He's Like Him [Part 2]

46. Car crash

POV Indy

Jace zag er geweldig uit en is zojuist vertrokken naar zijn date met de knappe jongen die blijkbaar Stefan heet. Ze gaan uit eten en daarna samen uit, dus Jace is pas laat thuis.

Lachend kijk ik naar Nathan en Shawn die allebei hetzelfde grijze shirt met een andere tekst erop dragen. Shawn kietelt Nathan en hij is aan het schaterlachen.

"Where's mommy?" Vraagt hij dan aan Nathan. Zijn ogen kijken door de kamer heen.

"Where is she?" Vraagt hij nog een keer op een speelse toon. Nathan gooit zijn handen in de lucht als ik in zijn gezichtsbeeld verschijn.

"Come here." Zeg ik terwijl ik de kleine jongen optil.

"Je bent zo mooi." Zeg ik terwijl ik de jongen heen en weer beweeg. Shawn overhandigd mij mijn camera, waar ik de laatste tijd veel tijd mee heb doorgebracht. Josiah heeft me veel technieken geleerd om mooie foto's te maken.

"Let's make some pictures, beautiful." Ik schud mijn hoofd en zeg dat ik er niet erg goed in ben. "Are you crazy? I've seen your short movie, remember?" Zegt hij terwijl hij me aankijkt alsof ik gek ben "And you've learned it from the best."

Shawn pakt Nathan van mij over en legt hem op ons bed. Ook hij gaat erbij liggen. "Come on, use us as a model." Ik lach en ga op het bed zitten terwijl ik nogmaals zeg dat mijn foto's echt niet zo goed zijn. Shawn komt iets omhoog en leunt op zijn onderarmen.

"Come on beautiful, look at the videoclip. It's amazing, just like all your pictures. They're beautiful, just like you." Ik draai met mijn ogen en druk na een korte glimlach een kus op zijn lippen en ga dan zuchtend boven de twee staan. Hij heeft me overgehaald, zoals hij altijd doet.

"Say 'hi' to mommy." Zegt Shawn wijzend naar mijn camera. Het jongetje begint te lachen en ik maak een paar foto's.

"Hey Nathan, look at me." Zeg ik terwijl ik ook nog eens gekke geluidjes maak om zijn aandacht te krijgen.

"Let me see them." Zegt Shawn meteen en hij pakt de camera van me af. Samen bekijken we de foto's en besluiten we samen wat de mooiste is. Het was wel erg lastig, want ze waren allemaal best mooi geworden. Maar ja het kan ook niet anders, de twee mooiste schepsels in het universum staan erop.

-

ShawnMendes: Copy paste me and this is what you get!
Credits to my beautiful wife @Indy for this amazing picture
-

Shawn is met Nathan boodschapjes doen terwijl ik thuis bleef omdat ik te moe was om nog mee te gaan. Deze zwangerschap is zo anders dan die van Nathan, bij hem had ik het niet eens door namelijk. Nu lig ik op bed met mijn telefoon in mijn handen.

Dan verschijnt er een naam op mijn telefoon: mam.

Pure paniek stroomt door mijn lichaam en ik neem het telefoontje op. "Mam?"

"Indy, weet je waarom ik je niet gebeld heb de afgelopen tijd?" Begint ze meteen.

"Nee."

"Dom kind."

"Mam? Ben je aan het rijden?" Vraag ik nadat ik een auto hoorde toeteren. "Ja, maar geen zorgen, je staat op de speaker." Antwoordt ze kil.

"Mam, ik hou er niet van als je op je telefoon zit tijdens het autorijden. Dat weet je." Ze lacht zachtjes, ik hoor het, maar dat was vast niet de bedoeling.

"Ik let gewoon op. Maak je niet zo druk." Boos sta ik op van de bank. Het gaat wat lastig met mijn al redelijk dikke buik, maar het lukt. "Daar gaat het niet om!"

"Het gaat om het idee, mam! Ik ben aangereden door iemand die aan het bellen was achter het stuur! Ik heb in coma gelegen daardoor! Hoe kan je?" Een lange stilte valt voordat mijn moeder ook te keer gaat tegen mij.

"En dan nog wat, je negeert me al bijna twee weken. Je nam niet op als ik je belde, je bent zelfs verhuist en nu ineens bel je me?! Ik begrijp jou niet!"

"Luister Indy, ik ben volwassen. Ik ben jouw moeder, jij niet die van mij. Ik bepaal zelf wat ik doe. En laat ik je nog eens wat zeggen ik ben het helemaal niet eens met deze zwangerschap en da-" Mijn moeder's stem wordt vervangen door een enorm kabaal.

"Mam?" Vraag ik zachtjes, maar ik krijg geen reactie. Heeft ze een ongeluk gehad? "Mam?!" Roep ik nu naar de telefoon.

"Mam?" Ik begin te huilen omdat ik weet dat het niet goed zit. Wat is er gebeurd, allerlei scenario's spelen zich af in mijn hoofd.

"Indy?" Hoor ik mijn moeder's gebroken stem nog zeggen. "Mam? Mam? Alles oké?" Ik hoor gekraak en getoeter. "Mam?"

"Mam? Waar ben je?" Nog zacht hoor ik haar zeggen dat ze op de A1 is, maar meer versta ik niet.

"Mam? Ik ga je ophangen, ja? Ik bel de ambulance, er komt hulp." Probeer ik haar nog te zeggen. Ik wet niet of de ambulance hier kan komen, de A1 is zo lang, ze kan overal zijn.

"Ik hou van je, mam? Hoor je me?" Ik zit huilend op de grond en druk met pijn in mijn hart op het rode icoontje in mijn beeld. In pure paniek bel ik 1-1-2, niet goed wetende wat ik moet zeggen. Maar ik moet het proberen.

"1-1-2 alarmcentrale wat is uw noodgeval?" Ik beantwoord alle vragen die mij gevraagd worden, maar ik kan niet heel veel informatie geven. "Mevrouw, er is nog een melding gemaakt van dit ongeval, ambulance is onderweg." Ze stelt me gerust, maar vertelt me dan dat ze moet ophangen om de lijn beschikbaar te houden.

Mijn handen leg ik op de grond en ik zie de tranen ernaast vallen. Daar blijf ik zitten, de kracht om op te staan, heb ik niet meer. Mijn buik werkt ook niet echt mee.

Minuten voelen als uren.
Uren vol verdriet en angst.
Angst voor het verliezen van een vrouw, die ik eigenlijk al verloren was.