Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

21

ΛΗΔΑ

Νιώθω ένα γαργαλητό να ενοχλεί συνεχώς την άκρη της μύτης μου. Σηκώνω το χέρι μου για να διώξω οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που καταστρέφει τον υπέροχο ύπνο μου δίχως αποτέλεσμα. Αυτό το απαλό άγγιγμα κάνει το σώμα μου να συσπάται όμως τα βλέφαρα δεν θέλουν να υπακούσουν στις εντολές του εγκεφάλου προκειμένου να αφήσουν πίσω τους τον ύπνο και να ανακαλύψουν από που προέρχεται όλο αυτό. Για μια στιγμή σταματάει και εγώ αποφασίζω να μην ασχοληθώ περαιτέρω με λεπτομέρειες επιτρέποντας μου να συνεχίσω ανενόχλητη τον ύπνο μου. Για κακή μου τύχη όμως η μύτη μου αρχίζει να ξύνεται και εκτός από ενόχληση πλέον αισθάνομαι μικροσκοπικά ποδαράκια να δημιουργούν ένα μονοπάτι στο πρόσωπο μου. Ταραγμένη ανοίγω τα μάτια μου και μένω ακίνητη στο θέαμα μπροστά μου.

"ΑΑ!" ουρλιάζω και πετάω τρομαγμένη το λευκό σεντόνι, το οποίο κάλυπτε την γύμνια μου και σηκώνομαι σαν τρελή από το απαλό στρώμα. Αρχίζω να τρέχω στο δωμάτιο με τις φωνές μου να ακούγονται σε όλο το ξενοδοχείο. Τις σιχαίνομαι απίστευτα τις αράχνες. Ο ιστός που φτιάχνουν με κάνει να φρικάρω και αυτή την φορά αυτό το άσπρο διαφανές ύφασμα υπάρχει πάνω στην μύτη μου. Θα τρελαθώ.

Ο Νίκος κουνιέται κάτω από το σεντόνι δίχως να ανοίγει τα μάτια του. Ακόμη δεν έχει πάρει είδηση ότι όλες αυτές οι τσιρίδες είναι από το πραγματικό του περιβάλλον κι όχι από το όνειρο που βλέπει.

"Νίκο!" φωνάζω συνεχίζοντας να πηγαίνω πέρα δώθε ξεμαλλιασμένη και γυμνή. Θεέ μου η κατάσταση μου είναι άθλια. Οι καστανές τούφες πετάνε πάνω από το κεφάλι μου φριζαρισμένες και το σώμα μου είναι όπως όταν γεννήθηκα.
Εκείνος ανοίγει το ένα του μάτι και ψάχνει τη μορφή μου ακριβώς δίπλα του όμως όταν δεν με βλέπει οδηγείται μέσω των φωνών μου προς το μέρος μου.

"Μωρό μου τι κάνεις πρωινιάτικα;"

"Μια αράχνη είναι πάνω στην μύτη μου και δεν μπορώ να την διώξω! Νίκο κάνε κάτι!" συνεχίζω να φωνάζω κι εκείνος αρπάζει το μποξέρ του βάζοντας το καθώς αρχίζει να γελάει με την ανόητη κατάσταση μου. Με πλησιάζει και με αρπάζει από τους ώμους για να με σταματήσει από την παράνοια μου. Πλησιάζει την αράχνη στο πάνω μέρος του ζυγωματικού μου -άλλαξε και θέση- και την πιάνει με μια κίνηση. Την πατάει με τα δυο του δάχτυλα και η αράχνη πεθαίνει με τον πιο φρικιαστικό τρόπο. Το κρατς από το κορμί της κάνει την καρδιά μου να λυπηθεί.