He's Like Him [Part 2]

66.9

POV Indy

De volgende ochtend word ik wakker in het bed van Jace. Jace ligt helemaal aan de andere kant en snurkt zachtjes. Voorzichtig stap ik het bed uit en pak Nathan die in het midden van het bed ligt. Ik heb zo veel geluk dat Nathan zich niet zo snel verveeld. Hij kan wakker worden en dan minuten, misschien wel uren, lang voor zich uit kan staren zonder te huilen. Ik hoop maar dat het meisje in mijn buik net zo rustig is als hij.

Beneden warm ik een flesje melk op in de magnetron en bekijk de troep die de groep mensen gemaakt heeft. Zodra de magnetron piept, ga ik met hem op de bank zitten en stop de fles in zijn mond. Automatisch pakt hij hem zelf al vast en drinkt eruit. Ondertussen is het ook voor mij een momentje van rust en dus pak ik mijn telefoon erbij om te kijken of ik nog iets bijzonder heb gemist.

-

ShawnMendes: Tour starts today! Thank you @GibsonHazard
-

Met open mond bekijk ik het filmpje. Shawn zit telkens weer vol verrassingen. Het is echt heel gaaf en ik wil hem er een appje over sturen, maar Nathan gooit plotseling zijn flesje weg en grijpt de telefoon vast. "Papa mij toe." Zegt hij, als ik het goed heb verstaan. "Ja, dat is papa." Zeg in met een grote glimlach. Nathan praat nog niet zo veel als zijn leeftijdsgenootjes, maar dat komt vast nog wel. Met de telefoon tegen zijn borst aangedrukt maakt hij kus-geluidjes. Mijn hart smelt gewoon bij het aanzicht.

Ik durf Nathan niet op de grond neer te zetten omdat ik bang ben dat hij een bierdopje, of iets anders kleins, vindt en dat in zijn mond stopt. Dus ben ik, met Nathan in mijn armen, begonnen met het opruimen van het huis. Er lijken wel oneindig veel redcups door het huis te liggen en na een half uur heb ik al bijna een vuilniszak vol rommel bij elkaar geraapt.

"Goedemorgen," klinkt een hese ochtendstem, "wat doe jij nou?" Jace loopt op me af en grijpt de vuilniszak uit mijn handen. Ik schrok eerlijk gezegd van zijn reactie en blijf verstijfd stil staan. Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik heb Jace nog nooit boos gezien. "Een zwangere vrouw hoort dit niet te doen, ga zitten." Ik zucht diep uit en laat me op de bank neerploffen.

"Je liet me schrikken." Lach ik naar hem. "Oh sorry," verontschuldigd hij zich, "heb je al wat gegeten?" Ik schud mijn hoofd en sta op om een boterham te gaan smeren. "Blijf maar zitten, wat wil je erop?"

"Heb je hagelslag? Ik heb dat zo gemist." Jace pakt een pak hagelslag van de plank af en schudt ermee. "In Toronto kennen ze geen hagelslag," mopper ik, "maar het is juist zo lekker. Je hebt geen idee hoe erg je dit zul missen als je het niet meer hebt." Jace zet het bord, waarop een boterham met hagelslag ligt, voor me neer en geeft me een glimlachje. "Ja, maar ze hebben daar toch weer andere dingen."

"Jawel, maar hagelslag doet me zo erg denken aan vroeger. Mijn moeder gaf me tussen de middag altijd een boterham met hagelslag." Ja, mijn moeder. Mijn moeder is overleden en ik heb nooit de kans gehad om echt afscheid van haar te nemen. Jack heeft geen begrafenis georganiseerd, ze is gewoon in een gat in de grond gestopt.

"Weet je waar mijn moeder begraven ligt?," vraag ik dan voorzichtig aan Jace, "Jack heeft het me nooit vertelt." Hij knikt en zegt dat hij me er wel naartoe wil rijden, als ik dat ook wil natuurlijk. Misschien is dit iets wat ik nodig heb.

"Dank je."

Ik kijk op naar Nathan die als een blok ligt te slapen in de meest gekke houding ooit. "Hij is soms zo raar." Zeg ik giechelend.

-
👻Indy: Jup, he's definitely a Mendes

-