Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

41

"Περίμενε γιατί θα φας πολύ ξύλο!" ουρλιάζω μέσα στην τεράστια έπαυλη κυνηγώντας σαν τρελή τον Παύλο. Αυτό το παιδί πραγματικά θα με σκάσει.

"Δεν πρόκειται να κάτσω να με σκοτώσεις." φωνάζει καθώς πετάει πάνω μου ένα μαξιλάρι από τον καναπέ εξωθώντας με στα άκρα.

"Πως τόλμησες;"

"Δεν έφταιγα εγώ." προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του όμως δεν υπάρχει περίπτωση να τον συγχωρήσω. Αυτό θεωρώ πως ήταν υπερβολικό. 

"Α ναι; Και τότε ποιος; Το κουτάλι;" φωνάζω για άλλη μια φορά καθώς συνεχίζουμε ακάθεκτοι το κυνηγητό μέσα στο σπίτι. Ωραία μάνα θα γίνω..

"Σταμάτα πια να κάνεις έτσι για ένα παγωτό." λέει εκείνος απηυδισμένος και παρά το νεαρό της ηλικίας του στην προκειμένη φάση δείχνει πολύ πιο ώριμος από μένα. Οφείλω να το παραδεχτώ πως αν μεγαλώσω με τέτοιο τρόπο το παιδί μου θα βγει τρελό. 

"Ήταν το δικό μου παγωτό όμως!" τονίζω καθώς αρπάζω ένα μαξιλάρι από δίπλα μου πετώντας το προς το μέρος του, δίχως να τον πετύχει εφόσον σκύβει κι εκείνο πέφτει σε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. 

"Άουτς." αναφωνεί εκείνος κι εγώ χαμογελάω αθώα. Δεν τον περίμενα αυτή τη στιγμή στο σαλόνι μας και σίγουρα το μαξιλάρι δεν προοριζόταν για εκείνον. 

"Μωρό μου τι σου έκανα πάλι;" ρωτάει ο Νίκος τρομοκρατημένος καθώς αφήνει το απαλό αντικείμενο πάνω στον καναπέ κατευθυνόμενος προς την μεριά μου αφού πρώτα χτυπήσει φιλικά στον ώμο τον Παύλο. Να τον χτυπήσει κανονικά έπρεπε. 

"Εσύ τίποτα αλλά αυτό το τέρας πολλά." απαντάω φανερά εκνευρισμένη σημαδεύοντας με τον δείκτη του χεριού μου τον Παύλο. Λίγο ακόμη θέλω και τον φτάνω. 

"Μωρό μου χαλάρωσε." λέει ο Νίκος κι αρχίζει να χαϊδεύει την πλάτη μου αφήνοντας με ακίνητη στην ίδια ακριβώς θέση απολαμβάνοντας το άγγιγμα του. Αυτή η επιρροή θα με καταστρέψει στο τέλος.

"Δεν παίζεις δίκαια." παραπονιέμαι κι εκείνος φιλάει ρουφηχτά το μάγουλο μου. 

"Τι της έκανες πάλι;" απευθύνεται χαμογελαστός στον μικρό δαίμονα κι εκείνος σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος του έτοιμος για την απολογία του.
Μήπως το παρακάνω;

"Μου έφαγε το παγωτό." μουρμουρίζω κι ο Νίκος αρχίζει να γελάει προκαλώντας μου περαιτέρω σύγχυση. Δεν το πιστεύω ότι με κοροϊδεύει κιόλας.