Sen Benimsin

34. Bölüm (Kız İsteme)

 

Açıkçası bu bölümü daha önce yayınlayacaktım ama yine yorum sayısı düştü, belki gelir diye yeni bölümü yazmadım. Oy sayısı her zaman ki gibi. Bunun için herkese teşekkür ederim :) Ve bildiğiniz gibi Yağmur ve Bora neredeyse evlenmek üzereler, belki final olabilir. Ama ben pek bitiirmek istemiyorum bu hikayeyi. Yani şimdilik devam edecek ama belki de 40. bölümde falan final gelebilir.  Şimdiden bu zamana kadar vermiş olduğunuz destek için teşekkür ederim :) Ayrıca daha tanışmadığım birçok kişi var burada, daha öncede dediğim gibi bana özelden mesaj atabilirsiniz :) İthaf isteyen söyleyebilir, hikayeyle ilgili düşünceleri olan benimle paylaşabilir :)

Her neyse size iyi okumalar, yeni bölümde görüşmek üzere :) ;)

Babamın tekrar koltuğa oturmasıyla kapı çaldı. Gidip kapıyı açtım ama beklediğim kişi kesinlikle Boraydı. Sinan değil!

***

“Senin ne işin var burada?”

“Baban dönmüş, beni çağırdı. Bu akşam senin de bizimle olman gerekiyor dedi.”

Tabi babamın olanlardan haberi yoktu. O hastayken bu şeyleri nasıl söyleyebilirdim ki zaten? Ondan önce de zaten babamla pek görüşmüyorduk. O Sinan ve beni hep kardeş gibi biliyordu. Babam çağırdığı için mecburen Sinan’ı içeri davet ettim. Acaba bu akşam Bora’nın beni isteyeceğinden haberi var mıydı? Saçma sapan bir şey yapmasa bari. Bu gecenin sonunda o gidince babama her şeyi anlatacağım, Sinan’ı daha fazla hayatımda istemiyorum.

Sinan salona geçince babam oturduğu yerden kalktı ve geniş gülümsemesiyle Sinan’a baktı.

“Hoş geldin oğlum. Bu akşam senin de burada olman iyi oldu, sen Yağmur’un abisi sayılırsın.”

Sinan bana bakarak yalandan bir gülümseme yerleştirdi yüzüne ve konuşmaya başladı.

“Tabi öyle ama bu akşamın önemini hala anlayamadım ben.”

Babam tam konuşacakken lafa ben atladım.

“Bora’yla evleniyoruz. Bu akşam beni istemeye geliyor.”

Sinan’ın yüzü iyice düşmeye başlamıştı. Kesinlikle bu akşam çok saçmalayacaktı, her şeyi mahvetmesinden korkuyordum. Bir şey yapmam gerekiyordu, belki de açıkça yüzüne doğru onun evden gitmesini söyleyebilirdim. O beni yeterince kırmıştı zaten, bende aynı şeyi ona yapabilirdim. Tabi kapı çalmasaydı! Kesin Bora geldi.

‘Ben bakarım’ diyerek salondan çıktım, ve bu sefer kapıyı açınca beklediğim kişi gelmişti. Üstünde takım elbise vardı, ne kadar da çok yakışmıştı öyle. Elinde de çiçek ve çikolata vardı. Bizim bad boya bak sen. İstemsiz olarak gülmeye başladım, tabi bu Bora’nın gerginliğini daha da arttırdı. En sonunda kendimi topladım ve elindekileri aldım.

“Hoş geldin hayatım.”

“Hoş buldum aşkım.”

“Aşkım?” Bora bana ilk defa böyle bir şey diyordu. Belki de gerginlikten ne dediğini bilmiyordu.

“Öyle değil misin?” Bana gülümseyince bende ona gülümsedim ve beni çekip dudaklarıma uzun bir öpücük kondurdu.

“Ne yapıyorsun içeride babamlar var!”

“Hatırlatmasan olmaz dimi? Zaten yeterince gerildim.”

“Şimdi söyleyeceğim şey için daha fazla gerilebilirsin.” Bora bana ‘yine ne oldu’ der gibi bakmaya başladı. En iyisi bir anda söyleyerek kurtulmaktı.