Sa Aking Mga Kamay

Kabanata 35

Kabanata 35: Pagbawi

"Sino ang bata sa picture frame na kasama mo?" tanong ko habang mabilis kong pinalis ang luhang pumapatak sa aking pisngi.

Kahit nanghihina mabilis akong tumayo para malapitan ang larawan at nanlaki lalo ang aking mga mata dahil sa hindi makapaniwala sa aking nakikita. Nilingon ko na si Markus habang nag-aantay sa magiging sagot nito. Kita ko ang lungkot sa mga mata nito habang nilapitan na ako. Mabilis ng kumabog ang puso ko at sa bawat pagkabog nito ay ramdam ko din ang paghirap ng hininga ko.

"Have a sit Virgie." He said while holdin my arms and guiding me to sit down.

Sumunod na ako sa paggiya nito ngunit hindi na maalis ang mata ko kay Markus. Naupo din ito sa aking tabi at hanggang ngayon ay magkahawak pa din ang aming kamay.

"His name is Josh Anthony Llameda, six years old and yes he is our son." Markus said with his serious voice.

Upon hearing those words I cover my mouth with my hand and I'm so shock with the revelation. Paanong anak namin, ni hindi ko nakita ang anak at sinabing patay na ito ng isinilang ko salita ng aking utak na hindi na mawari kung panaginip lang ba ang lahat ng ito. May anak ako, buhay ang anak ko, isa na akong ina.

"Oh my gosh, Markus I can't believe this."garalgal kong salita at hindi ko na ulit mapigilan ang sarili sa pagluha. "Your mom says I lost my child, Tanya says sorry also that my baby didn't make it and the nurse says they already buried my child." Salita ko ulit at pilit na inaalala ang nangyare noon habang masagana ng pumapatak ang aking luha.

Did they trick me, for Christ sake I'm his mother how can they be cruel to me and to my son. Napahagulhol na ako, naramdam ko na lamang ang paghawak sa akin ni Markus at dinala ako sa kaniyag bisig. Niyakap niya ako habang ako naman ay nakatakip na ang aking palad sa aking mukha at hindi pa din matigil sa pag-iyak. Matagal kaming natigil sa ganitong pwesto, naramdaman ko din ang paghapos nito sa aking likuran.

Nang mahimasmasan ay tahimik na akong nagpupunas ng sariling luha. Markus give me a glass of water and I drink it with one sip. Pakiramdam ko ay sobra akong nauhaw sa impormasyong nalaman.

For all those years that I thought I lost my child, for all those years that I grave for a child's death that never happen. Ang galit at sakit sa puso na aking naramdam ngayon  ay sobra sobra na ngunit nag-uumapaw naman sa kagustuhan ng makita ang sarili kong anak. Kagat labing napabaling na kay Markus na nakatayo ngayon sa aking harapan. Kagat ang labi nito habang seryoso akong tinitingnan.

"I want to see him, please bring him to me. Markus I need my son." Pagmamakaawa ko na dito. Sa ngayon ito muna ang gusto kong mangyari, iyong makita ang aking anak, iyong mahawakan at makausap man lang ito. I missed him so much.

"Let's talk first Virgie. I want to hear everything before the time you left, what's really happen on you that day?" tanong ni Markus sa nag-aalalang boses.

Buntong hininga ang nailabas ko dito at dahan-dahang tumango na sa kaniya. He sat across the couch in front of me and now we are sitting face to face. Kailangang magpakatatag ako ngayon at wala akong ikakatakot dahil pawang katotohanan lamang ang sasabihin ko dito.

Kwenento ko noong gabing sumakit ang tiyan ko at dinugo na nga din ako, sa takot namin ay itinakbo nila ako sa ospital. Ngunit habang nasa ospital ay nawalan na ako ng malay ilang araw akong walang malay noon at ng magising ay doon ko nalaman na patay na ang anak ko. Sinabi ko ding hindi din ako nagduda dahil seven months palang ang pinagbubuntis ko kaya't inakala kong wala na nga ito na hindi nito kakayaning mabuhay sa ganoong buwan.

Kita ko ang galit sa mga mata ni Markus, nagtagis din ang bagang nito habang kita ko ang pagkuyom ng kaniyang kamao. Nang matapos na ako ay siya naman ngayon ang nagkwento, inihanda ko ang aking sarili sa mga sasabihin nito dahil sobra na akong nagtiwala sa magulang nito ngunit sa huli pala ay gagawan pa din ako ng masama. Pangalawang beses na nila akong niloko at ngayon ay hinding hindi ko sila mapapatawad sa ginawa nila sa aming mag-ina.