Princess Tale (UNDER EDITING- NEW SCENES, PLOTS, CHARACTERS, and TWISTS)

Part XXXXVI

Arice Point of View

Nandito ako ngayon sa France kasama sina Alexia at ang pamilya niya. Sumabay kasi ako. Nagbabakasakali! Baka sakali! :(

At oo! Nandito na ulit si Alexia sa mundo ng tao. I don't exactly know how. Pero pinaliwanag naman niya kung bakit! Basta naguguluhan parin ako. Pero ang importante sa'kin ay nakabalik na siya! Nandito na ulit siya!

"Nandito na ulit siya?!"
Bulong ko sa sarili ko

"Nandito na...!"
Napaisip ako.
Ee siya kaya? Nasa'n na?

Ilang araw ko na rin siyang hinahanap. Nagbabaka-sakaling mahanap ko siya dito sa France. 'Di ko kasi alam kung saan dito aa France. Sana mahanap ko siya.

I saw a chocolate restaurant. Agad nagningning ang mata ko kasabay ng pagtakbo ko papasok dun. Ba't may gan'to dito? Om-order ako, kahit ito lang sana sumaya naman ako.

Habang hinihintay yung order. Tumingin ako sa labas. I don't really know why I'm doing this. Para ba malaman niya na mahal ko siya o para malaman kung mahal niya ako?

What if hindi na niya ako gusto? O kaya naman, What if...

>___<

What if... 'Di naman talaga niya ako gusto? Ang hirap.

"Aalut Madame, voici votre commande."
(Hi ma'am, here's your order.)

Sabi nung waitress habang binigay yung in-order ko.

"Je vous remercie."
Pagpapasalamat ko sa waitress. Paalis na siya pero pinigilan ko siya.

"Attendre! Qu'est-ce que c'est?"
(Wait? What is that?)

Sabi ko habang tinuturo yung harang na parang dingding sa pagitang ng restaurant na ito.

"C'est comme un mur de liberté, vous écrirez tout ce qui vous gêne dans le morceau de papier, puis vous le mettez sur la boîte. La boîte sera livrée de l'autre côté du mur et vous aurez de la chance si quelqu'un vous répond à votre message. Sinon, rien."
(It's like a freedom wall, you will write anything that is bothering you in the piece of paper then you will put it on the box, where the box will delivered into the other side of the wall and then you'll got lucky if someone replied to your message. If not then, nothing.)

Sagot nung waitress. Tapos umalis din siya. At dahil wala akong magawa! Pumunta ako dun sa wall. Kumuha ako ng papel.

'Why someone let go easily? Why they will always make you feel that you are special. Then, they give! They let go. They vanished like they didn't even bother looking back?'

Binilog ko yung papel tapos nilagay ko sa box. Agad namang na-deliver yung papel sa kabilang side ng wall. Nag hihintay ako!
Hayyss! What I've been thinking. Siya nga 'di nakapag hintay 'di ba? Ito pa kaya! Hayyss!

Paalis na'ko, ng biglang tumunog yung bell. 'Di ko alam kung ano yun pero lumingon ako. I saw my paper came back. Tinanggal ko siya sa pagkakapulupot. Tapos tiningnan ko kung may nakasulat sa loob

'Kasi kailangan. We left for a damn reasons. Reasons that we don't even know if it really exist!'

Pilipino yung nag sulat? Hmmm...
Sinulatan ko ulit yung papel.

'Di nga nag e-exist 'di ba? Hindi tayo sure. Bakit kailangan nating umalis ng 'di natin alam kung ba't tayo umalis. Bakit kailangan nating bumitaw kung in the first place, hindi na natin sure kung nakakapit nga ba talaga siya? I mean. Bakit kailangan nating tumakbo palayo kung 'di natin alam kung sinong taya. Bakit tayo mapapagod, kung di naman niya alam na meron tayong ginawa? Bakit 'di nating siguraduhin muna? Bakit 'di muna tayo tumaya? Bakit agad tayong kumakawala?'

Mabilis kong inilagay yung papel. Minuto lang ay mabilis itong nakasagot.

'Pag tumaya ka sa isang laro, kahit di mo alam na mananalo ka. Susugal ka! Parang sa love. Kahit 'di nya alam na mahal mo siya. Sege lang. Kahit 'di mo alam kung anong kalalabasan ng pagiging torpe mo o tanga. Basta masaya siya. Masaya ka narin. Ganun din sa pagbitaw. Kahit di'ka sure kung anong mangyayari. Susugal ka lng. Iisipin mo na lang na ito ang makakabuti para sa inyong dalawa. Lalo na para sa kanya. Sometimes you need to understand that the beautiful journey of today can only begin when we learn to let go of yesterday'

Napaisip ako sa sinabi ng kung sino mang taong nasa kabilang dingding. Siguro may rason nga si Clark kaya niya ginawa yun. Siguro dahil nasasaktan ko na rin siya. 'Di ko na siya susulatan pabalik. Babalik na'ko sa pagkakaupo ko ng biglang tumunog ulit yung bell.

May papel ulit.

'I've loved her since I was high school...'

Lalaki pala kausap ko?

'... She's too kind. She's cute and beautiful. No one see the beauty inside her, but I saw it. That's why I fell in love with her. We've been together almost everyday. I've tried my best to make her laughed even I'm too serious for her. But then, change is the only constant things in this world. Everything change. She was too high to reach! I'm too bad for him. I'm not worth for her love. That's why I left her hanging without looking back...'

Nakaka-relate ako sa sinasabi niya. Siguro gan'to rin naramdaman ni Clark.

'... Ayokong mawala ang pagkakaibigan naming dalawa. Kaya di ako umaamin sa kanya kasi ayokong nasasaktan ko siya. Ayokong makita siyang nahihirapan. At gusto kong kalimutan niya ako. Kahit hanggang kaibigan lang naman inabot namin. Sometimes, Pain will leave you when you let go. That's why I did.'