He's Like Him [Part 2]

48. Unexpected visitor

POV Indy

"Mevrouw, ik wil u waarschuwen. Uw moeder is betrokken geweest in een ernstig ongeval," begint de dokter die me heeft opgehaald op uit wachtkamer, "ze is er ernstig aan toe."

"Ik begrijp het." Fluister ik bijna. Wannee hij de deur opent, ben ik bang voor wat ik ga aantreffen. Met kleine stappen stap ik de ziekenhuiskamer binnen. Daar logt ze dan: haar beide armen zijn beplakt met gips een zuurstofkamer in haar neus en overal blauwe plekken. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kan het niet laten om te huilen.

De man trekt me meteen in een knuffel, wart ergens wel een beetje ongemakkelijk is, maar ik heb gewoon een knuffel nodig nu. "Indy?"

Ik kijk op van de schouder van de dokter en ik zie daar, tot mijn grote verbazing, mijn vader staan. "Pap." Ik loop snel naar de brede man in de deuropening toe en knuffel hem. Zijn armen heeft hij niet om mij heengeslagen, waarschijnlijk doordat hij niet goed weet wat hij moet doen. "Je mag me een knuffel geven hoor." Zeg ik tussen mijn tranen door.

Hij slaat zijn armen om me heen en voor een moment voor ik me geaccepteerd door hem. Ik weet dat hij mijn moeder verschrikkelijke dingen heeft aangedaan, maar hij is hier nu. Hij is hier voor mij en mijn moeder en daarmee maakt hij het een klein beetje beter.

"We moeten eerlijk met u zijn, er is een kans dat uw moeder dit niet overleefd." Zegt de dokter die nog steeds in de kamer is. "Ik begrijp het." Ik neem plaats op de stoel naast het bed en pak mijn moeder's hand voorzichtig vast. Ze ligt aan allerlei apparaten en heeft een aantal naalden in haar lichaam. "Oh mijn God, mam."

"Ik laat jullie even alleen." Zegt de dokter waarna ik de deur dicht hoor vallen. "Indy, kan ik iets voor je halen? Water?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik wil gewoon dat je hier blijft."

"Oke, ik blijf hier." Zegt hij als ook hij plaatsneemt op een stoel. "Waar is je man?" Vraagt hij me na een tijdje. "Thuis, hij vliegt morgen met onze zoon en mijn beste vriend naar hier." Antwoord ik terwijl ik mijn ogen niet van mijn moeder af kan houden. "Waar slaap je vanavond?"

"Bij een vriendin."

"Je kan ook bij mij slapen." Stelt hij aarzelend voor. "Ik bedoel dat ik een kamer vrij heb en als je wil kan je daar slapen. Het is hier vlakbij, dus dat is misschien fijner dan een huis in Rotterdam." Ik knik en neem het aanbod aan. Ik moet nu zo dicht mogelijk bij mijn moeder zijn nu het elk moment klaar kan zijn.

-
Shawn: How is your mom?
Indy: There is the change she's not going to survive
Shawn: Ow I'm sorry bby
Indy: Nothing you can do about it
Shawn: Something else happened today?
Indy: Long story
Shawn:

Shawn: I'm all ears honey
Indy: Idiot
Indy: My dad came to visit my mom and he offered me to sleep at his
Shawn: You gonna do it?
Indy: I said yes
Shawn: I don't like that man
Indy: I know
Indy: Sorry
Shawn: Don't say sorry, he's your dad
Shawn: Just be careful
Indy: I will thanks
Shawn: I love you❤️ you know that right?
Indy: I do and I love you too❤️
Shawn: Wish you were here, Jace is such an idiot 😂
Indy: I know but you'll have to accept it
Shawn: I do 😑
Shawn: Oh jeezzz I hear Nathan, gotta go
Indy: Give him a kiss from me❤️😍
Shawn: I will! x
-

"Sorry mam, ik ga, maar ik ben er morgen weer." Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en lach naar haar. Ik weet dat ze het niet kan zien, maar het gaat om het idee. "Ik hou van je." Fluister ik voordat ik de deur achter me dicht trek.

Iets wat ongemakkelijk loop ik achter mijn vader aan naar buiten. "Waar staat de auto?" Vraag ik hem als hij een sleutel uit zijn jaszak vist. "Nou eigenlijk ben ik met de motor." Meteen begin ik te twijfelen aan mijn beslissing. Wat als er iets gebeurd? Ik ben zwanger, dat kan ik niet doen toch? "Ik heb in dertig jaar nog geen één ongeluk gehad, het komt goed." Zegt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen.

Totaal tegen mijn eigen verwachtingen in, pak ik één van de twee motorhelmen aan. Ik krijg een speciale motorjas en -broek aan en zet de helm op mijn hoofd. Dit is belachelijk. Ik trek de handschoenen aan terwijl Don de motor start. Een enorm harde brom komt uit het voertuig en ik zucht nog een keer diep uit voordat ik achterop stap. "Houdt je goed vast."

Hij rijdt eerst een klein stukje 50 kilometer per uur, wat ook al enorm hard is op zo'n motor, maar op de snelweg rijdt hij 120 kilometer per uur. De wind ruist langs mijn helm en ik kijk bewonderend om me heen. Dit is vet gaaf, misschien moet ik Shawn maar eens vragen of hij er ook één wilt aanschaffen. Of misschien ook niet, want hij viel zelfs een keer met een step en toen zat hij helemaal onder de schaafwonden. Oké, het is een dom idee.

We rijden een boerderij op en stoppen voor een groot huis. "Dus hier woon je?" Vraag ik hem met een brok in mijn keel. "Ja, geef mij je spullen maar."

Hij draagt mijn tassen naar binnen en ik volg hem als een puppy. Dit huis is belachelijk groot.