Zniewolona ~Kuroshitsuji~ !ZAWIESZONE!

Rozdział 47

  Pokonaliśmy ostatnie centymetry dzielące nas od łóżka w pełnym namiętności pocałunku. Ciel zawisł nade mną i zaczął powoli rozpinać moją nocną koszulę. W pierwszej chwili chciałam zaprotestować, lecz powoli traciłam trzeźwe myślenie. Zatrzymał się po kilku guzikach i spojrzał mi w oczy. Zdezorientowana uśmiechnęłam się lekko i mruknęłam. Chłopak z uśmiechem nachylił się i wyszeptał mi do ucha czułe „Kocham cię". Te dwa słowa, wypowiedziane przez niego przywróciły mi myślenie i zmusiły do głębokich przemyśleń. Usiadłam na łóżku obok Ciela i wlepiłam wzrok w pościel. Czy ja kocham Ciela? Z pewnością mogę przyznać, że nie jest dla mnie tylko zwykłym przyjacielem. Zawsze mnie wspiera, jest ze mną w trudnych chwilach. To on pomagał mi zawsze po tym jak Aloisowi odwalał. Ale to nie jest miłość... chyba. Podniosłam wzrok i dostrzegłam zaniepokojone spojrzenie granatowowłosego. Przysunęłam się bliżej i przytuliłam go. Siedzieliśmy tak do momentu, w którym usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Obydwoje zerwaliśmy się z łóżka, a ja w pośpiechu zaczęłam zapinać guziki. Gdy byłam przy ostatnim, powiedziałam zachrypniętym głosem „proszę". Do pokoju wsunęła się pokojówka o lekko wystraszonej minie. Zobaczywszy nas przystanęła i chwilę nam się przyglądała. Po chwili otrząsnęła się i chwiejnym krokiem podeszła do mnie wręczając mi list. Wzięłam kopertę do ręki i z ciekawością spojrzałam od kogo jest. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem i rzuciłam list w kąt.-Dziękuję ci za przekazanie tego listu.- powiedziałam z uśmiechem do Mey-Rin.-Możesz już iść.Pokojówka lekko dygnęła i pospiesznie ruszyła do wyjścia. Po zamknięciu drzwi, Ciel podszedł do leżącego na ziemi kawałka papieru i podniósł go. -To od Aloisa... Nie chcesz go przeczytać?- mruknął. Skierowałam głowę w jego stronę i pokręciłam głową.-Odłóż go na biurko. Później go przeczytam. Resztę wieczoru spędziliśmy razem, rozmawiając i wspominając rożne śmieszne chwile. Na końcu, zmęczeni dniem, zasnęliśmy w swoich ramionach.