Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

11

Η Μαρίνα αρπάζει το χέρι μου και με σπρώχνει προς την έξοδο καθώς εκείνοι χωρίζονται και φεύγουν από το γήπεδο. Ένα καυτό δάκρυ τυλίγει την λευκή επιδερμίδα του ζυγωματικού μου και το σκουπίζω βιαστικά, προκειμένου να μην απελευθερωθούν και τα άλλα. Δεν πρόκειται να κλάψω παραπάνω γι'αυτόν τον άντρα. Με έχει πληγώσει άπειρες φορές για να αφεθώ στα κόλπα του. Φυσικά και δεν νιώθει τίποτα απολύτως για μένα. Ούτως ή άλλως έχει τόσες γκόμενες που δεν του είμαι κάτι διαφορετικό. Λογικό. 

"Να το." με τον δείκτη του χεριού της μου υποδεικνύει το αφημένο κινητό μου κι εγώ το αρπάζω δίχως λέξη. Στην οθόνη φαίνεται η αναπάντητη της και της χαμογελάω προσπαθώντας να την κάνω να πειστεί πως όλα είναι καλά μέσα μου. Πράγμα που φυσικά και δεν ισχύει. Χθες το βράδυ ήταν στο κρεβάτι μου και με έκανε για άλλη μια φορά δική του, ενώ σήμερα φιλήθηκε κι έφυγε με κάποια άλλη. Είναι τόσο μαλάκας που μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που τον ερωτεύτηκα. Αυτά παθαίνει κανείς εάν δεν προσέχει την καρδιά του. Αυτή τη φορά όμως θα απομακρυνθώ από την γοητεία του. Δεν θα επιτρέψω στην έλξη να με παρασύρει σε ένα μονοπάτι που το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι αδιέξοδος. 

Βγαίνουμε από τον αποπνικτικό χώρο και η Μαρίνα πέφτει πάνω σε ένα αγόρι, του οποίου το σώμα μου φαίνεται γνώριμο. 

"Επ Μαρινάκι." της λέει κι αγγίζει τρυφερά το μάγουλο της κάνοντας την να τριφτεί ναζιάρικα στην παλάμη του. Ο Νίκος έχει κοπέλα;
Τέλεια, ούτε καν αυτός δεν είναι πλέον ελεύθερος.

"Νίκο, ακόμη εδώ είσαι;"

"Ναι. Τι να κάνω έχω να φτιάξω κορμί." κοροϊδεύει περιπαικτικά και τότε στρέφεται προς την μεριά μου με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Υποκριτή.

"Λήδα." αναφωνεί χαρούμενος κι εγώ χαμηλώνω το κεφάλι ως ένδειξη ευγένειας. 

"Γνωρίζεστε;" πετάγεται η Μαρίνα κι εγώ της νεύω θετικά. 

"Από που; Αδερφούλη γιατί δεν μου το είπες;" μόλις ακούω την προσφώνηση μένω κάγκελο. Δεν μπορεί. Αυτοί οι δυο είναι αδέρφια κι εγώ πίστεψα πως ήταν ζευγάρι. Μα πόσο αφελής είμαι ώρες ώρες. Το χαμόγελο εμφανίζεται απρόσκλητο στα χείλη μου κι εκείνος με κοιτάζει με ένα βλέμμα απορίας. 

"Εμ δεν πρόλαβα αφού όλη μέρα είσαι χωμένη στα σκατό βιβλία σου." γελάμε και οι τρεις κάνοντας με να ξεχάσω για λίγα λεπτά την προηγούμενη συζήτηση που κρυφάκουσα από τον άγνωστο μου. Αυτόν τον άγνωστο που θέλω σαν τρελή να ξεχάσω και θα τα καταφέρω, με την βοήθεια οποιουδήποτε.