Αγαπητό μου 2018, είμαστε εντάξει. Κάπου εδώ φοράς την κάπα σου και αποχωρείς. Σε περίμενα εδώ και εβδομάδες στην πόρτα και ομολογώ πως ξύπνησα αρκετά ανακουφισμένη σήμερα με την ιδέα πως κάπου εδώ βάζεις την υπογραφή σου κάτω από έναν σύντομο επίλογο και φεύγεις.Βέβαια και μια μικρή ανεξήγητη μελαγχολία παράλληλα, ισως να είναι και η αγωνία για το άγνωστο που δε ξέρω τι θα μας φέρει αλλα ελπίζω τα καλύτερα . Τελειώνεις. Εξαφανίζεσαι.
Αν με ρωτήσεις πόσες μέρες είχε αυτή η χρονιά θα σου απαντήσω εντελώς ειλικρινά με τον αριθμό 364. Δεν είναι ότι δεν ξέρω να μετράω αλλά το ότι θέλω να ξεχνάω. Η 23η Ιουλίου είναι μία ημέρα που στιγμάτισε τη χώρα. Εμάς μας μαχαίρωσε. Είναι η μέρα που απορείς αν όντως την έχεις ζήσει ή αποτελεί επεισόδιο μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία θρίλερ. Μα μόνο σε ταινία θα μπορούσαν να εκτελεστούν τέτοιου είδους σκηνές. Α, και στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και το Κόκκινο Λιμανάκι πλέον. Εκεί που στις πέντε το απόγευμα της 23ης Ιουλίου μία παρέα εφήβων γελούσε και έκανε σχέδια για το βράδυ, μία γιαγιά τηγάνιζε κεφτεδάκια στα εγγόνια της και δεκάδες άνθρωποι απολάμβαναν το μπάνιο τους μακριά από την βοή της πόλης. Την ίδια μέρα, μία ώρα αργότερα εκείνη η παρέα έψαχνε απεγνωσμένα διέξοδο προς τη θάλασσα, η γιαγιά φορούσε βρεγμένα μπουρνούζια στα εγγόνια της και οι δεκάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από την ακτή κολυμπώντας με κάθε τους τελευταία ανάσα. Όσο άντεχαν. Και πολλοί δεν άντεξαν.
Κλείνω, λοιπόν, τα μάτια και ελπίζω για ένα 2019 χωρίς 23η Ιουλίου. Για μια χρονιά που κάποιος μας χρωστάει. Για μια χρονιά που θα τα φτιάξουμε όλα από την αρχή.
Αντίο 2018.
ESTÁS LEYENDO
Happy Vlogger
De TodoΘέματα που μας απασχολούν , νέες δημιουργίες, φρεσκιες προτάσεις, ψυχολογία, ομορφες εικόνες, αισιόδοξα Vibes. Όλα θα τα βρείτε εδώ στο ανανεωμένο μπλογκ μου! Happy Vlogger για να ξεκινήσεις την μέρα σου όμορφα? ©Please don't copy
