Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

6

"Είσαι απίστευτος!" του φωνάζω εδώ και ένα τέταρτο όμως εκείνος παραμένει ήρεμος στην αρχική του θέση -σωριασμένος στον καναπέ. Θέλω να τον χτυπήσω και να τον διώξω με την βία από το σπίτι μου. Δεν τον αντέχω άλλο. Συνέχεια καταστρέφει ότι προγραμματίζω. 

Το κοντό μου σορτσάκι κινείται ακολουθώντας τις σπασμωδικές κινήσεις του κορμιού μου επιτρέποντας του να θαυμάσει την θέα. Στραβοκαταπίνει δίχως την θέληση του και ξύνει ενοχικά το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Μονάχα εκείνος γνωρίζει τις ακατάλληλες σκέψεις που διασχίζουν το μυαλό του, εντούτοις δεν είναι αυτό το θέμα μου. Πρέπει να του ξεκαθαρίσω πως δεν έχει πλέον το δικαίωμα να επεμβαίνει στην ζωή μου.

"Εγώ είμαι απίστευτος ή εσύ που φλερτάρεις με τον κάθε μαλάκα!" τώρα είναι η δική του σειρά να υψώσει τον τόνο της φωνής του δίχως να με φοβίζει. Τον έχω μάθει πια. Δεν μπορεί να με τρομοκρατήσει. 

"Κόφτο εντάξει; Απλά σταμάτα να τα ρίχνεις όλα πάνω μου. Σε μισώ το καταλαβαίνεις; Σε σιχαίνομαι!" 

"Κοίτα δεν το αντέχω αυτό. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Θέλω να σκοτώσω όποιον τολμάει να σε σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο. Δεν μπορώ να το δεχτώ." χαμηλώνει το βλέμμα του κι εγώ απομακρύνομαι από την αναμμένη οθόνη της γιγαντιαίας τηλεόρασης. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Δεν έχω ιδέα πως πρέπει να φερθώ απέναντι σ'αυτόν τον άντρα. Ούτε καν τα συναισθήματα μου δεν μπορώ να διακρίνω. 

"Νίκο σε ικετεύω να φύγεις. Πήγαινε να ζήσεις στο διαμέρισμα σου. Είναι καλύτερο και για τους δυο μας." αμέσως οι ματιές μας διασταυρώνονται καθώς τα μελί του μάτια μου φανερώνουν λέξεις που το στόμα του αιχμαλωτίζει. Τα δάχτυλα μου παίζουν με τα χείλη μου, πασχίζοντας να διώξω τις ελάχιστες ενοχές που τρυπάνε αλύπητα την πονεμένη μου καρδιά. Εάν θέλω να έχω καθαρό μυαλό τότε πρέπει να τον απομακρύνω από το περιβάλλον μου. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. 

"Λήδα ξέρω πως σε πλήγωσε πολύ η απουσία μου και το ξέρω πως έκανα λάθος όμως είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Όλος αυτός ο ένας χρόνος που πέρασε μακριά σου ήταν σκέτο μαρτύριο.." δεν τον αφήνω να συνεχίσει, όχι όταν βρίσκομαι ήδη σε ευάλωτη θέση. Ακόμη λιώνω κάθε φορά που μ'αγγίζει, που τα χείλη του ορμάνε στα δικά μου. Και μόνο που τον κοιτάζω η καρδιά σφυροκοπάει δίχως σταματημό, εντούτοις γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα αντέξω να δεθώ για δεύτερη φορά μαζί του. 

"Εγώ δεν θέλω δολοφόνους στην ζωή μου. Δεν θα το ξαναπώ. Εξαφανίσου!" σηκώνω το δείκτη του χεριού μου προς την μεριά της εξώπορτας απομακρύνοντας το βλέμμα μου από πάνω του.