Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

17

Τα χέρια μου κουνιούνται πέρα δώθε μπροστά από το πρόσωπο μου προσφέροντας μου ένα απαλό δροσερό κύμα. Η ζέστη είναι αφόρητη σ'αυτήν την πόλη και αν μπορούσα θα έφευγα για διακοπές, όμως έχω να διευθετήσω πολλές εκκρεμότητες σ'αυτό το μέρος. Οπότε δεν έχει χαλάρωση για μένα, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο Νίκος στέκεται δίπλα μου περιμένοντας κι εκείνος για τον ερχομό του κολλητού μου. Έχει αργήσει ένα τέταρτο περίπου κι αρχίζω να ανησυχώ μήπως ο κύριος Περικλής τον καθυστερεί ζητώντας του να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες απ'ότι του αρμόζει. 

"Νίκο δεν αντέχω άλλο. Ζεσταίνομαι υπερβολικά πολύ." παραπονιέμαι και κοιτάζω το συνηθισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Είναι τόσο όμορφος που μου κόβεται η ανάσα. Ακόμη κι ύστερα από τόσο καιρό, νιώθω σαν την πρώτη φορά που τον είχα αντικρίσει. Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα δεν φοράει μονάχα μαύρα ρούχα αλλά κι ανοιχτόχρωμα τονίζοντας παραπάνω την σταρένια του επιδερμίδα. 

"Κι εγώ μωρό μου όμως υπομονή." αυτή η λέξη που βγαίνει από τα σαρκώδη του χείλη ακούγεται τόσο υπέροχη. Έτσι δίχως να μπορώ να κρατηθώ αρπάζω τον λαιμό του και του χαρίζω ένα παθιασμένο φιλί, το οποίο στην αρχή τον ξαφνιάζει. 

"Συγγνώμη που ενοχλώ." η καυστική χροιά της φωνής του Μανώλη με κάνει να αναστενάξω καθώς αποχωρίζομαι απρόθυμα τα χείλη του αγοριού μου. Πάντα εμφανίζεται τις πιο ακατάλληλες ώρες αυτό το παιδί. 

"Καλά πάλι είσαι μαζί του; Τι σκατά σου συμβαίνει Λήδα;"

"Μανώλη ηρέμησε. Είναι στην ομάδα μας πλέον."

"Ναι σίγουρα." τον πλησιάζει απειλητικά κι εγώ προλαβαίνω να μπω ανάμεσα τους μην αφήνοντας περιθώρια στις βιαιότητες τους. Δεν έχουμε ώρα γι'αυτά τα σαχλά πράγματα. Πρέπει να οργανωθούμε και να δούμε τι σκοπεύομαι να κάνουμε για το παρελθόν του πατέρα μου. Μπορεί να βρήκαμε νωρίτερα τον δολοφόνο, εντούτοις πρέπει να τον ξεσκεπάσουμε προτού εκείνος μας αντιληφθεί. Προς το παρόν κάνει τον οικογενειακό μας φίλος, όμως δεν είμαι σίγουρη για το χρονικό διάστημα που θα καταφέρει να κρύβει τον πραγματικό του χαρακτήρα. 

"Μανώλη σταμάτα!" απαιτώ όσο ο κολλητός μου κοιτάζει άγρια το αγόρι μου. Οι ματιές τους έχουν κλειδώσει κι εγώ σίγουρα δεν είμαι ο θυρωρός. Τους παρατηρώ διακρίνοντας τις φλέβες των κορμιών τους να πάλλονται νευρικά κάτω από τα δέρματα τους κάνοντας την καρδιά μου να αγχωθεί και να αρχίσει να χτυπάει με σπασμωδικές κινήσεις. Πασχίζω να χαλαρώσω κι εγώ η ίδια το σώμα μου προκειμένου να κατευνάσω τα πνεύματα, πράγμα που μου φαίνεται ανέφικτο.