He Saw Me

1⭐

Ivy pov:

Hier sta ik dan: helemaal alleen voor de omheining waar zo meteen dé Shawn Mendes voorbijkomt. Maar ik sta niet te gillen zoals de andere meisjes, nee, ik huil.

Ik krijg daardoor wel rare blikken toegeworpen van andere meisjes, maar ik trek er me niets van aan. Hoe zou je zelf zijn; je vriendinnen laten je in de steek, omdat je geen Vip-tickets en meet and greet hebt en zij wel. Ik vind het oneerlijk, maar ja, wat maakt dat uit, zo zijn ze nu eenmaal.

Ik word bruusk uit mijn gedachtes gehaald door een man. Een grote, gespierde man. Een bodyguard, zo te zien, aan zijn pak en oortje. 'John' staat er op zijn naamplaatje.

"Jongedame, zou u me alsjeblieft willen volgen?" vroeg hij. Huh, waar zou ik nu naartoe moeten, zou hij me wegsturen? Ik wist het niet en veel zin om te piekeren had ik niet.

We liepen backstage door lange gangen tot we bij een deur stopten. Hij had de hele wandeling nog niets gezegd, en ik durfde ook niet te vragen waar we naartoe gingen. De man klopt op een deur en gaat naar binnen. Na een paar minuten komt hij weer buiten.

"Blijf hier nog even staan. Je wordt zo meteen ontvangen." Hij zegt zelfs niet wie mij verwacht, dus wacht ik maar af.

Even later gaat de deur open. Ik kan mijn ogen niet geloven.

In de deuropening staat...

dé Shawn Mendes...

Shawn pov:

Ik stap uit de auto en zie meteen de horde fans die me gillend opwachten. Ik scan de rijen; het zijn vooral meisjes en ook een paar jongens; ik denk dat zij gewoon mee zijn om hun vriendin een plezier te doen. Of ze vinden mijn muziek gewoon leuk. Want zeg nu zelf, mijn muziek is toch gewoon goed? Geen ego hoor. Maar het is zo.

Dan vallen mijn ogen op een meisje: ze is niet zo groot, eerder een gemiddelde lengte, ze heeft kastanjebruin, golvend haar.

Maar dat is niet wat het meeste opvalt. Ze lacht of gilt niet, zoals de andere meisjes, nee, ze huilt. Ik vraag me af waarom ze huilt. Iedereen zou toch blij moeten zijn als je kaartjes hebt voor een concert van Shawn Mendes.

Ik tik mijn bodyguard John op zijn schouder. "Zie jij ook dat meisje, daar?" Ik wijs haar subtiel aan. "Ja, ken je haar misschien?"

"Nee, maar ze kijkt zo triestig, daarom valt ze op. Ik wil eigenlijk wel weten wat er met haar is. Zou je haar naar mijn kleedkamer willen brengen?"

"Ja, tuurlijk. Moet ik haar zeggen dat ik haar naar jou breng?" vraagt John.

"Nee, hoor. Dat zal ze zelf wel merken."

"Goed, ik zal haar halen. Tot straks." En weg is hij, naar het onbekende meisje.

Ik loop tussen de dranghekken door naar de ingang. Wanneer ik voorbij loop beginnen alle meisjes gelijk te gillen. Ik lach naar hun en neem met enkele een paar foto's. Als ik voorbij háár loop kijkt ze even op maar wanneer ze merkt dat ik kijk wendt ze haar blik af.

Ik vraag me af wie ze is en wat haar verhaal is.

Waarom ze aan het huilen is.

Ik ben in mijn kleedkamer alles aan het klaarzetten voor straks. Mijn kleren voor het concert hangen aan het rek, dus ik ben er helemaal klaar voor. Voor mijn optreden heb ik totaal geen zenuwen, omdat ik het al zo vaak heb gedaan, maar voor het gesprek met het onbekende meisje ben ik helemaal op van de zenuwen.

Ik hoor een klopje op de deur. "Binnen!" roep ik. John steekt zijn hoofd om het hoekje om te melden dat het meisje in de gang staat. "Laat haar nog even wachten ik ben bijna klaar. Heeft ze iets gevraagd of gezegd?" vraag ik. "Nee, ze was de hele tijd stil, het enige dat ik kon horen waren haar zachte snikken." "Ok, ik zal haar zo meteen binnenlaten. Zeg jij dat ze nog even wacht?" "Tuurlijk!" zegt John nog, en vertrekt dan.

Na vijf minuutjes doe ik de deur open. En daar staat ze dan, met haar mond open van verbazing.