Κινούμαστε κατά μήκος του σπιτιού και αρχίζω να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου πασχίζοντας να απομακρύνω τις αρνητικές σκέψεις που κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου. Πρέπει να σκέφτομαι θετικά, αισιόδοξα. Όλα θα πάνε καλά.
Το βλέμμα μου μεταφέρεται στο πέτρινο μονοπάτι που περιβάλλει τα σταράκια μου μέχρις ότου την κεντρική εξώπορτα. Η πισίνα στα δεξιά μου κάνει την καρδιά να φτερουγίσει και η παιδική μου πλευρά βγαίνει στο προσκήνιο.
"Σ'αρέσει;" ρωτάει ο Αλέξης βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Τον κοιτάζω με ένα χαμόγελο στα χείλη μου κι εκείνος δίχως να το συνεχίσει ολοκληρώνει την διαδρομή μας προς το διώροφο σπίτι. Είναι πανέμορφο. Οι τοίχοι είναι λευκοί ενώ η πόρτα και τα ξύλινα παράθυρα έχουν ένα απαλό αμυδρό καφέ χρώμα, χαρίζοντας τους μια δόση αρχαία. Λες και αυτό το σπίτι είναι παραδοσιακό μα και μοντέρνο ταυτόχρονα. Πως γίνεται αυτό;
"Έτοιμη;" με ρωτάει ο Αλέξης κι εγώ αυτόματα σφίγγω το χέρι του Νίκου θέλοντας να αντλήσω όλο το κουράγιο από το κορμί του.
"Μωρό μου θα τα καταφέρεις." ψιθυρίζει εκείνος δημιουργώντας ανατριχίλα στο κορμί μου. Έχει δίκιο. Εκείνος είναι δίπλα μου κι όλα θα πάνε μια χαρά. Εάν ο άγνωστος μου αγγίζει το κορμί μου, δεν φοβάμαι τίποτε απολύτως. Έτσι νεύω θετικά στον Αλέξη κι εκείνος βάζει το κλειδί του στην κλειδαρότρυπα γεννώντας μου νέες σκέψεις. Δεν έχουν υπηρέτες;
"Καλώς όρισες σπίτι σου κόρη μου." λέει εκείνος κι εγώ μένω άναυδη να εξερευνώ το καινούργιο μέρος. Χωρίς να το συνειδητοποιώ απελευθερώνω το χέρι μου από την ζεστασιά του Νίκου και περιφέρομαι στον χώρο, χαζεύοντας τον χρυσό πολυέλαιο.
"Ρόζα μου;" μια γλυκιά φωνή αρπάζει την προσοχή μου και στρέφομαι προς τα πίσω έτοιμη να αντιμετωπίσω προφανώς την μητέρα μου. Όμως το πρόσωπο της μου είναι τρομερά οικείο και όχι μονάχα επειδή είμαστε ολόιδιες, μα γιατί νομίζω πως το έχω ξαναδεί κάπου. Κατευθείαν κοιτάζω τον Νίκο, ο οποίος έχει χλωμιάσει ολόκληρος δίνοντας μου την εντύπωση πως κι εκείνος την γνωρίζει. Από που όμως;
ΝΙΚΟΣ
Μόλις αφουγκράζομαι αυτήν την γνωστή φωνή τα πάντα πάνω μου κοκαλώνουν. Οι σφυγμοί μου ελάχιστοι και τα πόδια μου ζελέ έτοιμα να σκορπίσουν στο πάτωμα. Όταν η ματιά μου πέφτει πάνω της οι υποψίες μου επιβεβαιώνονται κάνοντας με να τα χάσω τελείως. Δεν μπορεί..
BẠN ĐANG ĐỌC
Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου
Lãng mạnΈνας χρόνος έχει περάσει από τότε που είδα το αεροπλάνο του να απομακρύνεται από κοντά μου. Ένας χρόνος από τότε που είδα τα μελί του μάτια, τα μαύρα του μαλλιά. Από τότε που ένιωσα τα χέρια του στο κορμί μου, τα σαρκώδη χείλη του να κατασπαράζουν τ...
