He Saw Me

17⭐

Ivy pov:

"Je bent mijn beste vriendin."

Die woorden kwamen harder aan dan ze zouden moeten. Waarom deden zijn woorden zoveel pijn? Waarom voelde ik mij zo gebroken? Ik keek hem pijnlijk aan. "Oh, ok." fluisterde ik en begon weer uit het raam te staren.

Alles werd troebel voor mijn ogen. Maar ik moest sterk zijn. Ik wou niet dat hij mij zag huilen. Er spookte vanalles door mijn hoofd. Hij vindt je niet leuk. Ivy, get over it. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. En ja, daar rolde traan nummer één over mijn wang naar beneden. Ik veegde hem ruw weg. Nu maar hopen dat Shawn niets had gezien. Te laat. Nummer twee was al vertrokken op zijn weg naar beneden.

Maar zover kwam hij niet. Een warme hand veegde hem zachtjes weg. Shawn nam mijn gezicht vast en draaide het langzaam naar hem toe. Hij keek me doordringend aan. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. Ik slikte mijn tranen in en probeerde zo geloofwaardig mogelijk te zeggen: "Niets hoor, helemaal niets." Ik wou mijn blik afwenden maar hij hield mijn gezicht stevig vast.

"Jawel, er is wel iets. Anders gaan je tranen niet zomaar uit je ogen rollen." Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist zelf eigenlijk niet goed waarom ik begon te huilen. John ontbrak mijn gepeins. "Ik ga hier even tanken." Ik zag dat Shawn hem dankbaar aankeek.

Shawn pov:

"Ik ga hier even tanken." Ik keek John dankbaar aan. Hij kende me toch goed. Hij wist altijd wanneer ik privé met iemand wou praten. Hij stapte uit en ik draaide me naar Ivy. Ze keek me verdrietig aan. "Ok, wat is er nu?" ze bleef stil. Ik kreeg spontaan de neiging om haar te knuffelen. Dus dat deed ik ook. Ze knuffelde terug. Ze liet haar tranen de vrije loop. Ik hoorde haar snikken. Het deed me pijn om te zien dat ze verdrietig was. "Je kan het me zeggen." fluisterde ik in haar oor. Ik drukte voorzichtig een kusje op haar kruin.

Ze begon met praten. "Ik weet het eigenlijk niet." Begon ze. "Soms gebeurt het dat ik zo maar uit het niets begin te huilen. Ik stort dan een beetje in. Alle gebeurtenissen komen er dan uit. Ik kan er niets aandoen." Ik knuffelde haar. "Huil maar, het is niet erg." fluisterde ik. Na een tijdje stopte ze. Ze veegde haar tranen af. "Dankje, dat lucht op." Ze keek me dankbaar aan. "Dat is geen enkele moeite. Je kan altijd naar me komen. Daar zijn vrienden voor." stelde ik haar gerust. "Ja... Vrienden..." fluisterde ze nog.

--------------------
Eindelijk weer een hoofdstukje! Het was heel moeilijk om te schrijven vooral het laatste. Het eerste deel had ik al geschreven, maar het laatste nog niet. Ik ben ook niet zo heel tevreden met het laatste stuk. Maar ik hoop dat jullie het leuk vinden!
X Lieze