He's Like Him [Part 2]

34. Lost in Japan

POV Indy

Shawn en ik lopen hand in hand door de grote stad. Ook Scott, die vannacht geland was, liep bij ons. Ik had nooit bedacht dat ik naar Japan zou willen, maar nu ik hier ben, wil ik hier eigenlijk niet meer weg en ik wil alles zien. Maar toch vind ik dit tijdstip voor een wandeling wel iets te vroeg hoor. "Shawn, it's way too early." Klaag ik. "It's five am."

"Right! Five am." Ik stop even met lopen terwijl de rest doorloopt. "Even the lampposts are still on."

-
TOUR GROUP CHAT
Indy:

Indy: Stop walking so goddamn fast!
Shawn: Woman
Indy:

Indy: What?!
Indy: You're almost at the end of the bridge and I'm still on the same spot
Indy: You guys are trained or something I can't do that okay
Scott: Come on Indy
Indy: I'M PREGNANT BOYS!
Indy: Where are we even going?
Indy: I mean you just said "follow us, trust me"
Indy: So now I'm tired
Shawn: It's not so far anymore
Scott: Come on you can do this!
Indy: Omg
Indy: It better be good
Shawn: I promise you it's worth it
Andrew: Yea it is!
Andrew: Hurry up guys we're waiting!
Shawn: We're coming, but Indy's a bit slow😕
Indy: FUCK YOU MENDES
-

Aan het einde van de brug wachten Shawn en Scott op mij. "Sorry beautiful, but we don't have much time." Ik vraag hem nogmaals wat hij nou wil doen, maar hij laat er geen woord over los. "Can't we just take a taxi or something?" Vraag ik de jongens. "We're almost there."

Het lopen duurde nog een half uur, ja. We zijn er bijna, mijn hol. Mijn voeten waren kapot en ik was zo moe. Maar goed, we zitten nu op een bankje en tot mijn verbazing zijn we bij het strand aangekomen. We bekijken de zonsopkomst. Shawn's arm ligt om me heen en zijn zachte lippen raken kort die van mij.

Vlak voordat Shawn en ik in een taxi stappen, spreken we met de rest van de groep af dat we om acht uur vanavond weer terug zouden zijn. We hadden gister al zo veel gefilmd dat we vandaag een dagje konden uitrusten en konden genieten van het land.

We worden ergens in de stad afgezet en ik kijk mijn ogen uit: grote gebouwen, lichten, veel verkeer. "I once dreamed about a city like this." Begint Shawn als we oversteken. "I got lost in it." Voegt hij er wat dromerig aan toe.

"Lost get lost tonight." Zingt hij zachtjes waardoor ik moet lachen. Zijn handen landen op mijn wangen en zijn lippen op die van mij. "I can't seem to get you off my mind." Zing ik erna. Hij lacht en pakt mijn hand vast om me vervolgens weer dicht tegen hem aan te trekken. "This city is huge."

De middag hebben we vooral door de stad gelopen en we hebben, zoals men dat noemt, de cultuur gesnoven. Rond zeven uur willen we ergens gaan eten, maar dan komt de vraag. "Where are we?" Ik schiet meteen in de lach als ik denk aan zijn vraag. "We just got lost in Japan." Zeg ik lachend. Ik zak op de grond van het lachen, mijn benen zijn te zwak om mijn gewicht te houden. "Iconic, isn't it?" Lacht Shawn die me omhoog helpt.

We kijken om ons heen, maar de borden zijn onmogelijk te lezen voor ons. Ook de Japanners hier spreken bijna geen Engels, dus daar hebben we niet heel veel aan. We zetten onze navigatie aan en komen erachter dat we echt heel ver weg van ons hotel zijn.

We lopen nog een stuk door en komen dan bij een heel rustig parkje aan. Overal staan bomen met oranje bladeren en het gras is enorm mooi groen.

-
👻Indy:

-

We strijken neer op een steen met Japanse tekens erop. "This is hopeless, I'll call Josiah." Zegt Shawn op een gegeven moment. "Good idea, I'm tired of walking." Ik leg mijn hoofd op Shawn's schoot en hij haalt zijn vingers door mijn haren terwijl hij ondertussen Josiah belt.

"Remember that day we went to the parc? That might be an year ago now." Shawn knikt en lacht. "I remember, we were so young back then."

"And now we're expecting our second baby." Ik leg mijn handen op mijn buik en concentreer me op de baby. "Shawn, give me your hand." Ook Shawn hand leg ik op mijn buik. "I can feel it kicking." Zegt hij meteen. "The first time." Ik moet een traan uit mijn ooghoek vergen, want ik vind dit zo overweldigend. Bij mijn vorige zwangerschap kwamen we er pas op de dag zelf achter dat ik zwanger was en nu weten we ervan af. We maken nu dus alle eerste keren mee en dat is zo bijzonder.

Ik sluit mijn ogen en Shawn aait me over mijn haar. "Take some rest, beautiful. Josiah will be here in twenty minutes."

Na een tijdje wordt ik wakker, Josiah is er nog niet. Shawn zit achter zijn telefoon en bekijkt Instagram. Ik kijk om me heen, we zijn nog steeds in het bos maar het is ondertussen al donker en eng geworden. "Hey, I'm still here." Goor ik Shawn dan fluisteren. .

"Yo guys! I'm here!" Roept Josiah vanuit de auto. "Just in time."