Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

26

ΜΑΝΩΛΗΣ

Μπορεί να αμπάρωσα την κουρτίνα μου, ωστόσο η ματιά μου δεν απομακρύνθηκε από την μεριά της. Το δωμάτιο της εδώ και μισή ώρα από τότε που έφυγε είναι βυθισμένο στο σκοτάδι δίνοντας μου το έναυσμα να σηκωθώ για να απαλλαχτώ από το ύφασμα της κουρτίνας, που εγώ ο ίδιος τοποθέτησα. Η δική της είναι ακόμη τραβηγμένη στην γωνία κάνοντας με να νιώθω περισσότερες τύψεις, εντούτοις δεν θα πάρω πίσω την απόφαση μου. Είναι για το καλύτερο μου. Δεν θα αντέξω να παρακολουθώ τις κινήσεις της, τα σμαραγδένια μάτια της και να μην μπορώ να της μιλάω και να την αγγίζω όπως πριν λίγες μέρες. Το φιλί κατέστρεψε ότι είχα χτίσει μαζί της τόσα χρόνια, αλλά μου ήταν αδύνατο να της κρύβω κι άλλο τα συναισθήματα μου. Πάντα ήλπιζα σε ένα θαύμα, πως εκείνη θα το είχε αντιληφθεί τόσο καιρό όμως η απρόσμενη εμφάνιση του Νίκου έκανε την καρδιά μου να ματώνει κάθε φορά που την άκουγα να μιλάει γι'αυτόν με τις ώρες. Δεν θέλω να είναι μαζί του, δεν θέλω εκείνος να έχει το δικαίωμα να την ακουμπάει, όπως εγώ δεν μπορώ. 

"Ακόμη σ'αυτήν την θέση είσαι;" η φωνή της μητέρας μου με ξυπνάει από το λήθαργο μου και αρχίζω να επεξεργάζομαι τα λόγια της κοιτάζοντας την κατάσταση μου. Όντως βρίσκομαι ακόμη στην καρέκλα του γραφείου μου, την οποία έχω κολλήσει δίπλα στο τζάμι και αγναντεύω το κενό από το δωμάτιο της. 

"Άσε με ήσυχο ρε μαμά." παραπονιέμαι, όμως δεν τολμάει να φύγει από το πλευρό μου. Η μητέρα μου βρίσκεται από την εφηβεία στο πλευρό μου μ'αυτό το πρόβλημα μου. Πάντα με συμβούλευε να της μιλήσω νωρίτερα διότι έλεγε πως θα χάσω την ευκαιρία μου κι όντως αυτό που φοβόμουν συνέβη. Την έχασα από κάποιον άλλο. Κάποιον για τον οποίο θα πέθαινε. Εμένα με βλέπει σαν αδερφό της. Κι αυτό δεν νομίζω πως έχω την δυνατότητα να το αλλάξω. Είναι ερωτευμένη, είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλο κι αυτό πονάει υπερβολικά πολύ. 

"Αγόρι μου δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα μας. Με το να κάθεσαι και να κοιτάζεις το δωμάτιο της δεν θα την κάνεις να σε ερωτευτεί. Δεν θα την κερδίσεις."

"Ούτως ή άλλως δεν θα την κερδίσω. Θέλει τον άλλο." ξεφυσάω καθώς η μητέρα μου αρχίζει να κατευθύνεται διστακτικά προς το πλευρό μου. Διακρίνω τους ενδοιασμούς στα καστανά της μάτια εντούτοις δεν τολμάει να τους ξεστομίσει. Έχω δίκιο. Δεν με θέλει. Ποτέ της δεν με ήθελε.

"Μωρό μου, μην σε παίρνει από κάτω. Σ'αγαπάει. Είστε αχώριστοι από μωρά, δεν γίνεται να μην έχει δυνατά συναισθήματα για σένα."