nothing. I'm overwhelmed and insecure, give me something. I could take to ease my mind slowly." Geconcentreerd kijkt hij naar de toetsen van de piano. Hij doet het zo goed, ik ben zo trots op hem als ik hem hier zo zie zitten. Ik ben altijd trots op hem, maar op dit moment ben ik extra trots."Just have a drink and you'll feel better. Just take her home and you'll feel better. Keep telling me that it gets better, oh yeah." Haalt hij zacht, maar tegelijkertijd hard uit.

"Does it ever?" Er klinkt alleen nog het geluid van de piano na zijn laatste zin.

"So help me, it's like the walls are caving in. Sometimes I feel like giving up. No medicine is strong enough." Hij haalt de laatste woorden uit en gaat meteen door met zijn volgende zin. "Just help me, oh."

"I'm crawling in my skin. Sometimes I feel like giving up. But I just can't. It isn't in my blood." Ik strijk mijn jasje nog één keer goed, ik draag geen beha dus het is erg riskant om dit te dragen.

"It isn't in my blood, no yeah!" Dat is mijn teken om het podium op te lopen. Kippenvel heeft zich over heel mijn lichaam gevormd en zonder na te denken, stap ik het podium op. De lichten schijnen van achter op mij en heel het publiek juicht als ze me zien.

De band heeft ondertussen de muziek overgenomen en zodra Shawn mij ziet, staat hij op van zijn pianokruk en rent op me af met open armen en een open mond. "It wasn't in my blood!" Zing ik terwijl ik Shawn aankijk. "What the fuck." Hoor ik hem vloeken door de microfoon.

Hij pakt de gitaar aan van de man die aan de zijkant van het podium staat en gooit de band over zijn schouder.

Ik gebaar dat hij met me mee moet zingen. Shawn en ik hebben het al zo vaak samen gezongen, vooral tijdens het koken, dat het ondertussen wel duidelijk is wie er op welk moment zingt.

"It isn't in my blood!" Zingen we vervolgens samen. Ik loop richting de andere kant van het podium en Shawn volgt me meteen. Als ik even achterom kijk, naar hem, zie ik de glimlach op zijn gezicht. Deze jongen maakt me zielsgelukkig. Hij is de liefde van mijn leven.