The Second Dimension

Three.

Masakit man, pilit kong binuksan ang mga mata ko.

Sa una, hindi klaro yung paningin ko. Kaya napatingin ako sa kisame. A wooden ceiling? A small ceiling fan?

Lumingon ako ng padahan-dahan sa gilid. May nakita akong bintana.. isang nakabukas na bintana. Pinapalid ng hangin ang mga puting curtina nito. Wala na akong alam kung nasaan ba ako ngayon. I must be inside a house.

"So you're awake."

Hinanap ko yung boses, isang matandang boses na may accent.

"Im here."

Tumingin ako sa may kaliwa. Isa siyang lalaki na kasing tanda lang ni papa. Dahil sa kakaiba niyang face features, masasabi kong isa siyang americanong half-korean? O japanese?

Oh, speaking of.. I need to know what happened a while ago. Mukhang nasagasaan kami. Naalala ko bigla silang lahat, lalong-lalo na si mama. Nagsimulang mamuo ng luha ang aking mga mata.

"N-nasaan po si papa? Si mama? Tsaka nasan din yung kapatid ko?" I blinked, "At nasaan po ba ako?"

Nakita ko sa mukha niya ang nalilitong ekspreyson. Bago ko pamang i-translate yung sinabi ko, sumagot siya

"Dont worry kid, I understand Filipino," assure niya sa'kin, "Im mister Edward Hayakuno. You can call me anything you want. And this place? Ito ang bahay ko. Right now, nandito ka sa guest room."

Tumango ako. Medyo formal naman yung name niya.. pwede nalang siguro kung 'sir' ang itatawag ko sa kanya.

"May pamilya ka pala sa aksidenteng yon?"

"Opo..s-sir. Kumusta na pala ho sila?"

Kinakabahan ako. Sana okay lang sila. Umiinit na ang mga mata ko. Puchang luhang 'to wag kang tutulo.

Tinignan ako ni Sir Hayakuno saglit bago pa siya makapagsalita.

"When I saw you there, there were no other people except for you."

Imposible. Kasama ko sina mama, papa at Audric!

Hindi ako makapagsalita. For a moment, nafifeel ko na yung mga luha kong dumadaloy sa mukha ko. Pero ni isang kamay, hindi ko maigagalaw para punasan ito. Nakabandage kasi yung dalawa kong kamay. Kung igagalaw ko ito, masakit.

Lumapit siya sa akin.

"Kid, when I saw you in the accident, nakita ko ito sa kamay mo." Pinakita niya sa'kin ang isang classic na gintong pocketwatch. Nung natignan ko na, nilagay niya ito sa side table.

"S-so, ikaw po ang nakakita sa akin? Sir?" Tanong ko, "Teka, bakit wala po ako sa ospital? Dapat k-kasi, nandon ako."

May hinatak siyang antique chair sa gilid ko tapos umupo siya don. He fixed me a look.

"Hindi ka pwedeng pumunta sa hospital. You're even lucky that I saw you first than the personnel from the ambulance."

"Bakit po?"

"Okay kid, like this," Sabi ni Sir, "Nung narinig ko ang malakas na pagbanga, nandon ako sa kitchen, naghuhugas ng plato. I peeked from the window, and I saw you lying on the ground, surrounded by the small, golden birds called 'Sol'."

I gasped. Ano? Mga gintong ibon? Sol?

"Sir, ano po yun?"

"Ang power source ng isang Celestrian. Para malaman mo, a Celestrian is a person who has magic inside them. Since I saw those birds surround you, nagpadali-dali akong kunin ka." Ngumiti sa'kin si Sir, "As Ive seen, you're one of us. You're a Celestrian too. So the way of curing you is different from the way those humans do cure on you too. If I didnt carry you then cure you here, dadalhin ka sa ospital. Kapag nalaman naman ng hospital na may kung anong kakaiba sa'yong kalagayan, they would probably send you to a more technologized hospital to know your real sickness."